Als blogger maak je soms best… eehm… bijzondere dingen mee. Van die dingen waar je eigenlijk niet over hoort te praten, of alleen met collega-bloggers, en dan eigenlijk nog alleen ergens waar andere mensen het niet kunnen horen of zien. Vandaag doorbreek ik dat taboe. Ik blijf netjes en noem geen namen (uiteraard), maar ik deel wel een aantal van mijn soms toch wat bijzondere avonturen die ik meemaak als blogger.

Wil je meer van dit soort avonturen lezen? Mijn blog-collega Naomi van Hoofdtaal heeft vandaag een blogpost met hetzelfde thema!

De mailbox van een blogger

Ik heb voor mijn blog een aparte mailbox, en dat mailadres is dus ook het mailadres wat ik hier op de site wel eens noem. Soms komt daar een mail van een lezer binnen, maar veel vaker komen er bijzondere mailtjes binnen. Mailtjes waar ik niet om gevraagd heb. Een paar voorbeelden…

De ‘jij wil vast wel op mijn mailinglist, want die is heel interessant voor jou, dus ik heb je er alvast op gezet, aardig van mij he?’. Nee, dit is niet aardig. Dit is spam. Als ik op jouw mailinglist wil, dan meld ik me daar wel voor aan. Dit is geen service, dit is gewoon ongewenste reclame door iemands brievenbus gooien. En voor iedereen die nu denkt ‘ja maar straks weet je helemaal niet dat ik besta!’: er zit een verschil tussen mij een berichtje sturen met de vraag of ik op jouw mailinglist wil (proactieve koude acquisitie dus) of mij botweg op jouw mailinglist zetten (wat dus net zo irritant is als ongevraagd reclame door de brievenbus krijgen).

De ‘he ik heb een tof product wat niets met jouw blog te maken heeft en jij mag het, in ruil voor een blogpost, ‘gratis’ reviewen!’. Allereerst: het is niet gezegd dat ik jouw product ook zo tof vind. En aan je mail kan ik echt wel merken of jij een eerlijke mening wil of (zo goed als) gratis promotie. Want dat product is negen van de tien keer a) bij lange na niet zo duur als waar jij het voor wil verkopen, b) niet iets waar mijn lezers in geïnteresseerd zijn (want het product heeft niets met lezen of thee te maken) en c) veel lezers van mijn blog hebben een beperkt budget en kunnen jouw veel te dure product dus toch niet betalen. O, en d) dat product is helemaal niet gratis, dat krijg ik in ruil voor een (positieve) review die aan allerlei voorwaarden moet voldoen. Kortom: jij betaalt met jouw product voor het bereik wat ik heb met mijn blog en de tijd die ik in de door jou gewenste blogpost steek.

De ‘he ik heb je al eerder gemaild over mijn toffe product wat niets met jouw blog te maken heeft, zou je even willen reageren, ook als je geen gebruik wil maken van ons fantastische aanbod (al zou ik niet begrijpen waarom want het is echt ultradeluxe-geweldig)’. Ik weet dat ik zogenaamd een communicatiestoornis heb, maar zelfs ik heb in mijn tienerjaren al op een harde manier geleerd dat als mensen niet reageren op jouw ‘geweldige vraag’ of ‘fantastische aanbod’, zij geen antwoord gaan geven op je vraag/gebruik gaan maken van jouw aanbod. Blijven aandringen en bedelen om een reactie komt dan over als een verwend kind dat zijn zin niet krijgt. Doe dus maar niet. En voor iedereen die denkt ‘ja maar misschien is mijn mail over het hoofd gezien/in de spambox terecht gekomen/anderszins gemist, dus dan moet ik wel nog een tweede (en derde, en vierde…) keer mailen!’ Nee. Dat hoeft niet. Als ik gebruik wil maken van jouw aanbod, dan reageer ik wel. Zo niet, dan niet.

De #tegendebakker-acties

Een aantal jaar geleden was op Twitter de hastag #tegendebakker trending. Iemand vergeleek de vragen die men aan ZZP’ers stelt (vaak in de categorie ‘kun je dit gratis doen, want ach, het is je hobby’) met de vraag of je iets dergelijks ook tegen de bakker zou zeggen (want dan kan die toch ook wel gratis brood geven).

