Het verhaal

Kate North is arts, en gaat aan het werk op een onderzoeksstation op Antarctica. Het is een kans die ze met twee handen heeft aangegrepen, want haar leven in Engeland staat behoorlijk op zijn kop. Op de basis vraagt niemand naar haar verleden, en kijkt niemand haar meewarig aan. Een enorme opluchting voor Kate, die op de vlucht is voor de herinneringen aan het ongeluk. Aan dat ongeluk heeft ze een flink litteken in haar gezicht overgehouden.

Kate komt er al snel achter dat de arts die ze gedurende de winter moet vervangen niet ‘gewoon’ overleden is, maar dat hij ‘onder verdachte omstandigheden’ om het leven is gekomen. Kate komt dus terecht in een onderzoeksstation dat in de rouw is, maar waar tegelijkertijd het werk gewoon door gaat en het leven niet stil staat. Maar in de groep zijn er verschillende theorieën over de dood van de vorige arts, en dat zorgt voor spanningen.

Dan komt er nog een lid van de groep om het leven, doodgevroren in de ijzige, vijandige sneeuw buiten. Precies tijdens het Midwinterfeest, wanneer de groep viert dat ze steeds dichter bij de dag komen dat de zon weer een paar uur opgaat. De manager van de basis wil het overlijden afdoen als een zelfmoord, maar Kate ontdekt sporen op het lichaam die op iets anders wijzen. Ze besluit om, tegen de zin van de manager in, deze zaak te onderzoeken. Maar dat is niet zonder gevaar…

Mijn mening

Dit boek kwam langzaam op gang, iets te langzaam naar mijn smaak. Ik denk dat uit het eerste deel zo’n 20-50 pagina’s geschrapt hadden kunnen worden. Want het is best interessant om te lezen hoe het leven op zo’n onderzoeksbasis is, maar het voegde verder weinig toe aan het verhaal. Dat vond ik jammer, omdat dat de vaart uit het verhaal haalde. Het tweede deel van het boek was dan echter weer zo ontzettend spannend dat je het boek niet weg kunt leggen, en dat stuk heb ik dan ook binnen 24 uur uitgelezen (waar ik over het eerste deel ongeveer een week deed).

Wat me opviel was dat de verschillende etnische en culturele achtergronden van de verschillende onderzoekers (het is een internationaal onderzoeksstation, en de onderzoekers komen uit alle landen van de wereld) wat beter uitgewerkt had kunnen worden, want bij sommige landen (onder andere Nederland) verviel het wel erg in de stereotypen (wie is degene met een voorraadje wiet? Juist, de Nederlander…). Dat vond ik een gemiste kans.

Daarnaast heb ik wel wat vragen bij de aanstelling van Kate: ze heeft onlangs een ernstig ongeluk gehad waar ze nog herstellende van is, en ze heeft duidelijk een medicijnverslaving. In het Verenigd Koninkrijk kon ze zichzelf pillen voorschrijven, ook verslavende, morfine-achtige pillen. Die neemt ze nu, als een Dr. House, met meerdere pillen tegelijk. Dat combineert ze met nog weer andere pillen die ze uit de medicijnvoorraad van de kliniek op de basis pakt, en soms ook met alcohol. Verder heeft ze angsten (onder andere voor het donker, en dat is echt niet handig als je de winter op Antarctica moet doorbrengen, waar de zon gedurende een aantal maanden helemaal niet opkomt en het dus dag en nacht donker is) en is ze duidelijk mentaal en fysiek nog niet hersteld van alles wat er is gebeurd. Hoe kan iemand dan door de medische en psychologische keuring komen?

Als je naar het tweede deel van dit boek kijkt, dan is het echt een goede thriller. Het is alleen jammer dat de opbouw wat lang duurt en dat de uitwerking van het einde ook wat abrubt is. Mijn advies aan de auteur en haar redacteur zou daarom zijn om wat meer te focussen op de balans in het verhaal. Dit is namelijk de eerste thriller die deze auteur geschreven heeft, dus er is nog ruimte voor groei.

Iets wat trouwens wel redelijk bevreemdend werkt als je ten noorden van de evenaar woont: dat de maanden die wij ‘zomermaanden’ noemen steeds donkerder zijn en dat de kou steeds meer gaat overheersen. Tegelijkertijd helpt die bevreemding wel goed om de onheilspellende sfeer en het gebrek aan oriëntatie goed te laten voelen aan de lezer. Een wereld waarin het altijd nacht is en waarin je omgeving bestaat uit niets anders dan sneeuw, kou en duisternis… Dat is min of meer de setting van dit boek.

Hoewel het een vrij serieus boek is, en een typisch locked room/Agatha Christie-achtig verhaal, zit er een goede grap in. Zo grappig, dat ik besloot om daarover te tweeten.

Ik lees Het Donker, een moordmysterie dat zich afspeelt op Antarctica.

Letterlijk citaat:

“Of zouden we met zijn allen in de lounge moeten gaan zitten, als personages uit een boek van Agatha Christie dat zich op Antarctica afspeelt?” @lsamsterdam @EmmaHaughton

— BookSomeTea (@BookSomeTea1) December 4, 2021

Al met al kan ik zeggen dat dit een goed boek is voor wie de tijd en de aandacht heeft voor een flinke opbouw en sfeertekening in het verhaal, en daarna een (paar) vrije dag(en) heeft om dit boek in een ruk uit te lezen. Ik had liever gezien dat er iets meer balans was tussen de opbouw en de spanning, maar ik ben zeker benieuwd naar de tweede thriller van deze auteur.

Dit boek is vertaald door Jan Mellema