Het verhaal

1996: een groep van vijf tieners is op outdoorweekeind bij Scarclaw Fell, met twee begeleiders. Op een ochtend worden ze wakker en blijkt een van hen, Tom Jeffries, te zijn verdwenen.

1997. Het lichaam van Tom Jeffries wordt gevonden door Harry, de zoon van de eigenaar van het terrein. Hij was samen met twee vrienden aan het jagen toen ze het lichaam in het moeras aantroffen.

2017. De mysterieuze podcast-maker Scott King duikt met zijn Six Stories-podcast in deze zaak, waarvan de details in raadselen zijn gehuld. Hij spreekt met zes hoofdpersonen, in de hoop zo een beeld te krijgen van de groepsdynamiek en de plaatselijke legendes die samen hebben geleid tot de dood van Tom.

Mijn mening

Het concept van dit boek is intrigerend en irritant tegelijk: de flashbacks van Harry en de interviews zijn irritant om te lezen, maar er is iets wat maakt dat je wil doorlezen. De flashbacks van Harry lijken namelijk niet erg relevant voor het verhaal, maar zitten wel steeds in de weg van het verhaal (tussen ieder interview/iedere podcastaflevering zit een hoofdstuk over Harry). Daarnaast heeft de podcastmaker de gewoonte om eerst iemand even aan het woord te laten en diegene daarna pas te introduceren. Hierdoor weet je vaak niet wie er aan het woord is, en dat werkt verwarrend. Het feit dat er steeds met dezelfde typografie wordt gewerkt voor verschillende situaties/personages, versterkt die verwarring.

Dit is een boek met een enorme mindfuck, daarom vertel ik niet te veel over de inhoud en de loop van het verhaal. Wat ik hier vertel, heeft geen invloed op de mindfuck (en staat grotendeels ook op de achterflap van het boek).

Belangrijk terugkomend thema is de groepsdynamiek en hoe de verschillende leden van de groep daar tegenaan kijken. Ook kijken ze verschillend naar bepaalde gebeurtenissen in het verleden. De podcastmaker luistert daarnaar, en zegt soms dat hij geen conclusies trekt, maar doet dat toch met enige regelmaat. Wat ik kan waarderen is dat hij een zo compleet mogelijk beeld van de groepsdynamiek probeert te schetsen. Dat was een van de dingen waardoor het verhaal voor mij interessant bleef.

De vertaling is hier en daar slordig: ik koop een kop koffie kopen, ‘suspended’ vertalen als ‘van school gestuurd’ terwijl uit de context blijkt dat het een schorsing zou moeten zijn (ik ken niemand die steeds opnieuw van dezelfde school gestuurd wordt..). Ik vind dat dat wel iets is waar zowel vertaler als redactie zorgvuldiger in hadden moeten zijn.

Het verhaal over Harry, die door de uitnodiging van Scott King zelf ook weer de ontdekking van toen herbeleeft, had korter gekund en hoefde niet zo verhakkeld te worden. Ik vond dat echt storend werken, en het was iets waardoor de spanning bij mij juist zakte. Ik merkte dat ik bij de stukken over Harry regelmatig afhaakte.

De interviews waren boeiend, maar soms ook irritant. Ik weet meteen weer waarom ik geen podcasts luister! Ik wou bij een paar interviews gewoon roepen ‘GEEF GEWOON ANTWOORD!’ of ‘zorg dat je bij het volgende gesprek NUCHTER bent, zuiplap!’. Een paar personages werden ook niet sympathieker door de interviews, of door wat anderen over hen zeiden.

Je moet voor dit boek ruimte in je hoofd hebben. De letters zijn groot, maar door de manier waarop het verhaal is opgebouwd moet je echt je kop erbij houden. Ik dwaalde regelmatig af, en moest mezelf soms ook even een zetje geven om het verhaal weer op te pakken. De vertelvorm is namelijk niet alledaags en gaat regelmatig met horten en stoten. Dat maakt dat je dit boek niet kan lezen met een drukke agenda en/of een vol hoofd

Aanrader voor wie van uitdagende vertelvormen houdt, en van boeken met een mindfuck. Wie daar niet van houdt en/of geen ruimte in het hoofd heeft, kan misschien beter een ander boek zoeken. Ik las dit boek zelf in de zomervakantie, en ik denk dat dat goed weergeeft hoeveel rust en aandacht je voor dit boek moet hebben.

Dit boek is vertaald door Ineke de Groot