Weet je, boekbloggers missen iets. Namelijk de gezellige, ietwat roddel-achtige praatjes bij de koffieautomaat. We hebben namelijk geen gezamenlijke koffieautomaat. Vandaag is mijn blog de koffieautomaat, en deel ik wat van de bijzondere vragen en opmerkingen. Collega-bloggers: voel je vrij om jouw ervaringen te delen in de comments!

Wie is de dader?

Bij een recensie van een YA-thriller die ik twee maanden ervoor gepubliceerd had, vroeg iemand (opeens, uit het niets en zonder verdere context) ‘wie is de dader?’. Dat was letterlijk de hele reactie. Die vier woorden.

Kijk, ik snap dat het voor jongeren die een boek googlen en dan bij mijn blog uitkomen handig kan zijn als ik bepaalde informatie geef, en een deel van die informatie geef ik ook: een samenvatting van het boek, de naam van de auteur, de titel, een aantal belangrijke thema’s, dat soort dingen. Alleen moet je daarvoor soms wel de tekst lezen. Wat ik niet doe, is spoilers geven, of geen al te grote spoilers. Dat is een bewuste keuze. Ik wil het boek niet verpesten voor andere mensen die het ook/nog/wel willen lezen, en ik vind dat als jij voor school een boek moet lezen, je dat ook maar gewoon moet lezen. Daar ga je niet dood aan. Sterker nog: lezen is hartstikke goed voor je! Dus ga het verhaal zelf maar lezen, dan kom je er vanzelf achter wie de dader is. Ik ga niet al je huiswerk voor je doen.

Ik heb de post niet gelezen maar…

Oké, heel eerlijk: dit staat er meestal niet letterlijk. Maar uit de reactie (vaak op sociale media) kan ik zien dat iemand de post niet gelezen heeft, maar wel al een mening klaar heeft. Doorgaans schromen ze ook niet om die mening te delen. Vroeger ging ik dan uitgebreid met deze mensen in discussie. Tegenwoordig zeg ik dat ze eerst de post maar moeten lezen (vaak in iets nettere/subtielere bewoordingen). Ik wil best in gesprek, maar… dan wil ik wel dat je eerst mijn post leest.

‘Zou je willen oppassen met …’ (deel 1 van 2)

In het verlengde van het voorgaande: degene met wie ik niet meer in gesprek wou, omdat diegene zich zo ontzettend vervelend opstelde in het begin van het ‘gesprek’. Ik deelde een blogpost op social media. Iemand reageerde met ‘Mooi stuk! Zou je alleen willen oppassen met deze beweringen, want…’

‘Zou je alleen willen oppassen met …’ is een raar zinnetje. Je denkt namelijk dat het een waarschuwing is, maar eigenlijk is het een verkapte opdracht om iets op een andere manier te zeggen of te doen. En het is niet echt een zinnetje dat je in het dagelijks leven veel gebruikt. Je zegt op straat nooit tegen iemand ‘Mooie schoenen! Zou je alleen willen oppassen met die losse veters?’. Het is een beetje een opvoedkundig zinnetje, iets wat een ouder of een leerkracht gebruikt om een kind iets te leren.

Ik reageerde netjes en legde uit welke bron ik had gebruikt. Nou, dat was niet goed, want die bron klopte niet, ik had het verkeerd geïnterpreteerd volgens de reageerder, en dit was hoe het echt zat. En toen kwam de klapper:

‘Dus graag anders formuleren!’ (deel 2 van 2)

‘Dus graag anders formuleren!’ Dat is geen zin die je gebruikt als je tegen iemand praat die gelijkwaardig is aan jou. Het is een zin die je gebruikt als je tegen een ondergeschikte praat. Ik vroeg degene die dit schreef dan ook diegene de baas was over mij of mijn blog, en citeerde daarbij dat laatste zinnetje, om aan te geven dat diegene zich daarmee opstelde op een manier die niet paste in een normaal gesprek tussen twee volwassenen die elkaar gewoon op social media tegenkomen.

Nee, natuurlijk niet, maar aangezien diegene dagelijks tegen dit soort misverstanden streed, zou het fijn zijn als die misverstanden niet versterkt werden, dat was alles.

Nou, dat was niet alles, want a) je blijft volhouden dat jij gelijk hebt ook al noem je daar geen enkele bron voor, terwijl ik je wel mijn bron heb gegeven, b) je gedraagt je alsof ik jouw zwaar ondergeschikte medewerker/slaaf ben en me voor de zoveelste keer misdragen heb en c) je probeert in een paar tekens mijn gevoelens hieromheen te gaslighten, in de hoop dat ik jou gelijk ga geven en ga doen wat jij wil. Gaat niet gebeuren.

