Het verhaal

Millie (arm, dakloos, woont in haar auto) gaat als inwonende hulp en oppas werken voor de rijke Nina, haar man Andrew en hun dochtertje Cecelia. Het huis is extreem luxe, maar haar kamer is… nogal sober in vergelijking met de rest van het huis. En er is iets raars aan, al kan Millie er niet meteen de vinger opleggen wat.

Ondertussen is werken voor Nina geen gemakkelijke taak. Nina is op z’n zachtst gezegd wispelturig, en al snel vangt Millie de eerste geruchten op: Nina zou gek zijn. Niet zo maar een beetje in de war, maar ‘je eigen kind drogeren en proberen te verdrinken’-gek. Andrew daarentegen is charmant, vriendelijk, behulpzaam en heel knap, terwijl Nina zichzelf verwaarloost. Wat moet Andrew toch met haar?

Op een dag komt Millie daar achter. En dan vertelt Nina haar verhaal…

Mijn mening

Dit is zo’n boek dat je wil blijven lezen, ook al weet je niet precies waarom. En tegelijkertijd weet je dat wel: het boek opent met een anonieme verteller die op de bank zit terwijl de politie net iets verschrikkelijks heeft ontdekt.

Wat dat verschrikkelijke is en hoe dat zich opbouwt, daar kom je in de loop van het verhaal langzaam achter. Terwijl Millie schoonmaakt, vraag je je af wat er is voorgevallen. En heel langzaam, stukje bij beetje, ontvouwt zich het verhaal.

Ik heb wel eens gehad dat ik het storend vond dat een boek opeens nog een ander personage aan het woord liet, maar in dit boek was het passend. Ik denk dat het verhaal daardoor aan kracht heeft gewonnen. Als Millie en Nina vanaf het begin afwisselend aan het woord waren geweest, was het verhaal voorspelbaar geworden. Maar juist het feit dat je eerst in het verhaal van Millie wordt gezogen en daarna pas de kant van Nina leest, om elkaar daarna pas af te wisselen, dat maakt dit verhaal zo sterk.

Dit verhaal kruipt onder je huid, ik kan het niet anders uitleggen. Als je fan bent van de manier waarop Ruth Ware en Lucy Foley hun spanning opbouwen, dan ga je dit boek zeker ook geweldig vinden. Het lijkt cozy crime, maar het is echt geen cozy crime. Het lijkt op een keukenmeidenroman (zowel het boek als het genre), maar dat is het absoluut niet. Dit boek is een rasechte thriller met goed gelaagde spanning.

Wat me wel stoorde: de teksten op het boek (zowel tekst links onder de titel als de flaptekst) komen absoluut niet overeen met de inhoud. Gezien de kracht van dit boek vind ik echt dat dat bij een herdruk beter moet. Ik vind dat echt een staaltje slecht redactiewerk, want het is net alsof iemand die vaag iets heeft opgevangen over een soortgelijk boek deze teksten heeft geschreven, en dat vind ik ronduit beledigend voor dit boek en de auteur.

Ga dit boek lezen. Neem een weekeind de tijd (of een paar avonden) en ga. Dit. Boek. Lezen. Ik beloof je, je krijgt er geen spijt van.

Dit boek is vertaald door Marie-Louise van Dongen