In een eerdere blogpost schreef ik al over pulpboeken, en waarom het soms prima is om dat te lezen. In deze blogpost wil ik jullie vertellen over mijn favoriete ‘pulpboeken’. Soms is het namelijk prima om pulp te lezen, en om eerlijk te zijn: op zijn tijd kan ik pulp zeer waarderen.

Jill Mansell is denk ik wel een van mijn favoriete ‘pulpschrijvers’. Op pagina 1 weet je dat de twee hoofdpersonen een romantische relatie met elkaar gaan krijgen en dat het boek een vrolijk einde heeft. De dynamiek van de boeken is ook steeds hetzelfde: introduceer personages en onderlinge banden met elkaar, schets de situatie, introduceer de problemen, laat een van de bijrollen in een probleem terecht komen wat een van de hoofdpersonen oplost, dan komt er een dramatische wending en aan het einde komt alles goed, vallen de hoofdpersonen elkaar in de armen en ze leven nog lang en gelukkig. Tegenwoordig merk je wel dat er een maatschappelijk relevant thema ook in het boek speelt, zoals adoptie, orgaandonatie of Stichting Ambulancewens. Maar het leest heerlijk weg, het verhaal is makkelijk en het loopt goed af. Er zijn momenten dat ik niet meer wens in een boek dan dat. En dan is Jill Mansell dus heel geschikt.

Kerstin Gier is ook een favoriet. Helaas zijn er maar negen boeken van haar in het Nederlands verschenen: de Edelsteen-trilogie, de Silber-trilogie en de eerste drie delen van de serie ‘De Moedermaffia’. In de Edelsteen-trilogie draait het verhaal om Gwendolyn, die onverwacht een tijdreisgen blijkt te hebben. Samen met de (niet onaantrekkelijke) Gideon maakt ze tijdreizen en ontdekt ze het geheim van de Graaf van Saint Germain. In de Silber-trilogie draait het verhaal om Liv Silber, die erachter komt hoe je je dromen kunt manipuleren. In De Moedermaffia lees je het verhaal van Constance, een net-gescheiden moeder van twee kinderen. Ze verhuist naar de Insectenwijk, waar ze lid probeert te worden van een clubje moeders. Al snel komt ze erachter dat deze moeders elkaar helemaal niet steunen, maar elkaar zitten af te katten. Dus richt ze met een paar vriendinnen een tegenbeweging op: De Moedermaffia. Tussen de hoofdstukken door kun je meelezen op het forum van de Moedersociety en in het dagboek van Nelly, de puberdochter van Constance. Kerstin Gier schrijft met veel humor, waardoor de verhalen lekker luchtig blijven.

De Gossip Girl-serie is voor mij ultieme pulp. Rijke pubers die domme dingen doen. De hoofdstukken zijn ook kort, waardoor je maar weinig concentratie nodig hebt. Dat zorgt ervoor dat je makkelijk doorleest. Het verhaal is flinterdun, de personages zijn allemaal ‘plat’ en eigenlijk herhaalt ieder deel het vorige. En toch lees je het. Misschien juist daarom. Het is een soort soapserie in een boekje.

Ook Baantjer lees (of beter gezegd: luister, want bij Baantjer prefereer ik de luisterboeken) ik niet vanwege het diepgaande verhaal. Daar wil ik de voorspelbare elementen: lijk, De Cock en Vledder erbij, Den Koninghe doet zijn zegje, verdachten verhoren, evt nog een lijk, naar Lowietje, ingeving, ontknoping, uitleg bij De Cock thuis. Heerlijk voorspelbaar.