Wie mijn blog langer volgt en/of mij persoonlijk kent, weet dat ik al voor de wereld in de fik vloog op zoek was naar werk. Mijn contract (een Participatiebaan) liep af en werd niet verlengd. Dat lag niet aan mijn functioneren, maar aan het feit dat men bij het uitzetten van de vacature al had besloten het contract niet te verlengen. Uiteraard was dat niet iets wat ze in de vacature hadden vermeld, waardoor ik (en mijn jobcoach en het recruitment voor de Participatiebanen bij die werkgever) dacht(en) dat als ik maar goed mijn best deed, er wel een verlenging mogelijk zou zijn. Niet dus.

Fanatiek solliciteren

Daarvoor had ik ook werk gehad. Geloof het of niet, maar ik had voor de hel losbarstte geen hele grote gaten in mijn CV, en ben altijd fanatiek geweest met banen zoeken. Zo wist ik onder andere een als opiniestuk vermomde sollicitatiebrief aan heel Nederland in een landelijke krant gepubliceerd te krijgen, en toen het UWV besloot dat ik niet verder mocht bij een werkgever (ja, die macht hebben ze/dichten ze zichzelf toe), verstuurde ik minstens drie sollicitatiebrieven per week (en kreeg dus zo’n 40-60 afwijzingen te verstouwen). 9 van de 10 keer werd ik niet afgewezen op mijn autisme, maar op ‘wegens de overweldigende hoeveelheid reacties’ of iets in die trant. Een paar keer ben ik afgewezen op mijn stoornis (al werd dat niet met zo veel woorden gezegd, de boodschap was duidelijk), of omdat de vacature alleen voor de vorm was uitgezet. Die afwijzingen deden pijn, veel pijn. Dusdanig dat ik daarna niet meer bij deze werkgevers gesolliciteerd heb.

Vlak voor de wereld in de fik vloog, nam ik deel aan een groot evenement waarbij mensen met een Doelgroepregistratie in gesprek konden met werkgevers die wel interesse hadden in hoogopgeleide mensen met een Doelgroepregistratie (daar zitten namelijk behoorlijk wat voordelen voor een werkgever (lees: zakjes geld) aan vast). Ik had drie gesprekken, en 3 werkgevers zouden mij in gedachten houden. Uiteindelijk wilde een werkgever verder praten, en zat ik op een middag te videobellen met deze werkgever. De functie klonk super, echt iets wat bij mij past, en de collega’s waren voor de verandering eens niet bang dat ik spontaan zou ontbranden. Ik mocht zelfs een keer op kantoor komen kijken en kennismaken, ondanks de maatregelen.

Maar toen werden de maatregelen verlengd en verlengd en verlengd, en ergens in die verlengingen ging mijn baan verloren. Hier was ik erg verdrietig over. Niet alleen omdat de functie super was, maar ook omdat er voor het eerst werd gesproken over een jaarcontract (iets wat me nog nooit was aangeboden!), maar ook omdat ik wist dat dit een eenmalige kans was, en mijn laatste kans om me ooit nog uit de Wajong te werken. En die kans had de pandemie van mij afgepakt.

Uiteraard had ik ook dromen, maar ik wist ook dat ik realistisch moest zijn: ik ben wajonger, ik kan maar een beperkt aantal uur werken en de meeste werkgevers zien, met dan aan alle ‘promotie’ van de overheid, eerder ‘wandelend uitvalrisico’ dan ‘potentieel kansrijke kandidaat’ op mijn voorhoofd staan. Ik zocht dus vooral naar kantoorbanen (vaak in de richting van communicatie of webbeheer), maar dat schoot door de bekende omstandigheden niet zo op.

Goed, ik zat dus werkloos thuis. Mijn blog floreerde door de wereldwijde situatie, maar ik wilde dolgraag weer onderdeel zijn van het werkende leven. En aangezien de scholen open waren en ik wel wat ‘affiniteit heb met onderwijs’, hoopte ik op iets op een school. Een goede vriendin van me vroeg of ik eventeel bij haar moeder op school aan de slag zou willen. Ik wilde het op zijn minst proberen, kijken of het zou bevallen. Maar opnieuw gooide onze wereldwijde vijand roet in het eten: scholen lieten geen buitenstaanders toe. Ik zat dus nog steeds thuis.

Ik heb werk!

Tot het begin van dit schooljaar. Er mochten weer mensen ‘van buiten’ de school in, waaronder ik. Ik begon op VSO Stip, in het Atelier. VSO staat voor Voortgezet Speciaal Onderwijs, en deze school is een ZMLK-school, een school voor Zeer Moeilijk Lerende Kinderen. Alle leerlingen hebben een verstandelijke beperking, en vaak daarnaast nog andere (psychische) problematiek (al dan niet comorbide). Ik werk daar als onderwijsondersteuner op vrijwillige basis, omdat ik niet de juiste papieren heb om betaald te worden.

