Bij thrillers merk ik dat er dingen zijn die ik extra fijn vind, en dingen waar ik sneller op afknap. Wat zijn nou voor mij de ingrediënten voor een perfecte thriller? Waardoor wil ik een thriller sowieso lezen, wat maakt een thriller extra fijn en wat wil ik absoluut niet in mijn thriller hebben?

Voor de duidelijkheid: het onderscheid tussen een detective en een thriller is dat er bij een detective altijd sprake is van een (semi)professionele speurder, bij een thriller is iedereen verdacht.

De basis-ingrediënten

Oké, wat zijn de dingen die sowieso maken dat ik een thriller sowieso wil lezen?

Gesloten setting. Ik ben dol op verhalen met een zogenaamde gesloten setting. Denk aan een afgelegen huis dat ingesneeuwd raakt, een landgoed met een hek eromheen, een klein dorpje dat niets van buitenstaanders moet hebben, een boot op volle zee of een vakantieresort in de bushbush. Dat maakt namelijk dat de auteur (meestal…) niet zomaar even een dader van buitenaf kan laten komen, en je dus moet gaan uitpuzzelen wie er verdacht is, en waarom.

Vrouwelijke hoofdpersoon. Sorry heren, maar ik vind het vaak leuker om een boek te lezen waarin (ook) een vrouwelijke hoofdpersoon zit. Ten eerste omdat ik me nou eenmaal net iets makkelijker in een vrouw kan verplaatsen dan in een man, en ten tweede omdat een vrouwelijke hoofdpersoon bijna altijd garant staat voor het volgende punt op dit lijstje.

Meer puzzel dan bloed. De meeste thrillers met een vrouwelijke hoofdpersoon zijn zo: meer puzzel dan bloed. En dat vind ik fijn, want ik hou van de puzzel en ik hou niet van bloed. Dus een thriller die vooral uit bloed en rondvliegende lichaamsdelen bestaat vind ik vaak minder goed dan een thriller waarbij iemands motief helemaal uitgeplozen wordt.

De extraatjes

En dan nu de dingen die een thriller extra fijn maken. Je weet wel: de pijnboompitjes, vers geraspte Parmezaanse kaas, discodip, extra chocoladesaus… Wat maakt dat een thriller voor mij extra fijn is?

Een ‘eliteclubje’. Dit vind ik echt heel aantrekkelijk: als zo’n clubje van extreem geslaagde mensen (of jongeren met de beste toekomstperspectieven, of mensen die lid zijn van een exclusieve club of naar een selectieve opleiding gaan) terecht komt in het rampscenario van de thrillerschrijver. Niet alleen omdat de personages er dan vaak achter komen dat hun dure/exclusieve achtergrond/opleiding ze nu eens geen voordeel oplevert, maar ook omdat het echt een ver-van-mijn-bed-show is om bij zo’n clubje te horen. Daardoor komt het niet te dichtbij, en blijft het boek dus lekker leesvoer.

Een (kost)schoolsetting. Los van het feit dat een (kost)schoolsetting bijna garant staat voor de eerder genoemde gesloten setting, vind ik dit soort boeken ook extra fijn omdat het me minder moeite kost om me in te leven in de verschillende personages en hun rol in de groep. In boeken die op een school of een kostschool spelen is dit namelijk vaak heel duidelijk, en zijn mensen nog niet bezig met ‘zichzelf opnieuw uitvinden’. Dat maakt het voor mij veel fijner lezen, omdat ik me meer op de puzzel kan focussen dan op ‘welke rol heeft dit personage nou ook alweer in de groep?’.

De waarheid achterhalen is belangrijker dan de actie. Zoals ik eerder al noemde: ik heb meer met puzzelthrillers dan met ‘hak elkaar de pan in’-thrillers. Als het verhaal spannend eindigt is dat prima, maar ik heb liever dat de waarheid boven tafel komt dan dat er een mega-ontploffing plaatsvindt waarbij de dader (en daarmee ook de waarheid/het motief voor de daden) explodeert en voor altijd ongrijpbaar zal blijven. Ik hou van een afgerond geheel, zeg maar.

Wat wil ik absoluut niet in mijn thriller

Dan zijn er uiteraard ook een paar dingen die ik niet in mijn thriller wil, gewoon echt niet.

Relatiegedoe. Alsjeblieft, laat personages buiten het boek hun relatie om zeep helpen. Het is pijnlijk om te lezen en vaak nauwelijks relevant voor het verhaal. Zeker als je iedere ruzie eindeloos gaat herkauwen, want dan wordt het gewoon paginavulling. Als ik gejeremieer over andermans relatie wil lezen, lees ik wel een deprimerende roman. Daar zijn er genoeg van, dus laat dat gemekker alsjeblieft buiten mijn thriller, oke? Bedankt.

Vrouwen die worden neergezet als slappe, jammerende tutjes. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik sowieso geen fan ben van boeken waarin vrouwen worden neergezet als slappe tutjes die overal een man voor nodig hebben, maar in thrillers vind ik het extra storend, omdat die vrouwen dan ofwel een heel gemakkelijke prooi zijn, ofwel als door een wonder (en met veel gejammer en gesnik) ontsnappen aan de grote griezel van het verhaal, wat vaak nogal ongeloofwaardig voelt.

Paranormaal gedoe. Oke, luister: personages in thrillers krijgen geen hulp van geesten van hun voorouders, ze krijgen niet spontaan een visioen waardoor ze weten wie de moord heeft gepleegd en er is geen enkele mogelijkheid dat ze de oplossing in de schoot geworpen krijgen omdat een onzichtbaar iets of iemand ‘toevallig’ een boek op de juiste plaats open laat vallen of een voorwerp verplaatst ofzo. Als je dat wil schrijven, prima, maar noem het dan geen thriller. Spoken bestaan niet, en deus ex machina is ontzettend irritant.