De ‘ja de jeugd schijnt veel boekentips van TikTok te halen, dus nu heb ik (oude kale witte man) daar een account, maar jemig wat moet je daar veel posten, dus nu dacht ik, als nou zeven verschillende bloggers iedere week een filmpje maken voor mijn TikTok-account, dan kan ik dat account gebruiken om mijn boek op te promoten. Uiteraard heb ik geen budget, maar ik wil eventueel wel je site vermelden bij jouw filmpjes. Samen kunnen we er vast een mooi promo-account (voor mijn boek) van maken!’. Yo dude, denk jij echt dat als ik dacht dat ik mijn doelgroep via TikTok kon bereiken en/of het leuk vond om filmpjes te maken ik niet allang zelf een account was gestart? Dat jij TikTok gigantisch overschat hebt is niet mijn probleem, en wekelijks een paar uur werk voor dat mini-beetje promotie wat jij kan bieden is niet echt een eerlijke ruil. Dus zolang je geen budget hebt: mij niet bellen.

De ‘zou je mijn link kunnen vermelden op je site? Ik heb een superlage DA (= waardering in Google) en die van jou is veel hoger, dus als jij mijn site vermeldt kom ik hoger in Google te staan!’. Bedankt maar nee, bedankt. Ik heb zelf ook flink moeten werken om mijn site een hogere DA te geven, en een van de dingen die je daarvoor moet doen is tijd investeren. Goede SEO, veel schrijven en vooral zorgen dat je niet te vaak linkt naar pagina’s/sites met een lagere DA. In Amerika zeggen ze het het treffend: ‘don’t set yourself on fire to keep others warm’. Ik ga niet mijn eigen DA verknoeien zodat jij er beter van wordt. Sorry not sorry.

De ‘zou je naar mij willen linken want ik heb een ontzettend leuke site die aansluit bij deze blogpost van jou, uiteraard heb ik geen budget en ook geen ruimte om je ons product toe te sturen maar het zou mij zo helpen als jij dat even wil doen!’. Ja, het gaat jou enorm helpen, en het klinkt inderdaad als een klusje van niets voor mij. Maar ik haal even aan wat ik hierboven zei: als jouw site een veel lagere DA heeft dan de mijne, dan loop ik dus schade op door jouw link te plaatsen. In termen die begrijpelijk zijn voor iedereen: dan kost het mij geld om voor jou reclame te maken. En jij betaalt niet eens voor die reclame, maar hoopt op een beetje goodwill. Nou, als jij goodwill wil, misschien moet je dan eerst je even verdiepen in wat normaal is in bloggerland. Het is niet zo dat ik, omdat ik een boekenblog heb, minder ben dan een blogger in een andere niche, die je toch echt eerst minstens een gratis product moet sturen voor ze je willen vermelden. Dus als jij een link wil op mijn site, zorg dan eerst dat je a) een passend product aanbiedt, b) je de financiële ruimte hebt om dat product gratis naar mij toe te sturen (tip: dit valt onder je marketingbudget) en c) in staat bent om zelf een site te laten draaien met een hogere DA dan 0,1.

De reacties

Ik krijg uiteraard ook vaak reacties op mijn blogposts. Dat zijn meestal lieve, vriendelijke reacties, soms met een vraag of opbouwende kritiek. Maar soms…

De ‘ja maar je noemde dit boek niet/op een verkeerde manier/volledig onterecht! Jij bent daarom echt een stomme blogger en niemand zou je posts moeten lezen’. Allereerst: mijn welgemeende excuses. Ik wist niet dat dit voor jou zo’n gevoelig onderwerp was. Het spijt me dat ik het verkeerd heb gedaan. Tegelijkertijd: ik ben ook een mens, en mensen maken fouten. Het kan zijn dat ik een boek noem waar jij het niet mee eens bent, of op een manier waar jij het niet mee eens bent. Die verschillen bestaan tussen mensen. Meestal denk ik namelijk best goed na voor ik iets wel of niet noem, zeker bij controversiële boeken/auteurs. Maar ja, ik noem die boeken wel af en toe, en sommige andere boeken niet. Ieder mens heeft zijn/haar/diens eigen voorkeuren en maakt zijn/haar/diens eigen afwegingen. Ik respecteer jouw afwegingen, kun jij ook de mijne respecteren?
Er zijn ook mensen die vinden dat hun mening zo belangrijk is, dat ze die meerdere keren moeten posten. Soms onder dezelfde blogpost, soms onder verschillende posts. Misschien heb je gelijk, misschien ook niet. Wat ik wel vrij zeker weet is dat jouw gedram bij mij geen punten scoort.

