Ook ik doe mee met Friday Five! Friday Five is een tag van Joost van NerdyGeekyFanboy. Iedere vrijdag (ik weet nog niet of ik iedere vrijdag mee doe) staat er een thema centraal. Binnen dat thema zet je 5 boeken centraal. Diverse bloggers doen hier aan mee, en ik dus nu ook.

Deze week staat er een kleur centraal: geel. Vijf boeken met een gele kleur in de titel of de kaft.

Een Keukenmeidenroman van Kathryn Stockett. De hardcover-versie van dit boek heeft een prachtige goudgele kaft, waardoor het heel goed bij deze Friday Five past. Het verhaal gaat over hoe de de blanke middenklasse omgaat met de Afro-Amerikaanse huishoudsters. Het boek is in mijn ogen een tijdsdocument, maar riep ook veel commentaar op in Amerika. Deels omdat dit onderwerp nog steeds speelt (separatisme), deels omdat de Afro-Amerikaanse gemeenschap boos was over het beperkte beeld van het separatisme dat hier geschetst word. Omdat het over de huishoudsters en de vrouwen in de blanke middenklasse gaat, zou er geen aandacht zijn voor hoe blanke mannen met Afro-Amerikaanse mannen omgingen, waardoor het boek een vertekend beeld zou geven. Ik denk zelf dat juist de kracht van het verhaal zit in het feit dat er vooral vrouwelijke personages zijn, die zich ieder op hun eigen manier verzetten tegen de dingen die de maatschappij van hen verwacht.

Achtste-groepers huilen niet van Jacques Vriens. Met een overwegend gele kaft past dit boek prima in dit lijstje. Het verhaal gaat over Akkie. Ze is een ontzettend stoere meid die van voetbal houdt, mee wil op groep 8-kamp en heeft een grote mond tegen de jongens in de klas. Tot zo ver een normale achtste-groeper. Op een ding na: Akkie heeft leukemie. Dit verhaal was voor Vriens ontzettend moeilijk om te schrijven, omdat hij dit als leerkracht daadwerkelijk heeft meegemaakt. Het boek is dan ook opgedragen aan die leerling: Anke. Dit is ook de reden waarom de klas dit boek als een van de weinige boeken een juf als leerkracht heeft: Vriens kon dit boek niet schrijven met een meester. Hij was die meester, iedere keer opnieuw. Pas toen hij een juf introduceerde, kon hij boven het verhaal zweven. Vriens won in 2000 de Prijs van de Nederlandse Kinderjury.

Stad van Goud van Tjeerd Posthuma. Op de voorkant van dit boek zijn gele duploblokjes te zien. Daarnaast kan goud ook geelgoud zijn, en die indruk wordt wel gewekt door de kaft. Zodoende past het boek dus prima in deze Friday Five. Het verhaal gaat over Claire. Claire woonde in een Vinex-wijk, maar zit nu in de jeugdgevangenis. Ze kijkt terug op de tijd in de Vinex-wijk. Alles was nieuw en iedereen was gelukkig. In ieder geval zeggen haar ouders dat ze er gelukkig zijn. Claire betwijfelt dat, en aangezien ze vast zit, heeft ze alle tijd om “de dingen op een rijtje te zetten”, zoals haar begeleidster het noemt. En dus zet Claire alles op een rijtje. Ze vertelt over zichzelf, over de wijk waar ze woonde, over haar broertje Orville en waarom hij er niet meer is. Dit is het debuut van een jonge auteur (hij was 25 toen het boek uit kwam), waarin de broer-zus-relatie centraal staat. Posthuma schrijft verder (onder andere) toneelteksten. In 2018 ging de Gouden Krekel (prijs voor podiumkunsten die gemaakt worden voor kinderen en jongeren) voor meest indrukwekkende productie naar Princess, waar Posthuma de tekst voor schreef.

Dat was niet de bedoeling van Maarten Reijnders. Een knalgele kaft, en dus een plek in deze Friday Fïve. Dit is een non-fictie boek, en gaat over de soms verrassende gevolgen van keuzes die we maken, of hoe vernieuwingen onbedoelde bijwerkingen kunnen hebben. Zo eten we minder kauwgom door de komst van de smartphone, zorgde een anti-terrorismemaatregel voor een rattenplaag in Parijs en heeft de invoering van loodvrije benzine geleid tot minder auto-inbraken. Reijnders gaat in op de onbedoelde gevolgen van beleid, en hoe beleid soms totaal het tegenovergestelde effect kan hebben van wat de beleidsmakers betogen. Reinders is journalist, en heeft eerder een boek geschreven over de vraag wat complotdenkers beweegt.

De gele ballon van Charlotte Dematons. Dit is een prentenboek, en dit exemplaar bevat geen woorden (er zijn ook prentenboeken die wel woorden hebben, zoals bijvoorbeeld ‘Weltrusten, Kleine Beer’ en ‘De mooiste vis van de zee’). Je moet dus zelf het verhaal verzinnen. Op alle platen komen dezelfde elementen terug: een klein blauw autootje, een fakir met een vliegend tapijt, een boef in een streepjespak en uiteraard een gele ballon. Deze elementen moet je wel heel goed zoeken, want de platen zijn rijk geïllustreerd. Boeken zonder woorden zijn erg leuk, omdat je het verhaal kunt aanpassen aan de leeftijd van je kind. Dit boek is voor verschillende leeftijden leuk: de oudere kinderen kunnen de figuurtjes zoeken en de jongere kinderen kunnen helpen met verzinnen wat de figuurtjes doen. Deze illustrator won in 2008 het Gouden Penseel voor een ander woordenloos prentenboek: Sint.