In de serie ‘Wat ik niet uitlas…’ kun je regelmatig lezen wat ik niet uitlas, en waarom. Soms zet ik er ook bij dat ik een boek nog een kans ga geven op een ander moment. Bij een van die boeken is dat moment nu gekomen, en ik neem jullie graag mee in het proces.

Het boek

Ik besloot om ‘De lijst van de rechter’ van John Grisham nog een kans te geven. Het lag namelijk niet aan het boek dat ik dit niet uitlas, maar vooral aan de omstandigheden: ik had een vol hoofd en wilde voorkomen dat ik ging race-lezen om het boek maar uit te krijgen (het moest terug naar de bieb en omdat iemand anders het gereserveerd had, kon ik niet verlengen). Tegelijkertijd had ik al snel door dat dit wel een boek was wat mij zou bevallen. Ik heb wel vaker iets van Grisham gelezen, en hoewel ik het niet altijd thrillers vind, vind ik ze wel fijn lezen. In dit boek werd een rechter beschuldigd van moord, een rechter die voor eigen rechter speelde zeg maar. Dat vond ik wel een boeiend en spannend concept, helemaal in het Amerikaanse rechtssysteem.

De tweede kans

Ik besloot het boek opnieuw te reserveren, nu er niet meer vijftig mensen na mij zaten te wachten op het boek. Het is geen dik boek (zeker niet voor de boeken van Grisham), dus mijn verwachting was dat ik het wel op tijd uit zou krijgen. Ik weet de eerste scenes nog, dus mijn plan was om daar ergens te beginnen met lezen: op een punt dat ik het nog wel kende, en vlak voor de eerste infomatie-vloedgolf. Mijn streven was om een rustig moment te zoeken (vooral rustig in mijn hoofd) en dan het boek (weer) op te pakken.

Ik merkte al snel nog iets waar ik eerder ook over struikelde: Grisham houdt nogal van breedsprakig taalgebruik en een hoop zijweggetjes. Dat was duidelijk niet bevorderlijk voor de tweede poging, want ik ging steeds meer tegen heug en meug lezen. Het werd een taakje, zeg maar.

Maar rond bladzijde 50 sloeg dat om. Het verhaal begon me te intrigeren. Ik merkte dat ik wilde weten hoe het zat, wilde weten hoe het verder ging. Het verhaal gaat over een onderzoeker bij de Board of Judicial Conduct die contact krijgt met een vrouw die beweert dat haar vader en vele anderen zijn vermoord door een rechter. Ze heeft geen bewijzen, alleen vermoedens en causale verbanden, maar ze is er heilig van overtuigd dat die rechter haar vader heeft vermoord.

Wel merk ik dat het me stoort dat de onderzoekster om de haverklap zegt ‘ja nou heb ik wel weer even genoeg gehoord’ en dan vertrekt, omdat dat de vaart behoorlijk uit het verhaal haalt. Dat dat een keer gebeurt snap ik, maar niet zo vaak als hier het geval is.

Ik doe tijdens het lezen ook wat inspiratie op voor mijn blogserie ‘Mannen die over vrouwen schrijven…’. Ik weet niet of dat nou heel gunstig is voor de auteur, maar het is in ieder geval behoorlijk afleidend.

Ik merk dat ik steeds vaker ben afgeleid tijdens het lezen. Aan de ene kant vind ik dat jammer, aan de andere kant weet ik dat het vaak ook iets over het boek zegt. Grisham neemt enorm veel tijd en ruimte om de sfeer en omstandigheden uit de doeken te doen. Het vervelende is: het verhaal heeft geen sfeer, dus hij zit steeds heel omslachtig een lege doos uit te pakken. Dat gaat vervelen en dan dwalen mijn gedachten af.

Uiteindelijk heb ik besloten om naar het einde te bladeren en dat te lezen. Zo wist ik wel hoe het afliep, maar werd ik niet steeds afgeleid door alle zijweggetjes en het gebrek aan sfeer.

Dit boek heeft een eerlijke tweede kans gekregen, maar het kon me ook in tweede instantie niet echt bekoren. Het idee is goed, maar Grisham heeft voor de uitvoering te veel lege dozen neergezet.