Een flinke poos geleden schreef ik een blogpost over verschillende types bibliotheekbezoekers. Op die post kwamen veel reacties, onder andere met types die ik nog vergeten was 😉 Dat ‘verzuim’ wil ik vandaag graag goedmaken, dus bij deze: deel 2 van de verschillende types bibliotheekbezoekers!

De ‘ik haal het maximale uit mijn abonnement’-bezoeker. Deze bezoeker heeft bij binnenkomst al drie gereserveerde boeken klaarstaan, levert er vijf in en zoekt naast de reserveringen nog een paar boeken (of dvd’s) uit. Gaat eigenlijk altijd met een flinke stapel boeken naar huis, en heeft een nog grotere stapel thuis liggen. Boeken worden indien nodig verlengd, en wat niet verlengd kan worden wordt uitgelezen en ingeleverd. De pas van deze bezoeker heeft (bijna) altijd het maximale aantal materialen bereikt, en zo niet, dan zorgt deze bezoeker er wel voor dat het maximale aantal snel weer bereikt is – door nieuwe boeken te reserveren en een stapel(tje) boeken uit te zoeken. Van deze bezoeker heb je doorgaans weinig last, dus laat hem/haar vooral zijn/haar gang gaan.

De ‘help mij ik snap helemaal niets van de computer’-bezoeker. Dit zijn vaak mensen die of wat ouder zijn, of met bijna alles in het leven wat meer hulp nodig hebben. De laatste categorie is over het algemeen tevreden als je zegt ‘sorry, dat weet ik ook niet, maar vraag het even aan die bibliotheekmedewerker daar’. De eerste categorie niet. Zij snappen het niet, en omdat jij (als bezoeker) in hun blikveld verschijnt, ben jij de persoon die dit op moet lossen. Ze willen niet horen dat jij het ook niet weet, en al helemaal niet dat jij geen tijd (of zin, maar dat noemen we meestal heel sociaal wenselijk ‘geen tijd’) hebt om hen te helpen. Want die computers zijn maar lastig en het is al heel gemeen dat zij daar gebruik van moeten maken, en de enige manier waarop de wereld tegemoet kan komen aan hun leed is als iedereen hen helpt om dit te snappen, of beter nog het probleem voor hen oplost en liefst ook meteen zorgt dat ze die computer nooit meer hoeven te gebruiken. Deze mensen zijn gewend om hun zin te krijgen, en ook dat anderen ervan overtuigd zijn dat ze digibeet zijn en dus alle computerproblemen voor hen oplossen. De enige manier om deze bezoeker te omzeilen is uit hun blikveld blijven, oortjes indoen of een koptelefoon op en/of heel stoïcijns ‘no speak Dutch’ te zeggen als ze je aanklampen.

De ‘we willen alleen verantwoorde boeken’-ouders. Je hebt ze vast wel eens gezien: ouders die met/voor hun kind een stapel boeken uitzoeken, maar dan niet de boeken die het kind wil lezen. De enige boeken die mee mogen zijn van die literair (of nog erger: moreel) verantwoorde boeken. De kinderen willen graag De Waanzinnige Boomhut, Leven van een Loser, Suske en Wiske en De Gorgels mee, maar dat mag niet. Nee, ze moeten ‘goede boeken’ kiezen. Of ‘echte boeken’. Boeken met zo min mogelijk plaatjes, en die volwassenen heel goed vinden voor kinderen. Vaak bij voorkeur ook iets moeilijker dan wat het kind op school al leest, want ‘daar leren ze wat van’. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze ouders kinderen hebben die lezen uit de grond van hun hart HATEN, en die ook een afschuwelijke hekel hebben aan de bibliotheek. Gelukkig hebben dit soort kinderen wel vaak opa’s, oma’s, tantes en ooms die wel weten wat leuke boeken zijn, waardoor het leesplezier van deze kinderen soms nog te redden is. Als je dit soort gezinnen tegenkomt: loop met een grote boog om de ouders heen, en wijs de kinderen stiekem waar de leuke boeken staan.

