Ik vind het heerlijk om thrillers te lezen, maar ik vind niet alles in thrillers even fijn. Daarom deel ik vandaag de dingen die mij laten afknappen op een thriller. Niet alleen omdat het leuk is om te lezen, maar ook omdat ik wel weer eens toe was aan een wat luchtiger blogpost. Jullie ook? Mooi, hier komt mijn lijstje afknappers!

Paranormaal gedoe. Oké, kunnen de geesten, spoken, spirituele duidingen, voorspellende dromen en dergelijke fenomenen vanaf nu in de hun toegewezen genres blijven? Dankjewel. In mijn administratie moet iemand die van een geest/spook/spirituele flippo opdracht krijgt tot een moord namelijk heel snel worden opgenomen op de gesloten afdeling van een GGZ-instelling, en niet de ruimte krijgen om alsnog die moord te plegen. Daarbij is het een ontzettend irritante ‘oplossing’ waarbij je als auteur ook de verantwoordelijkheid bij je personage wegneemt. Zoals ze bij mij op school zeggen: ‘Stop Hou Op!’. Bedankt.

Werk en privé lopen door elkaar. Ja, ik snap dat het heel boeiend is om een verhaal te schrijven met een speurder die een getroebleerde achtergrond heeft en daar in zijn/haar/diens werk mee om moet gaan/geconfronteerd wordt. Ik snap ook dat je een agent een legitieme reden geeft om zonder backup een huis waar een moordenaar zit in te stormen als je in dat huis ook het kind van die speurder zet. Maar ik vind het niet leuk om te lezen, en vaak ook ongeloofwaardig. Laat je werk lekker op je werk en je thuis/privé lekker waar het hoort, want het is flauw om iedere keer een kind/ouder/geliefde in gevaar te brengen alleen maar omdat dat zo lekker de spanning verhoogd. Bedenk eens iets anders, alsjeblieft.

Teamleden die ontvoerd/gegijzeld worden. In het verlengde van het bovenstaande: kunnen we ook stoppen met teamleden in gevaar te brengen? Er zijn namelijk echt wel originelere motivaties te verzinnen om een team aan het rennen te krijgen (bijvoorbeeld omdat ze ontzettend gedreven zijn) en ik vind de teamleden die zich laten ontvoeren/gijzelen meestal ook een beetje dom. Hoezo ga je in je uppie een donker steegje in terwijl je al het gevoel hebt dat er iemand achter je aan loopt? Iedereen die thrillers leest weet dat je mensen niet kan afschudden in een donker steegje, maar dat je naar een drukke plek moet gaan. Stop met ons als lezers te onderschatten, want het begint een beetje gênant te worden.

Het onderzoek gaat te makkelijk. Weet je, het is niet realistisch dat een onderzoek zonder slag of stoot verloopt. Gewoon niet. Weet je waarom niet? Leven. Als jij in je leven nog nooit een tegenslag hebt gekend, dan denk ik dat je eerst maar eens naar buiten moet en uit je bubbel moet komen voor je weer een boek mag schrijven. In het echte leven zijn er namelijk dingen als files, treinen die uitvallen, mensen die staken, vuilniszakken die scheuren (en nee, dan komt er niet een belangrijke aanwijzing uit rollen) en pakketjes die niet bezorgd worden. In het echte leven vinden mensen niet zomaar een dagboek waarin de moordenaar in heldere taal vertelt wie hij heeft vermoord, hoe hij dat heeft gedaan, waar het lijk verborgen is en waarom diegene in zijn hoofd dood moest. Zelfs in het ondergewaardeerde genre cozy crime loopt het onderzoek niet probleemloos (De Cock heeft zijn moeie voeten, Miss Marple laat af en toe een steek vallen en Poirot bouwt kaartenhuizen).

Het zogenaamd heel inclusieve groepje tieners. Dit zie je vooral bij de jeugd- en YA-thrillers van de laatste jaren: het groepje tieners dat de hoofdrollen vertolkt in de thriller bestaat uit minimaal 1 jongere van kleur, minimaal 1 LHBTIQA+’er, minimaal 1 jongere uit een rijk gezin, minimaal 1 jongere uit een arm gezin/arme buurt en vaak nog een minderheidsgroep die ook even vertegenwoordigd moet worden. Ook is er meestal 1 heel goed in sport, 1 is de studiebol, 1 de regeltante/regelneef/controlfreak en 1 geobsedeerd door social media/status. En dat gaat dan allemaal probleemloos samen, zonder dat er ook maar iemand iets over zegt. Zelfs bij de bakvisromans is meer aandacht voor dergelijke verschillen. En ik denk dat je ook, misschien wel juist, hele spannende verhalen kunt schrijven als je die verschillen wel bespreekbaar maakt. Maar om de een of andere reden willen thrillerauteurs zich daar niet aan wagen. Tegelijkertijd willen ze wel dat politiek correcte zogenaamd heel inclusieve groepje in hun boek. Dat klopt voor mijn gevoel niet. Wel de lusten, niet de lasten. Dat is niet eerlijk.

Roken, excessief drinken, drugsgebruik, medicatiemisbruik en de verheerlijking daarvan. Roken is niet goed voor je. Alcohol is ook niet goed voor je. Drugs ook niet, en medicatie moet je alleen innemen als het aan jou is voorgeschreven, en dan niet zelf gaan prutsen maar alleen de dosering die de arts je heeft voorgeschreven. Kunnen we stoppen met personages (met name protagonisten) die hele pakjes wegpaffen, bier met kratten tegelijk en wijn/sterke drank met flessen tegelijk achterover slaan, ‘recreatief’ drugs gebruiken (wat ook gewoon drugsgebruik is, en dus met net zo veel risico’s) en recepten voor/doosjes met pammetjes/morfine-achtige pijnstillers achterover drukken om later ‘voor eigen gebruik’ in te zetten? Bedankt. Die zooi is namelijk niet voor niets ofwel alleen te koop als je boven de 18 bent ofwel niet zonder recept verkrijgbaar of uberhaubt niet legaal verkrijgbaar. Zullen we dan ook even stoppen met doen alsof het normaal is om 20 bier achterover te tikken en/of ‘een paar pilletjes voor een feestje’ te kopen? Bedankt.

De moordenaar gaat aan het einde dood. Dit is een populaire optie in thrillers: aan het einde van het boek sterft de moordenaar, bij voorkeur terwijl hij zijn laatste moord probeert te plegen. Ik vind dat irritant, want in mijn ogen komt de moordenaar daarmee te makkelijk weg. Ik merk namelijk dat de personages die dit lot beschoren is de gevangenisstraf en de bijbehorende schaamte en schande (al dan niet gevoed door het breed in de pers en rechtbank uitmeten van hun wandaden) als een veel grotere straf zouden ervaren dan doodgaan. Als ze dood gaan, kunnen ze een deel van het door hen gecreëerde beeld van zichzelf nog in stand houden. Als ze in de gevangenis zitten, kan dat een stuk minder goed. Daardoor heb ik vaak het gevoel dat de dader er te makkelijk mee wegkomt als de moordenaar aan het einde doodgaat.

Wat zijn voor jou afknappers in thrillers?