Het verhaal

Bij het zwembad van Buckingham Palace wordt een van de beste (en chagrijnigste) kamermeisjes van de koningin aangetroffen. Dood. Iedereen gaat uit van een ongeluk, maar de koningin vertrouwt het zaakje niet.

Kort daarvoor is de koningin erachter gekomen dat een van haar meest geliefde schilderijen niet meer in het paleis hangt, maar bij het ministerie van defensie. Uiteraard ontkent het ministerie in alle toonaarden, maar de koningin weet heel goed welk schilderij van haar is, en dit is zeker weten haar schilderij.

Ze vraagt haar assistentie Rozie om het uit te zoeken, en langzaam aan krijgt de koningin een beeld van de misdaden die er in haar paleis, recht onder haar neus, gepleegd worden.

Mijn mening

Dit is een cozy Crime, en ik zou dit willen typeren als een typisch ‘nachtkastje-boek’. Het is nergens heel spannend, en vaak zelfs heel ontspannend om te lezen, maar het verhaal is wel intrigerend genoeg om je af te leiden van je dagelijkse beslommeringen en te zorgen dat je over iets anders nadenkt als je het licht uitknipt.

Het verhaal is gesitueerd in 2016, voor de brexit, net voor trump aan de macht kwam, voor al het gedoe met Harry en Megan ontstond en vooral: voor het overlijden van prins Phillip. Omdat er sindsdien best veel gebeurd is in de wereld, kan het even schakelen zijn naar de politieke omstandigheden van 8 jaar geleden. Dit niet in de laatste plaats omdat de Britse politieke situatie toch wel wat anders is dan hier in Nederland. Gelukkig speelt dit allemaal slechts een klein rolletje in het boek.

Wat me opviel in de schrijfstijl, was de enorme genegenheid voor Koningin Elisabeth, en in het verlengde daarvan ook voor prins Philip. Daarnaast heb ik de indruk dat er iets meer redactie in het boek is gestoken, of er is meer gedaan met de feedback. Er zitten namelijk veel minder scènes in die uitgebreid het paleis beschrijven, of de verhoudingen en regels binnen de hofhouding. Dat gaat nu veel terloopser, waardoor het beter past in het verhaal en natuurlijker over komt. Wat dat betreft vond ik het eerste deel wel erg ‘kijk mij eens veel van het Koninklijk huis weten’. Dat is in dit deel een stuk minder, en dat komt zowel het verhaal als de leesbaarheid ten goede.

Ook had ik de indruk dat dit plot beter doordacht was dan het vorige. Er zat minder verwarring in, het was net wat beter uitgewerkt, en ook als lezer wordt je voortdurend op het verkeerde been gezet. Wat dat betreft doet dit moordmysterie denken aan de boeken over Poirot, al heeft de koningin qua uiterlijk meer overeenkomsten met Miss Marple.

Al met al kan ik concluderen dat dit een rustig en onderhoudend moordmysterie is, een typische cozy crime, die tegelijkertijd een ode is aan de koningin van Engeland en de Engelse voorliefde voor moordmysteries. Wie van het koningshuis houdt of dol is op cozy crime heeft hier een geweldig boek aan. Ben je iets minder dol op een van deze twee, dan is dit een heerlijk boek voor op je nachtkastje, waar je iedere avond een klein stukje in leest voor het slapen gaan.

Dit boek is vertaald door Susan Ridder