De ‘ja hallo wij mogen hier toch ook zijn, beetje respect graag’-jongeren. Deze groep jongeren is duidelijk te herkennen: ze maken namelijk lawaai. Ze komen al tamelijk luidruchtig binnen, hard pratend en met muziek uit de speaker, om als ze zich eenmaal geïnstalleerd hebben, het volume nog wat op te schroeven. Ze komen zelden voor de boeken, maar vooral om te gamen en soms om iets voor school te doen. Hoe dicht ze ook bij elkaar zitten, ze moeten hard praten en soms zelfs schreeuwen. Ook de muziek moet flink hard, en dan heb ik het nog niet over hun meegebrachte blikjes drinken en de zakken chips. Als je ze als bezoeker vriendelijk vraagt om een beetje rustiger te doen, krijg je een grote mond, ga je naar de bibliothecaris dan ben je een vuile snitch. Vermijd deze groep, koste wat kost.

De ‘wik-en-weeg-bezoeker’. Deze bezoeker komt met een doel naar de bibliotheek. Dat kan zijn om een of twee boeken uit te kiezen voor de vakantie, maar ook om een kookboek te lenen voor kerst, of die bijvoorbeeld een boek wil over een ingewikkeld onderwerp, maar dan ook maar 1 boek, en geen 4, 6 of 10. Deze bezoeker heeft dus vooral een beperking in het aantal materialen dat hij/zij mee wil/kan nemen, en staat daarom lang en zorgvuldig de boeken te bestuderen, door te bladeren, zoekt er nog eens een recensie over op, gaat nog eens heen en weer, en blijft zo rustig een uur zoet met het uitzoeken van maximaal 2 boeken. Het lastige is namelijk dat het ideale boek voor deze bezoeker niet bestaat. Want de voorgerechten uit boek A zijn heel goed, maar de hoofdgerechten uit boek B sluiten weer beter aan bij de wensen van de genodigden bij het kerstdiner. Of het ene boek is van een auteur die altijd bevalt (en dat is wel zo fijn op vakantie), maar over dat andere boek zijn de vrienden/sociale media/kranten/praatprogramma’s zo lovend. De meeste mensen nemen dan gewoon beide boeken mee, maar de wik-en-weeg-bezoeker niet. Die staat net zo lang te dubben, te wikken en te wegen tot hij/zij eruit is. Stoor deze bezoeker niet, tenzij die heel hulpzoekend om zich heen kijkt (en jij zin hebt in een gesprek van een kwartier).

De ‘ik kom hier rustig studeren’-scholier/student. Dit zijn jongeren/jongvolwassenen die hun opleiding serieus nemen en zich, om wat voor reden dan ook, thuis niet goed kunnen concentreren. Zij gaan naar de bibliotheek om rustig te kunnen studeren: leren voor toetsen, samenvattingen maken, essays en werkstukken schrijven. Soms zie je een groepje, dan werken ze samen aan een groepsproject of proberen ze samen een toets voor te bereiden. Af en toe zie je ook groepjes waarbij een persoon de rest wat uitlegt over de stof. Ook zie je soms studenten bewust op zoek gaan naar een bepaald boek, omdat ze dat nodig hebben voor hun studie. Deze bezoekers zijn te herkennen aan de schriften, collegeblokken, markeerstiften en laptops, plus de fles water die op hun tafel staat. Je ziet ze vooral veel aan het begin en het einde van het schooljaar/collegejaar. Van deze bezoekers heb je over het algemeen weinig last, let er alleen wel even op dat je niet tegen hun tafel stoot terwijl jij een stapeltje boeken uitzoekt 😉

De ‘ik zou zo graag meer lezen…’-bezoeker. Deze bezoeker heeft de droom om (veel) meer te lezen dan hij/zij nu doet, maar die tijd wordt opgeslokt door werk, gezin, huishouden, de hobby/sportvereniging van de kinderen en soms ook nog mantelzorg. Op een vrije middag, of in een paar verloren uren, loopt hij/zij de bibliotheek binnen, met het stellige voornemen ‘om nu echt een stapel boeken mee te nemen en ze allemaal te gaan lezen’ (vaak zie je deze bezoeker dan ook vlak voor vakantieperiodes de bieb instappen). De ‘ik zou zo graag meer lezen’-bezoeker verdwaalt een poos tussen de boeken, schrikt zich dan de piep, want o is het al zo laat, nou dan moet ik wegwezen hoor, en verlaat gehaast de bibliotheek, vaak zonder boeken en/of met achterlating van een sjaal, handschoen of brillenkoker. Deze bezoekers kunnen op zich weinig kwaad, zolang je maar uit hun ‘zone der chaos’ blijft. Doe dat dus ook, voor je eigen en andermans welzijn (en vooral die van de ‘ik zou zo graag meer lezen’-bezoeker).

Deze blogpost is geschreven om te lezen met een knipoog, en gaat uit van de situatie waarin de wereld niet in de fik staat.