De ‘hoe waag jij het om iets over dit onderwerp te zeggen! Ik en alleen IK heb het recht hier iets over te zeggen, want ik weet als ENIGE hoe erg/zwaar/moeilijk dit is!’. Dit komt vooral voor als ik over autisme blog, en de reacties zijn bijna altijd terug te leiden tot zogenaamde ‘autism mums’: ouders van kinderen met ASS die zich vooral laten voorstaan op hun Moeder Teresa-houding, omdat ze zo goedhartig zijn om een kind met autisme helemaal alleen, zonder hulp, op te voeden/groot te brengen. Dat dat misschien niet het beste is voor het kind, dat doet er niet toe, het gaat erom dat zij zo edelmoedig zijn. Nou ben ik zelf autistisch, werk ik in het VSO met jongeren met (onder andere) autisme en geef ik workshops over autisme, dus ik durf wel te stellen dat ik wat kan en mag zeggen over autisme, dus ik trek me er niet al te veel van aan. Maar ik vind wel dat je best even mag dimmen met je geschreeuw, want het is niet zo dat omdat ik jouw mening/ervaring niet deel, mijn stem er niet mag zijn.

De ‘ik heb een boek geschreven over mijn ontzettend moeilijke jeugd/zware bevalling/traumatische leven, maar nu wil niemand het uitgeven/kopen, weet jij misschien hoe ik het aan de man moet brengen?’. Deze vraag gaat vaak gepaard met het noemen van de titel, liefst meerdere keren, want dat maakt dat de lezer jouw boek wel wil lezen, ofzo. Oké, dit gaat waarschijnlijk even pijn doen, maar er is een reden dat mensen jouw boek niet willen uitgeven of kopen. Een van de grootste afknappers voor een uitgeverij is een manuscript met de tekst ‘op advies van mijn psycholoog/psychiater stuur ik u mijn dagboek’. Uitgeverijen, zeker die in de gevestigde orde, kijken naar een paar dingen: voegt dit boek iets toe, past het bij onze uitgeverij, hoe veel tijd zijn wij hieraan kwijt en zijn er lezers die dit boek willen lezen. Als de afweging daaruit negatief is, dan ligt dat meestal aan jouw boek. Je kunt er dan voor kiezen om het in eigen beheer uit te geven, maar dan moet je dus ook zelf zorgen dat het in de boekwinkels komt te liggen. En ja, dat betekent hard werken: acquisitie plegen (boekwinkels bezoeken en vragen naar de inkoper, dus), actief zijn op je website en social media, op een nette manier omgaan met bloggers en bezoekers, en zelf mensen benaderen om jouw boek te recenseren. Is dat te veel werk voor je? Dan kun je misschien beter geen boek in eigen beheer uitgeven.

En op social media tref je altijd wel een ‘ja he toffe blogpost maar heb je mijn boek al gelezen want dat krijgt 5-sterren-recensies en is dus echt heel goed en jij zou dit echt moeten lezen en bespreken op je blog want dan krijgt mijn boek nog meer aandacht en dat is goed voor mij’. Oké, luister even naar me. Ik snap echt dat jij jouw boek wil promoten, maar misschien moet je niet proberen om mee te liften op de tijd en energie die een ander in zijn/haar/diens marketing stopt. Je weet wel, gewoon zelf een marketingstrategie uitdenken (als je hier moeite mee hebt: de Voor Dummies-serie heeft er vast wel een boek over) en zelf tijd en energie stoppen in je marketing. Dit is namelijk een beetje als inbreken in het door een ander betaalde reclameblok. Brutaal dus. Hetzelfde geldt overigens voor reacties onder mijn blogposts met ‘kijk ook eens bij onze site voor meer informatie over dit onderwerp’ gevolgd door de link. Mijn blog is niet jouw reclamezuil. En ja, brutalen hebben de halve wereld, maar de andere helft van de wereld jaag je tegen je in het harnas. Onder andere mij, want als jij op deze manier je boek of site gaat promoten ga ik er dus helemaal geen aandacht aan besteden.

Collega-bloggers, wat voor bijzondere dingen maken jullie mee? Spill the tea! (En link even naar Naomi en mij als je er een blogpost van maakt)