Het verhaal

Marcus was altijd aan het voetballen. Tot het moment dat hij zijn voetbal met een hele grote boog over de schutting naast de school schopte. Sindsdien is hij zijn balgevoel kwijt en kan hij niet meer voetballen.

Op een ochtend krijgt hij een uitnodiging om bij de Ontbijtclubdetectives te komen. Marcus ziet dit als een kans om zijn bal terug te krijgen. En die bal is heel belangrijk, want die kreeg hij van zijn nicht Lola voor ze naar Amerika vertrok. Binnenkort komt Lola terug, en dan moet Marcus de bal ook terug hebben. Hij heeft Lola namelijk beloofd dat hij goed op de bal zou passen…

Alle leden van de Ontbijtclubdetectives zijn iets kwijt. Allemaal willen ze dat iets terug. Maar kun je alles wel zo laten als het was? Of kan iets nieuws misschien nog beter zijn dan iets ouds en vertrouwds?

Mijn mening

Dit is een mooi verhaal over vriendschap en de verwachtingen die je van jezelf hebt en wat jij denkt dat anderen van jou verwachten. Het is geen sterke detective, ook niet voor de leeftijd. Wel een spannend verhaal, maar niet echt een detective.

Ik vond dat er wat veel gefocust werd op het fantasiewezen en te weinig op waar het verhaal echt om gaat. Ik snap dat dat wezen symbool staat voor de angsten van de kinderen over wat er gebeurt als ze hun omgeving of zichzelf teleurstellen, maar ik vond het niet nodig. In het boek zitten namelijk ook een paar hele sterke gesprekken, en daardoor heb je dat symbool niet meer nodig.

Dit had een veel sterker verhaal kunnen zijn als er was gefocust op de emoties en de verhalen en achtergronden van de clubleden. Door de focus te leggen op het monster en niet op het verhaal erachter, hebben de auteurs een enorme kans laten liggen.

De opmaak is heel grappig, met grote letters, veel plaatjes en beeldeffecten (mistflarden over de pagina’s waar het over mist gaat, woorden die op de Boem-paukeslag-manier worden uitvergroot, dat soort dingen). Dat maakt dat het extra leuk en avontuurlijk lezen is. De letters zijn ook lekker groot, maar de thema’s zijn niet kinderachtig. Dat maakt dit een goed boek voor kinderen die moeite hebben met lezen, of het bijvoorbeeld nog erg lastig vinden om de Boomhut-achtige boeken los te laten.

Dit is een goed boek om het gesprek aan te gaan over veranderingen en het verwerken daarvan. Kinderen en jongeren die moeite hebben met een verandering kunnen door dit boek wat steun krijgen, en je kunt naar aanleiding van de verschillende verhalen van de personages in gesprek gaan over een verandering en vragen hoe het kind/de jongere zich daarbij voelt.

Wat ik daarnaast tof vind is dat dit boek over armoede gaat zonder dat het over armoede gaat: op een aantal scholen in de UK en de VS is een ontbijtprogramma uitgerold voor kinderen en jongeren waar thuis geen geld is voor eten. Deze leerlingen krijgen ook hun lunch op school. De auteur heeft zich in de afgelopen jaren ingezet om ervoor te zorgen dat scholen in de UK kinderen ook tijdens de vakanties van maaltijden kunnen voorzien (ja dat is nodig) en dat deze kwetsbare kinderen ook tijdens de pandemie een maaltijd op school konden krijgen. Dankzij de inzet van Marcus Rashford hebben 1,7 miljoen kinderen een jaar lang te eten gekregen, en de Britse overheid heeft 400 miljoen pond opzij gezet voor een campagne om armoede te verminderen.

Dit boek is ook leuk om samen met je kind te lezen. Door de opmaak minder geschikt om in een groep voor te lezen, maar met aan iedere kant een kind en dan voorlezen gaat prima. Het verhaal is best spannend, dus ik zou hier een hoofdstukje van voorlezen en daarna misschien nog iets anders voorlezen, iets luchtigers of grappigers bijvoorbeeld.

Dit boek is vertaald door Sandra C. Hessels