Er zijn boeken met een bijzondere kracht. Het verhaal wat ze bevatten is zo goed, dat jij er als lezer helemaal in kunt verdwijnen. Je wordt zo in het verhaal gezogen, dat je (bijna) vergeet dat je zelf ook nog bestaat. Dit soort boeken noem ik verdwijnboeken.
Ver weg en dichtbij
Welke boeken precies verdwijnboeken zijn, dat is voor iedereen anders. De een kan verdwijnen in een historische, de ander kan verdwijnen in fantasy of een detective. Weer anderen vinden liefdesverhalen heerlijk, en er zijn ook mensen die compleet kunnen verdwijnen in familiegeschiedenissen, probleemboeken of juist hooggewaardeerde literatuur. Wel is er vaak iets in het boek wat je aanspreekt, wat jou in dat boek trekt. Misschien herken je je in de hoofdpersoon, in de setting waarin het speelt of het conflict waar het verhaal om draait. In verdwijnboeken zit dus vaak een combinatie van iets wat ver van je af staat en iets wat juist dichtbij komt. Daarnaast is het vaak een verhaal waar je ook nog mee bezig bent als je het boek hebt weggelegd.
Wanneer pak je een verdwijnboek?
Maar wanneer pak je nou zo’n verdwijnboek? Grofweg zijn daar twee redenen voor. De eerste reden is dat het soms ontzettend lekker is om te verdwijnen in een boek. Het kan als een enorme luxe voelen om al je aandacht aan een verhaal te kunnen geven, om even te vergeten dat de rest van de wereld bestaat. Dit is de reden waarom veel mensen in hun vakanties meer lezen dan in de rest van het jaar: ze hebben dan de tijd en de ruimte in hun hoofd voor deze luxe.
De tweede reden is vaak iets minder leuk: je hoofd zit zo vol met (negatieve) gedachten en gevoelens, dat je er naar snakt om even met iets anders bezig te zijn dan je eigen rotzooi. Dat het even heerlijk is om een boek te hebben waar je in kunt verdwijnen, zodat je iets anders aan je hoofd hebt. In dat geval is het lezen van een verdwijnboek geen luxe, maar eerder een noodzaak om te voorkomen dat je helemaal knettergek wordt van jezelf. Juist dan kunnen boeken je helpen, met name de verhalen waar je ook nog over nadenkt als je in bed ligt/de afwas doet/op de fiets zit (de momenten dat je dus niet leest). Een andere focus kan je helpen om de dag door te komen.
Mijn favoriete verdwijnboeken
Mijn favoriete verdwijnboeken zijn Harry Potter (dat zal geen verrassing zijn), fantasy (vooral urban fantasy en high fantasy vind ik fijn) en detectives (ik hou vooral van politie-detectives en detectives met een Agatha Christie-achtige setting: klein groepje mensen, een van hen wordt vermoord, wie heeft het gedaan). Maar ik kan relatief simpele verhalen soms ook waarderen als verdwijnboek (denk aan: ‘op bladzijde 1 weet je wie er een stelletje worden’), net als dystopische fantasy.
Stel, jij wil iemand een verdwijnboek geven, dan kan ik je de volgende titels aanbevelen:
Fantasy: De Glazen Troon van Sarah J. Maas (dit is een zevendelige serie, dus iemand kan een poosje verdwijnen), De Verborgen Universiteit van Natalie Koch en uiteraard Harry Potter. