Vandaag bij ‘wat ik niet uitlas’: een cozy crime zonder sfeer, een mismatch tussen mij en het boek en de ontdekking dat een subgenre niets voor mij is.

Mary Copeland, victoriaanse detective van Robbert Jan Swiers. Oké, waar ging dit mis? Ten eerste de bladspiegel, die was zo ver naar rechts uitgelijnd dat het niet meer lekker las. Ten tweede liepen de zinnen niet helemaal lekker (daar hoort een redacteur ook op te letten). Ten derde voelde ik de victoriaanse sfeer niet. Als in: de woorden waren er wel, maar het was niet invoelbaar. Dit boek was hem niet voor mij. Jammer, want ik had wel zin in een nieuwe cozy crime detectiveserie.

Het tassenatelier vol liefde van Anne Labus. Ik dacht dat dit een vrolijke gezellige chicklit zou zijn, in de lijn van de Valerie Lane-serie. Nou, dat had ik mis. Een weduwe van halverwege de 40 die zich laat betuttelen door haar schoonzus en een dame van de kerk, en dan ook nog eens een weduwe die nog aan het begin van haar rouwproces staat. Dat is gewoon niet zo gezellig, en ik las dit boek voor de gezelligheid. Mismatch tussen mij en het boek dus!

De prins van Toorn van Kerri Maniscalco. Ik denk dat ik langzaamaan tot de conclusie kom dat ik alleen Nederlandse en Angelsaksische fantasy leuk vind. Deels omdat ik me daar het beste in kan verplaatsen, deels omdat die auteurs niet tegelijkertijd een fantasyboek en een ode aan hun land/cultuur proberen te maken, waardoor altijd een van de twee het onderspit moet delven – en dat is meestal het fantasyboek. Dit was hem niet voor mij.

Wil je deze serie nog eens teruglezen?
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5
Deel 6
Deel 7
Deel 8
Deel 9
Deel 10
Deel 11
Deel 12
Deel 13
Deel 14
Deel 15
Deel 16
Deel 17
Deel 18
Deel 19
Deel 20
Deel 21
Deel 22
Deel 23
Deel 24
Deel 25
Deel 26
Deel 27
Deel 28
Deel 29
Deel 30