Het boek

In dit boek vertelt Bianca Toeps over haar emigratie naar Japan. Dat deed ze toen de wereld in de fik stond, en dat had nogal wat invloed op haar plannen. Ook beschrijft ze de opbouw naar dit (voor een ASS’er tamelijk wilde) plan en hoe het, een jaar na haar emigratie, met haar gaat.

Mijn mening

De autist mocht een boek over haar fiep schrijven, en over een roerige tijd in haar leven. Dat kan een interessante combinatie zijn, maar dan verwacht je als lezer wel wat inzichten over autisme en hoe dat autisme invloed had op bijvoorbeeld haar denken en gedrag. En dat miste ik een beetje in dit boek: de reflectie op deze periode, wat ze ervan geleerd had, waar haar autisme haar beleving en ervaring vertroebelde. Dat had dit een boek gemaakt dat als boek over autisme in de markt gezet kan worden, en had het net zo waardevol kunnen maken als ‘maar je ziet er helemaal niet autistisch uit’.

Ik vond het op sommige momenten wel erg veel details over treinen (lekker stereotype ook…). Dat zijn de momenten dat je ziet dat dit boek niet uitgegeven was als haar vorige boek niet zo’n bestseller was geweest. Als dit haar eerste boek was, betwijfel ik of de uitgeverij het a) had uitgegeven, b) er zo veel autistische details in had laten zitten en c) niet had aangedrongen op wat meer zelfreflectie op de hele periode.

Die zelfreflectie mis ik vooral op bepaalde ASS-momenten. Enige moment dat ze dat echt toont is als ze doorheeft wat het verschil voor haar is tussen haar eerdere bezoeken aan Japan en wonen in Japan – en daar wat mee doet. Ik had juist gehoopt dat ze kon inzien dat, om maar een voorbeeld te noemen, ze extra aansloeg op de oneerlijkheid van wie er wel of niet Japan in mocht, onderdeel is van haar ASS. Of dat ze op tijd had ingezien dat ze het tijdelijk samenwonen met haar partner had onderschat – en daar dus wat mee deed op de momenten dat ze later samen waren.

Op de cover van het boek staat ‘inspirerend’. Dat vind ik niet. Ik vind Toeps in dit boek veel te negatief om als inspiratie te dienen. Ik vermoed dat het voor haar heel therapeutisch is geweest om dit verhaal te schrijven, en het is leuk dat ze er wat mee kan verdienen, maar ik vind niet dat dit nou een boek is waardoor ik tot inzichten over mijn eigen leven ben gekomen of wat me heeft doen besluiten om iets helemaal anders te gaan doen. Ook vind ik dat ze mentaal slecht voor zichzelf zorgt, zeker de eerste maanden in Japan.

Daarnaast staat er op de cover dat in Japan dingen beter werken voor autisten. Zo komt het boek niet over. Frustratie over de regels toen de wereld in de fik stond (eerst over Nederland dat te traag reageert en dan over Japan dat te lang op slot zit), boosheid en frustratie over hoe dingen geregeld zijn in Japan. Het gaat veel over de zogenaamde ‘convenience stores’, maar wat dat precies is en wat je daar wel en niet kunt kopen/regelen/aanvragen, dat legt ze niet uit. Terwijl wel tussen de regels door blijkt dat veel van het leven als nieuwe inwoner in Japan en vooral veel van Toeps haar leven in het bijzonder draait om deze convenience stores.

Dit boek leest wel lekker snel, ik had het in een avond uit. Maar ik miste toch ook een hoop dingen: van zelfreflectie bij Toeps tot aan dingen over het leven in Japan (zoals dus die convenience stores), misschien iets over de discriminatie die ze regelmatig ervaren heeft of over hoe ze Japans aan het leren was. Het gaat vooral veel over geregel, gedoe, regels, frustraties en het Japanse openbaar vervoer, met name de Japanse treinen en hun geschiedenis.

Wie dol is op Japan en/of (Japans) openbaar vervoer: ga dit boek lezen. Wie meer wil weten over autisme kan beter een van deze boeken lezen: maar je ziet er helemaal niet autistisch uit of In de ruimte is het stil.