Het verhaal

Barbara geeft coaching en trainingen rondom communicatie in groepen en teams. Dat doet ze in de verbouwde fabriek die ook haar huis is. Tijdens haar coaching maakt ze vaak gebruik van een paar paarden, en veel coaching gebeurt dan ook buiten, in de round pen. Samen met haar man en twee kinderen woont en werkt ze in Frankrijk. De workshop is all inclusive: de deelnemers krijgen niet alleen coaching, maar ook alle maaltijden, snacks, consumpties en verblijf.

Maar nu heeft Barbara een rare groep voor zich. Ten eerste is er al wat raars met de opdrachtgever: die wil anoniem blijven. Ten tweede lijkt het erop dat de groep elkaar al kent, maar ze zwijgen angstvallig over hun gezamenlijke verleden. En ten derde komt de opdrachtgever niet opdagen…

En dat is nog niet alles: zodra de workshop begint, verdwijnen er deelnemers. En iedere keer als er iemand verdwijnt, is er in diens kamer een poppetje te vinden…

Mijn mening

Dit is een vlot geschreven thriller met een duidelijk Agatha Christie-thema (And then there were none). Het leest echt lekker snel, en ik had dit boek dan ook in twee avonden uit.

Het thema in dit verhaal is pesten, maar omdat dit pas aan het einde van het boek wordt toegelicht is het verhaal an sich niet (heel) triggerend. Op zich vind ik het goed dat niet alle pesterijen besproken werden, tegelijkertijd had de auteur naar mijn mening wel iets meer hints kunnen geven, want een deel van het verhaal en een aantal motieven komen nu wel heel erg uit de lucht vallen.

Wat ik heel prettig vond: in het boek zit een homo-stel en een hetero-stel, en hun relaties zijn vergelijkbaar qua dynamiek. Dat zie je ook wel eens anders, en dat maakt dat ik dit boek vind bijdragen aan de homo-emancipatie.

Ik vond de zijlijn over de overleden vriendin van Louise en Suzan (het homo-stel, Louise is de schoonzus van Barbara) niet heel veel toevoegen. Dat vond ik jammer, want in die zijlijn zaten een paar onbeantwoorde vragen. Ook vond ik een paar acties die daaruit voortvloeiden een beetje vergezocht en niet altijd passend bij het werk van Louise (ze is Officier van Justitie).

Er had van mij iets meer ingegaan mogen worden op de groepsdynamica en iets minder op het wegmoffelen van die dynamiek. Dat was namelijk voor iedereen heel frustrerend, zowel voor de personages als voor ons als lezers. Daarbij had ik het juist interessant gevonden om te lezen hoe het voor de deelnemers was om weer terug in deze oude dynamiek geduwd te worden, en waar dus hun reacties op de coaching vandaan kwamen.

Verhaal leest lekker, maar ik had iets meer diepgang verwacht en gehoopt. Het is een lekker tussendoortje, maar veel meer ook niet. Heb jij dus zin in een tussendoortje, dan is dit een heel geschikt boek voor jou.