Ik had een fijne thriller uit de bieb gehaald. Een goede kanshebber om mij een paar leuke avonden te bezorgen: gesloten, Agatha Christie-achtige setting van een groepje vriendinnen dat twee jaar geleden het contact heeft verbroken en waarbij een van hen ze uitnodigt voor een verjaardagsfeestje op een resort. Steeds wordt er gehint over waarom ze het contact hebben verbroken, en ieder lijkt daar haar eigen redenen voor te hebben. En dan vallen er doden. Niets ingewikkelds dus, maar wel een fijne thriller met een goed verhaal. Dacht ik.

En het was ook op zich wel een goed verhaal, alleen had de redactie zitten slapen. Of die waren te hard bezig geweest om de auteur (die ook redacteur is bij dezelfde uitgeverij) te vriend te houden. Hoe dan ook: het was een goed verhaal, maar het zat op de verkeerde manier in elkaar. Eerst waren de vriendinnen heel lang aan het woord, op degene die hen had uitgenodigd na. Toen die eindelijk in beeld kwam, waren er al twee doden gevallen (dit is overigens geen spoiler want het verhaal opent met een soort nieuwsbericht over dat er twee doden zijn gevonden op het betreffende resort). Daarna kwamen er een aantal hoofdstukken over dat wat er in het verleden was voorgevallen, om daarna weer terug te springen naar het heden, waarin dus a) de helft van de vriendengroep al dood was en b) er een hoop irrelevante informatie was gegeven. Zo veel dat ik stukken van ‘twee jaar terug’ kon skippen zonder iets te missen in het verhaal. En uiteindelijk kwamen er een paar plottwists die volledig ongeloofwaardig waren. Als in: geen mens ter wereld (of waar ook in dit sterrenstelsel) zou dit normaal vinden.

Hoe was het dan beter geweest? Nou, vrij simpel. Ten eerste had die vierde vriendin veel meer het woord moeten krijgen, net als de andere drie vriendinnen. Ten tweede had de auteur heden en verleden beter door elkaar heen kunnen vlechten, en in het verleden een hoop irrelevant gedoe moeten skippen. Ten derde had er voor de plottwists misschien iets meer aanleiding moeten zijn, iets meer hints in die richting in plaats van hints in een aantal andere richtingen (die ook min of meer bleken te kloppen, maar dus niet echt onderdeel waren van de ontknoping). En ten vierde omdat er opeens, deus ex machina, nog een extra personage uit de lucht komt vallen.

Al met al kwam het verhaal op mij over alsof de auteur gewoon had zitten tikken wat er in haar op kwam, zonder dat er ook maar enige logica in hoefde te zitten. Het stoorde me namelijk ook dat er meerdere personages waren, maar dat in het begin maar een en later twee vriendinnen vanuit de ik-vorm geschreven waren, en de andere twee vanuit de hij/zij-vorm. Dat leest gewoon niet zo lekker. Tel daarbij op dat er vaak meer aandacht was voor alle gevoeligheden van de personages dan voor het werkelijke plot, zeker in het begin. Het verhaal las wel lekker, en het verhaal had veel potentie, maar ik voelde me toch een beetje katerig na afloop. Omdat het verhaal veel beter had kunnen zijn als het goed in elkaar gezet was.