Kinderboekwinkel Kakelbont is en blijft gesloten. Ans Meens, de eigenaresse, heeft om gezondheidsredenen moeten stoppen met een van de bekendste kinderboekwinkels van Nederland. Daarom deel ik vandaag mijn herinneringen aan deze bijzondere kinderboekwinkel.

Ik kwam als 15/16-jarig meisje voor het eerst in Kinderboekwinkel Kakelbont, tijdens een middagje shoppen. Ik trok meteen de stoute schoenen aan en vroeg of ze nog hulp nodig hadden. Toen heb ik een zomer op vrijwillige basis geholpen. Daarna werd dat 1 keer per maand, tot ik onverklaarbare klachten aan mijn pols kreeg. Wel bleef ik nog lang trouwe klant van Kakelbont.

Ans bleek een liefdevolle baas, die haar medewerkers nooit waar de klanten bij waren afviel en altijd zocht naar wat mensen wel konden. Ik bleek bijvoorbeeld niet snel of handig te zijn met de kassa, dus werd mijn taak om cadeautjes in te pakken en en klanten te adviseren. Dit ging voor de klanten heel natuurlijk, want Ans bleef achter de kassa staan en ik liep door de winkel. Hierdoor groeide mijn zelfvertrouwen. Daarnaast legde ze met liefde alles uit wat ik (of een ander) niet snapte, en nam mensen zoals ze waren.

Ans bleek ook een gewoontedier: in de ochtend werd er koffie gedronken, tussen de middag Cup-a-soup en na de lunch tot sluitingstijd was er thee. Ze kwam altijd op dezelfde tijd binnen en ging op dezelfde tijd weg. Het geld uit de kassa borg ze op dezelfde plek op en ze had niets met de moderne fratsen van Internet. Zelfs de inventaris werd nog jarenlang met de hand opgemaakt. Ook daar heb ik wel eens bij geholpen, samen met een vriendin.

De winkel was altijd gezellig vol. Het pand is een klein pijpenlaatje aan de Oude Gracht, en stond helemaal vol met boeken, knuffels, schilderijen en promomateriaal. Er was ontzettend veel te zien, en klanten kwamen dan ook graag even ‘neuzen’. Ans had altijd wel een boekentip voor iemand, en kon ontzettend creatief meedenken met haar klanten. Zij wist welk boek je wilde, nog voor jij dat wist.

Achterin de zaak, waar de lichtkoepel en de spotjes hingen, hingen ook de prenten die op dat moment te koop waren. Illustratoren kregen zo de kans om hun werk te exposeren en te verkopen. Niet iedere klant was daarin geïnteresseerd, maar het trok wel mensen de winkel in en hielp om bepaalde boeken in de spotlight te zetten.

Als Ans met een bepaalde leverancier ging bellen, kon je altijd lachen. Degene aan de andere kant van de lijn kwam namelijk net als Ans uit Limburg, dus dan werd het gesprek in plat Limburgs (of zelfs Maastrichts) gevoerd. Na afloop vroeg ze dan vaak of ik had begrepen waar het gesprek over ging. Nu kom ik best een eind met dialecten en spreektaal, dus dat was altijd leuk om uit te puzzelen.

Bij Kakelbont en bij Ans heb ik mijn eerste stapjes gezet als werknemer, en de ervaringen die ik daar heb opgedaan hebben zeker geholpen in mijn ontwikkeling als werknemer en als mens.

Ik vind het verdrietig dat de winkel gesloten is, en koester mijn herinneringen aan de winkel en aan Ans.