Maar dit is wel werk wat ik, tot mijn eigen verbazing, goed kan. Ik draai vanaf de eerste dag volwaardig mee, en de leerlingen accepteren me. Ze weten wat ze aan me hebben (hallo autisme) en dat is voor deze doelgroep heel belangrijk. Ik doe dit drie dagen per week, dinsdag, woensdag en donderdag. Iedere groep is anders en heeft eigen uitdagingen, zowel op groepsniveau als op individueel niveau.

Het vak waarbij ik ondersteun, Atelier, is een praktijkvak. Dat wil zeggen dat we leerlingen voorbereiden op (arbeidsmatige) dagbesteding of werk. Om die reden lopen de oudere leerlingen iedere donderdag stage. Stage betekent op het VSO dat ze de hele dag in de klas/school (interne stage) of buiten de school (externe stage) oefenen met wat er op een werkplek van hen verwacht wordt. En ja, een werkplek kan ook een atelier zijn, er zijn vrij veel dagbestedingsplekken die iets creatiefs doen. Voor sommige leerlingen kan het arbeidsmatige dagbesteding zijn, voor anderen enkel dagbesteding en weer anderen stromen uit naar een (beschutte) werkplek (al is deze laatste groep erg klein). In alle gevallen noemen we het overigens stage of (als ze uit gaan stromen) werk.

Soms heb je veel begrip nodig, soms een groot acceptatievermogen en soms een goed gevoel voor humor. Je moet kunnen doorzien wanneer een leerling om hulp vraagt omdat hij/zij iets niet kan, en wanneer omdat het wel makkelijk is als de juf het even doet. Vaak gaan opdrachten (of zelfs hele dagen) niet zoals het moet, dus dan moet het maar zoals het gaat. Ik heb bijvoorbeeld een keer een halve dag besteed aan een een leerling begeleiden om, stukje voor stukje, een mal te vullen met klei, terwijl we ondertussen orde stonden te houden om te voorkomen dat een andere leerling met de klei begon te gooien en een derde leerling niet overprikkeld zou raken van de klas, en ondertussen de rest van de leerlingen (7, dus 10 leerlingen in totaal) ook nog genoeg aandacht te geven en/of tot enige vorm van werken aan te zetten. Mal was gevuld met klei, dus we halen de klei uit de mal, want de bedoeling was dat de mal nog een keer gevuld werd om zo een bol te maken. Halve bol lag dus op tafel bij de leerling. Ik draai me om, ik draai me terug… en de halve bol was plat. Dan kun je heel boos worden, of je ziet er de humor van in. Ik koos voor dat laatste 😉 .

Het is dus uitdagend werk, maar de leerlingen zijn schatjes en dol op me. Hoe dol, dat bleek toen ik mijn arm brak: ik werd overladen met tekeningen en lieve briefjes. Ook mijn collega’s misten me, want ik kreeg van diverse collega’s een kaartje én een kaart van alle collega’s samen. Dat ontroerde me enorm, want ik wist niet dat ik me in zo’n korte tijd al zo geliefd had weten te maken. Ik heb nog nooit op een werkplek een kaartje gekregen als ik ziek was, ook niet als dat langer duurde. Met open mond van verbazing heb ik alles gelezen. Lieve collega’s die dit lezen: jullie zijn geweldig!

Ik doe dit, zoals ik eerder al zei, op vrijwillige basis. Dat is omdat ik niet de juiste papieren heb om voor de klas te staan. Ik krijg wel een vrijwilligersvergoeding, en door de idiotie van de regeltjes rondom uitkeringen mag ik a) die hele vergoeding houden (als ik betaald werk mag ik van iedere euro maar zo’n 25 cent houden) en b) scheelt me dit op jaarbasis maximaal 200 euro in vergelijking met betaald werk. En voor dat bedrag heb ik dan ook nog eens een stuk minder (ziekmakend) gedoe met het UWV. Ik vind dat een prima deal.

Wat betekent dit voor BookSomeTea?

Niet veel, behalve dan dat de persoon achter BookSomeTea (ik dus) veel gelukkiger is. Er komt nog steeds drie keer per week een blogpost online, en mijn blog gaat nog steeds over boeken, lezen, de bibliotheek en thee. Hooguit zal ik wat extra aandacht besteden aan mensen die moeite hebben met lezen (dat geldt namelijk voor bijna alle leerlingen op school). Verder blijft mijn blog los van mijn werk, dat was eerder ook het geval en dat blijft zo. Niet alleen omdat jullie hier niet komen voor mijn avonturen in het VSO, maar ook, vooral, omdat ik integer wil zijn. En daar past niet bij dat ik hier leerlingen (uitgebreid) ga bespreken.