Zullen we vandaag even eerlijk zijn? Sommige boeken zijn hun hype niet waard. Vandaag deel ik 5 boeken die in mijn ogen de hype niet waard zijn!

Hoe overleef ik alles wat ik niemand vertel? van Francine Oomen. Weet je, dit boek had heel goed kunnen zijn. Als het, net als de eerdere boeken in de Hoe Overleef Ik…-serie over 1, maximaal 2 problemen was gegaan. Nu gaat het over ALLE problemen van hedendaagse jongeren, en dat maakt dat niets echt goed de aandacht krijgt. En dat is gewoon zonde. Zeker aangezien er nog een paar delen komen. Had dan wat dingen eruit gelaten, de issues wat meer verdeeld over meerdere delen. Dan had je zowel de serie als de verwachtingen van mij als lezer recht gedaan.

De Da Vinci Code van Dan Brown. Waarom is dit boek de hype niet waard? Simpel: het is plagiaat. Ik heb daar een uitgebreide blogpost over geschreven (spoiler: conclusie ‘het is plagiaat’ is wetenschappelijk onderbouwd). Ik vind het persoonlijk niet eerlijk dat iemand met gejat werk zo ontzettend veel geld kan verdienen. Ik vind dus dat dit boek geen hype waard is, want de auteur heeft zichzelf het denkwerk ‘bespaard’ door een ander z’n werk te ‘lenen’ (zonder te vragen en zonder diegene te noemen). Vind ik zeg maar niet zo netjes, en dus geen hype waard.

Ik heb een paar vragen voor je van Rebecca Makkai. Dit boek is in de markt gezet als een thriller, maar dat is het gewoon niet. Het is een draak van een boek. Het verhaal opent met een vage scène over iemand die op een manier bezig is/verbonden is met een moordzaak, en daarover vertelt aan verschillende anonieme mensen. Het is niet duidelijk of dat tegelijk is of niet. Dan gaan we over op een langdradig verhaal over een video en een toneelstuk op een middelbare school, en je moet maar raden wat dat met de opening te maken heeft. Dit is het boek van iemand die langdradig, slepend taalgebruik en vage details verwart met ‘literatuur’, en ondertussen een thriller probeert te schrijven. De combinatie vind ik echt geen succes.

Zondagskind van Judith Visser. Deze moet ik waarschijnlijk even uitleggen, want ik weet dat veel mensen binnen de ASS-wereld weglopen met dit boek. Ik niet. En om een paar redenen. Ten eerste vind ik het boek wat afstandelijk geschreven. Juist bij vrouwen met ASS is de emotionele belevingswereld vaak heel groot, ook/juist bij de introverte vrouwen met ASS. Sterker nog: onze emoties zijn vaak grote bronnen van overprikkeling. Dit boek laat daar weinig van zien, en dat vind ik jammer. Ten tweede stoort het me nogal dat Jasmijn zichzelf boven de regels verheven voelt. Ze vindt dat die regels niet voor haar gelden omdat ze niet voor haar of in samenspraak met haar gemaakt zijn, want zij is anders dan de rest. Ten derde vind ik dat haar ouders haar veel te veel ruimte geven om apart te zijn, met name in de gewone dingen van het leven. Zo eet Jasmijn apart van haar familie, want te veel prikkels. In huis doet iedereen stil en zachtjes, want anders zijn het te veel prikkels voor Jasmijn. Als in: de krant wordt zelfs zachtjes omgeslagen, want als dat te luid is raakt Jasmijn al overprikkeld. Ten vierde vind ik het jammer dat een heel groot deel van het autisme onderbelicht blijft. Er is bijvoorbeeld een scene waarin Jasmijn haar leesboek al uit heeft en een nieuw boek wil pakken. Haar leerkracht gelooft niet dat ze het boek al uit heeft, en zegt dat ze liegt. Jasmijn probeert toch een nieuw boek te pakken, waarop de leraar haar nog een keer beschuldigd van liegen. Jasmijn loopt weg van school en gaat naar huis, waar haar moeder haar een aantal uur later aantreft en haar terugbrengt naar school. Dit is zo ongeveer het einde van het hoofdstuk. Maar daarna gaat het niet over wat dit akkefietje met Jasmijn heeft gedaan, terwijl ik uit ervaring weet dat dat juist is waar het autisme zich uit. Waar de meeste mensen na een excuus van de docent verder zouden kunnen, is dit voor een ASS’er vaak een reden om ofwel geen nieuw biebboek meer te durven pakken (want als je dat op het ‘verkeerde moment’ doet word je beschuldigd van liegen) ofwel ze vertrouwen de leerkracht niet meer, want die heeft hen vals beschuldigd en dat was niet eerlijk. Zo zijn er meer momenten waarop ik het stukje ‘autisme’ mis. Voor mij bleef dit boek nog dichter aan de oppervlakte dan Het Wonderbaarlijke Voorval met de Hond in de Nacht, terwijl ik had verwacht dat we dat niveau toch wel voorbij waren. Voor het beeld: dit is een beetje alsof je een lesbienne neerzet met een kort kapsel en een tuinbroek. Ik miste echt enorm veel in dit boek, en dan vooral de diepgang.

Het Kamermeisje van Nita Prose. Bij dit boek zou het verhaal nog best in orde kunnen zijn, maar de persiflage van autisme in dit verhaal, daar heb ik veel moeite mee. Ik had namelijk sterk de indruk dat deze auteur een autistisch personage probeerde neer te zetten, maar dan op een verkeerde manier: wereldvreemd, zinnen als van Multatuli, dwangmatig in regels, weinig gevoel voor sociale verhoudingen en een zeer beperkte emotionele belevingswereld. Geen aandacht voor prikkels/prikkelverwerking, en vooral bezig met het veilige wereldje veilig houden. Voor de vergelijking: dat is een beetje alsof je een lesbisch personage neerzet in een tuinbroek, met kort haar en een biertje in de hand, terwijl ze een ‘mannenberoep’ doet en een luide boer laat. Sorry, maar ik hoop toch dat als iemand mijn stoornis probeert te beschrijven, die dat met iets meer achtergrondkennis doet – of het anders gewoon laat.