Ik vind het heerlijk om thrillers te lezen, maar ik vind niet alles in thrillers even fijn. Daarom deel ik vandaag de dingen die mij laten afknappen op een thriller. Hier komt mijn lijstje afknappers!

De hoofdpersoon is zijn/haar/diens geheugen kwijt. Ik weet niet hoeveel thrillers er op dit moment zijn waarbij het complete plot is: X wordt wakker op ‘locatie Y’, in deze toestand, maar kan zich niet herinneren hoe hij/zij/hen daar is gekomen en o ja, er zit ook nog een bende/verzameling criminelen/team van politie achter hem/haar/hen aan. Wat is er voorgevallen/gebeurd/hoe is X in deze situatie verzeild geraakt?’. Niet alleen is het irritant dat er geen nieuwe ideeën komen, maar het is ook nogal storend dat je als auteur, als je hoofdpersoon toevallig zijn/haar/diens geheugen kwijt is, die persoon alles kunt laten doen in de periode waarin dat geheugen gewist is. Het voelt een beetje als ‘de makkelijke oplossing’, want het gaat vaak om dingen die een personage anders niet snel zou doen, maar nu diegene heel toevallig niet meer weet wat er is gebeurd kan diegene alles gedaan hebben en ja, dat schrijft wel lekker makkelijk. Ik vind het zelf boeiender om te lezen hoe iemand bij z’n volle verstand tot bepaalde daden komt, in plaats van met een gewist geheugen.

Het plot wordt niet goed uitgewerkt. Ken je dat? Dat er in een verhaal diverse heel interessante personages zitten, maar die dan niet de verhaallijn krijgen die ze verdienen? Of dat het plot echt een goed idee was, maar dat de uitwerking minder diepgang heeft dan een oude Baantjer-aflevering? Juist. Dat vind ik dus echt een enorme afknapper!

Beloftes of verwachtingen op achterflap worden niet waargemaakt. Dit vind ik een heel irritante, want de flaptekst speelt een grote rol in mijn beslissingsproces of ik een boek meeneem (uit de bieb) of koop (in een winkel). Als er dan op de achterflap wordt gezet ‘iedereen heeft dingen die hij of zij verborgen wil houden’ of ‘geheimen zijn er om ontdekt te worden’ of iets in die trant, dan verwacht ik dat het boek dus (op zijn minst gedeeltelijk) daarover gaat. Niet dat al die geheimen opeens spontaan geopenbaard worden en verder 0 betekenis hebben in het verhaal. Ik vind dat eigenlijk een vorm van misleiding, om het dan wel zo op de achterflap te zetten.

Professionele speurder begint een relatie met een verdachte of betrokkene. Zeg, kunnen we hier even mee kappen? En zeg maar NU? Want ik vind dat er naast ‘never fuck the payroll’ nog een regel zou moeten zijn: ‘liefde, lust en seks hou je buiten de zaak’. Het is ontzettend ontiegelijk enorm onprofessioneel om een relatie te beginnen met iemand die betrokken is in een onderzoek, en in het echte leven gaat zo iemand als het goed is a) van de zaak af en b) op non-actief. Dus ja, het is vast extra romantisch en spannend en daarmee een enorm afrodisiacum ofzo, maar het is voor lezers ook vet irritant en voor mij een enorme afknapper.

Het trauma van de hoofdpersoon/speurder resoneert op semi-literaire wijze in het verhaal. Je kent dat wel: de hoofdpersoon heeft als kind/tiener een broertje/zusje verloren, en raakt daarom helemaal van de kaart door het overlijden van iemand die voor hem/haar symbool staat voor die persoon. Of dicht iemand allemaal eigenschappen toe die helemaal niet bij die persoon horen, maar bij dat overleden broertje of zusje. Of een van de betrokkenen in de zaak lijkt op de dader uit het verleden van de auteur, of iets in die trant. Gevolg is dat de speurder een mega blinde vlek ontwikkelt, waar hij/zij dan vaak ook niet op aan te spreken is – tot het te laat is. Vet irritant.

Corrupte politiemensen of rechters. Nog zoiets. Ja, ik weet dat het rechtssysteem niet altijd netjes met iedereen omgaat, zeker in een aantal landen waar veel thrillers vandaan komen (Amerika bijvoorbeeld) niet. Ik weet ook dat rechters in de VS vaak een politieke achtergrond hebben, omdat ze gekozen worden door politici. Maar ik heb geen zin in een corrupte rechter of commissaris. Ik vind dat niet spannend, want ik hou niet van politiek gekonkel. Ik vind het alleen maar bloedirritant, want er is nog iemand in het verhaal die ik niet kan vertrouwen. En heel eerlijk: vaak lees ik een thriller ook omdat er overzicht in is: die is goed, die is slecht. Ik weet graag waar ik aan toe ben, en dat ben ik kwijt als er mensen corrupt worden.

Een helderziende of paragnost ‘helpt’ of ‘lost de zaak op’. Ook dit vind ik, net als het geheugen dat kwijt is of een verdachte die van de stemmen in zijn hoofd de opdracht kreeg om iemand te vermoorden, een beetje een zwaktebod. Je hebt je dan als auteur zijnde namelijk eigenlijk vastgedraaid in je verhaal, en je kunt de zaak niet meer op een goede manier oplossen zonder behoorlijk deze behoorlijk onwaarschijnlijke vorm van hulp.

Bepaalde genres. Ik hou niet van medische thrillers en ook niet van Scandinavische thrillers. Scandinavische thrillers vind ik te grimmig qua sfeer. En aangezien ik al niet zo heel erg dol op ziekenhuizen, bloed, naalden en dergelijke ben en ik ook sinds mijn tweede gebroken bot wat extra vertrouwensissues heb bij onbekende dokters, heb ik besloten om mijn angsten niet extra te voeden en geen artsen-die-eigenlijk-moordenaars-zijn of ‘zwarte zusters’ of iets dergelijks aan toe te voegen. Scheelt een hoop therapie.

Pandemie en lockdown. Ja, echt enorm geweldig spannend, om een nieuw virus de wereld in te slingeren waardoor iedereen weer thuis komt te zitten. Of die periode dat de wereld in de fik stond gebruiken in je thriller om zo de spanning, grimmigheid, onmacht en onvoorspelbaarheid wat te vergroten. Zal vast enorm boeiend zijn om over te schrijven. Maar aangezien ik in die periode vooral heel erg eenzaam ben geweest, hou ik de herinningen aan die periode graag waar ze zijn: in dat gesealde doosje in mijn geheugen. Ik lees ter afleiding, niet om geconfronteerd te worden met moeilijke emoties. Dus als een thriller daarover gaat, leg ik hem weg (of ik pak hem sowieso niet op en laat het boek lekker in de winkel/de bieb liggen).

Waar knap jij op af in thrillers?