Ik gaf heel netjes aan dat ik het fijn zou vinden als diegene me niet zou toespreken alsof ik voor diegene werk, en noemde de zinnen die geen vragen waren, maar opdrachten. Ik gaf ook aan dat diegene’s frustratie van diegene was, en dat ik het niet prettig vond om als boksbal van diegene te fungeren, aangezien de frustratie nu op mij werd afgereageerd. En dat die houding maakte dat niet in gesprek wilde gaan.

Toen kwam diegene terug met een van de vele trucjes uit het ‘hoe maak ik mezelf tot slachtoffer terwijl ik eigenlijk de dader ben’-handboek: sorry dat ik dat gevoel had gekregen, dat was niet de bedoeling, maar ik zag het gewoon hartstikke fout en zei het driedubbel verkeerd, dus dan mocht diegene mij daar toch wel op wijzen, en dan konden we erover toch in gesprek?

Nee, ik wilde niet meer in gesprek. Ten eerste door de manier van doen, en ten tweede omdat diegene pas bijdraaide qua toon toen ik aangaf niet meer in gesprek te willen. Pas toen ik aangaf dat diegene de eigen ruiten had ingegooid, kwam er een omslag, maar die was nog steeds met de premisse dat ik fout zat en diegene zo goed en vriendelijk was om mij daarop te wijzen. Dan is een gesprek daarover dus een gesprek als een stout kind dat bij de directeur moet komen zodat die dat kind eens ernstig kan toespreken en kan opdragen om een hele berg strafwerk te gaan maken. Met andere woorden: het was nooit een gelijkwaardig gesprek geweest en dat zou het ook niet gaan worden. Dat is geen goede basis voor een gesprek tussen twee gelijkwaardige mensen.

En mocht diegene werkelijk niet door hebben gehad hoe de communicatie over komt, dan hoop ik dat er nog even een SOVA-cursus tegenaan gegooid gaat worden. Deze persoon is namelijk in opleiding om een beroep te gaan doen waarbij communicatie en de manier waarop je communiceert van groot belang zijn.

Spam voor mijn (niet bestaande) hond

Veerle wil graag even laten weten dat ze een kat is en een vrouwtje. Dus als jullie met een aanbod komen in het Engels voor mijn hond en die zogenaamde hond (die dus eigenlijk een kat is) ook nog misgenderen, dan hebben jullie wel even een probleem met Veerle. Ik heb begrepen dat Veerle momenteel met de Kattenpolitie belt (ja alweer) om te informeren of aangifte zinvol is en of de boete in snoepjes en natvoer uitbetaald kan worden.

(Ja, ik kreeg echt een kilometers lange uitnodiging voor spullen voor mijn hond, want hij was zo fotogeniek! Dit was binnen een paar dagen nadat ik een nieuw Instagram-account voor BookSomeTea had geopend, en ik denk dat dit een soort standaard-bericht was waarmee ze zo veel mogelijk accounts probeerden te verleiden om hun product te promoten)

Het is zo lastig om jou boekentips te geven, er valt zoveel af!

Ik heb een serie op mijn blog die ‘Wat ik niet uitlas…‘ heet. Daarin bespreek ik, zoals je misschien al aan de titel kan zien, boeken die ik niet uitgelezen heb. Ik noem niet alleen het boek en dat ik het niet heb uitgelezen, maar bespreek ook eerlijk waarom ik het boek in kwestie niet uitlas. Vaak gaat het niet zo zeer om een slecht boek, maar om een mismatch tussen het boek en mij of komt een goed boek op het verkeerde moment voorbij. Ik vraag in die serie niet om tips, ik bespreek gewoon welke boeken ik niet uitlas – en waarom. Toch kreeg ik van iemand onder een post uit deze serie de (klagende) reactie dat het zo ontzettend lastig was om mij boekentips te geven omdat ik zo vaak iets niet uitlees. In die serie vraag ik niet om tips, dus waarom klaag je dat je me geen tips kan geven?

De auteur die extra moeite deed

Laten we afsluiten met een bijzonder leuke reactie. Ik had een boek besproken (zoals je wel eens doet als boekblogger) en deelde de recensie op social media. Ik tagde de auteur, want het was een positieve recensie en dan is het ‘goed gebruik’ om de auteur te taggen. De meeste auteurs reageren dan hooguit met een like, maar deze auteur nam de moeite om te reageren. In het Nederlands. Terwijl de auteur in kwestie Brits is en voor zover ik weet geen Nederlands spreekt. Niet alleen had ze de moeite genomen om te reageren, maar ook om haar reactie te (laten) vertalen (door Google Translate, denk ik) en de vertaalde versie te posten. Janice Hallett, if you ever read this: thank you very much for this honor.