Vandaag weer eens een aflevering van Spill the tea! We gaan weer eens kijken welke bijzondere dingen je als blogger allemaal meemaakt…

Psst… Deel 1 teruglezen? Klik hier!

De mailbox van een blogger

De ‘he je hebt hele goede punten maar kun je even mij je bronnen mailen want ik ben niet zo handig met social media en ik heb geen tijd en zin om me daarin te verdiepen dus kun jij even mijn huiswerk doen want dan kan ik weer andere mensen met de door jou aangeleverde bronnen om de oren slaan, daar worden we allebei beter van!’-mail. Ik heb dit 1 keer gedaan, en me daarna heilig voorgenomen om het nooit meer te doen. Het is namelijk veel werk, veel tijd en vooral veel mentale energie en die kan ik veel beter gebruiken. Bijvoorbeeld om goeie blogposts te schrijven. Dus nee, dit doe ik nooit meer. Sorry not sorry. Ga je zelf maar verdiepen in Google, Twitter/X en andere sociale media. O, en zoek meteen even uit hoe Google werkt, want kennelijk weet je dat ook nog niet. Hint: tik zo precies mogelijk in wat je zoekt. Grote kans dat het je dan wel lukt. Ik geloof in je, je kunt dit helemaal zelf!

Het mailtje met ongevraagde feedback. Iemand dacht ‘heel behulpzaam’ te zijn door mij ongevraagd van de nodige feedback te voorzien. Ik moest meer reageren (niet per se op het blog van diegene, uiteraard, want daar was het diegene niet om te doen. Ja tuurlijk, geloof je het zelf?), ik moest meer plaatjes gebruiken, en blockquotes vond diegene zelf zo fijn, dat moest ik toch echt ook eens proberen als dat kon met mijn blog. Ik reageerde (in mijn ogen) netjes, bedankte voor de feedback, legde uit waarom ik bepaalde keuzes maakte (want ik had zo’n voorgevoel dat gewoon ‘bedankt maar ik maak daar mijn eigen keuzes in’ niet echt geaccepteerd zou worden) en dacht dat de zaak daarmee klaar was. Niet dus. Een paar weken later kreeg ik weer een mail, deze keer een hele lange. En het was duidelijk dat diegene zich boven mij stelde in die mail: zo had hij/zij/hen mijn antwoord lachwekkend gevonden, sprak me een paar keer bevoogdend toe (‘dat heeft iedereen van boven de dertig he?’), noemde me verbitterd, vond dat ik niet tegen kritiek kon, en dat ik me verschuilde achter mijn problemen (die ik niet noem in mijn over-mij-pagina, dus dan moest ik niet verwachten dat mensen daar rekening mee gingen houden!). Tot slot probeerde diegene te spiegelen hoe mijn gedrag over kwam op hem/haar/hen, zodat ik zou begrijpen hoe fout het was (zie hier hoe diegene zich boven mij stelde). Ten eerste werkte dat niet omdat ik hetgeen die ander als irritant zag, voor mij gewoon informatie verstrekken is en ten tweede werkte het niet omdat heel duidelijk was dat die ander mij probeerde op te voeden, want ‘ik heb nu een heel ander beeld van je, en dat is niet per se positief’. Ik ken dit soort types, die willen je ‘redden’, maar dan vooral zodat je wordt zoals zij. En na meer hulpverleners dan levensjaren heb ik daar een broertje dood aan.

De reacties op je blog

De ‘ja ik ben het hier helemaal mee eens, kijk maar ik heb hier de link naar mijn blogpost over dit onderwerp, goed he?’- reactie. Oké. Fijn dat je het met me eens bent. Maar weet je? Mijn blog is niet jouw reclamezuil. Dus nee, het is niet ‘aardig’ of ‘handig’ dat jij die link daar neerzet, dat is alleen maar hondsbrutaal. Dit is mijn blog, je mag reageren, maar reclame maken mag alleen bij een linkparty. Nu zie ik jouw reactie als spam (net als wordpress trouwens) en zet hem dus niet online. En ja, ik weet dat het veel tijd kost om zelf een publiek op te bouwen, en een DA, en om opgepikt te worden door de zoekmachines en en en… Weet je hoe ik dat weet? Omdat ik het zelf ook gedaan heb. Dus nee, ik ‘gun’ jou dat linkje niet. Ik heb ook moeten werken voor mijn bereik, dat zul jij dus ook moeten. Zo gaat het in de grotemensenwereld.

Het in twijfel trekken van wat ik beweer, ook als daar bronnen bij vermeld staan. Dit is vaak het geval als ik over autisme blog, of over hoe er met ‘ons’ wordt omgegaan. De reacties zijn te verdelen in twee categorieën: 1) ‘ja maar ik zie dit niet bij mijn kind/voor mijn neus gebeuren dus het is een leugen’ en 2) ‘we/ze hebben de beste intenties/bedoelen het goed/willen je redden en daarom is het niet erg dat we/ze je beschadigen terwijl we/ze dat doen’. Mijn reactie op punt 1: dat jij het niet ziet, wil niet zeggen dat het niet zo is. En mijn reactie op punt 2: ik hoop dat je er ook zo over denkt als het jou overkomt.

Social Media

Het ‘hier heb je een paar boeken die ik helemaal geweldig vond en waarvan ik vind dat ze meer aandacht moeten krijgen dus dat ga jij vast wel even doen’-berichtje. Oké. Bedankt voor de boekentips. Maar ik bepaal graag zelf of, wanneer en op welke manier ik een boek bespreek op mijn blog. Ook bepaal ik graag zelf of een boek me aanspreekt of niet. Een van de genoemde boeken had ik al eens eerder voorbij zien komen, en ik wist toen aan de hand van de beschrijving al dat het niets voor mij zou zijn. Ja, dat kan ik na al die jaren best goed inschatten. Dus leuk dat jij reclame maakt voor die boeken (en wees je ervan bewust dat ik uitgebreid uitzoek of jij linksom of rechtsom een belang hebt bij die reclame), maar ik maak mijn eigen keuzes in boeken.

De ‘ik ben een auteur van geweldige boeken en daarom tip ik bij iedereen die om boekentips vraagt mijn boeken!’-reacties. Dit is niet iets wat specifiek bloggers overkomt, maar ik ga het hier toch even noemen. Iemand vraagt in een boekengroep om boekentips, en geeft daarbij een paar wensen en/of no-go’s aan. Dan is er altijd wel een auteur (en, laten we eerlijk wezen: het zijn altijd dezelfde auteurs) die hun eigen boek dan noemen, ook als die aan zo ongeveer iedere no-go uit het lijstje van de topic-opener voldoen. En als je dan vervolgens beleefd aangeeft dat die boeken niet zo passen bij wat je zoekt, krijg je huilende gezichtjes retour. Als jij als auteur je zo kinderachtig opstelt, dan geef ik jouw boek dus helemaal nooit meer een kans. Want a) hoe al dan niet geweldig je boek ook is, het past niet bij wat ik zoek/past niet bij mij (en dat had je kunnen weten want dat heb ik gezegd) en b) als je dan ook nog eens beledigd bent dat ik dat beleefd aangeeft en van die semi-manipulatieve huilende gezichtjes gaat sturen, dan ben ik er wel klaar mee. Mag ik op zijn minst verwachten dat je als auteur op een volwassen manier omgaat met een beleefde afwijzing?