Het verhaal

Jules is net gescheiden en heeft een baan aangenomen in het museum van Damburgh. Ze is de nieuwe directeur. Hugo, haar voorganger, werkt haar een week in en gaat dan met pensioen. Tijdens deze eerste week leert Jules het museum en het dorpje kennen, inclusief alle bijzonderheden. Zo is er bijvoorbeeld de Heemkundegroep, een groepje amateurs die met enthousiasme een groot deel van het museum vult met hun eigen geschiedenis. Er zijn mensen die heel graag ‘iets’ doneren aan het museum, omdat ze denken dat het heel waardevol is voor het museum of de geschiedenis van Damburgh. En er is het mosterdfeest. Het jaarlijkse feest, vergelijkbaar met Leids Ontzet, gebaseerd op een stukje geschiedenis rondom de Spanjaarden en een mosterdplant. Want: geen Damburgh zonder mosterd.

Het lijkt de ideale plek om opnieuw te beginnen (Jules is namelijk ook net gescheiden van een nogal Matthijs van Nieuwkerk-achtige vent), maar op de eerste dag dat Jules het stokje echt van Hugo overneemt, ligt er een lijk in de beeldentuin van het museum. En al snel merkt Jules 2 dingen. Ten eerste: de politie is niet competent om dit op te lossen, en ten tweede: het blijft niet bij die ene moord. Dus zit er maar 1 ding op: zelf op onderzoek uitgaan.

Mijn mening

Dit boek heeft alles wat je van een Engelse cozy crime wil, maar dan in Nederland. En iedereen die ooit in de UK is geweest, zal enorm veel plezier beleven aan dit boek, ook als je niet zo dol bent op crime. Je hebt die typische Britse plattelandssfeer, maar dan met Hollandse nuchterheid, stamppot en dijkjes.

In het boek zitten ook een aantal verwijzingen naar Agatha Christie, dat vind ik leuk. Ook gaat de auteur (op een logische/natuurlijke manier in het verhaal) in op de verschillende soorten detectiveromans, dat vind ik een leuke toevoeging.

Hoewel ik al snel een vermoeden had van de dader, wist de auteur me ook een paar keer van dat spoor af te brengen. En ook al had ik een vermoeden van de dader, de weg daarnaartoe was fijn om te lezen.

Dit boek is meer een whydunnit dan een whodunnit, maar aangezien het nergens echt heftig wordt, is het geen zwaar psychologisch drama maar meer een gezellige puzzel, vol kopjes thee, soep, stamppot en regenachtige gezelligheid.

Naast de zoektocht naar de moordenaar en het motief van de moordenaar is er ook aandacht voor de bijzondere mensen die in een cozy crime voorbij wandelen maar die in de tv-series geen plek meer hebben, en wat hun achtergrondverhaal is. Het heeft niet altijd een grote rol, maar het draagt bij aan de sfeer van het verhaal,

Dit boek las ik echt voor mijn plezier en met veel plezier. Ik ben benieuwd of er nog meer cozy crimes van deze auteur komen. Ik hoop van wel!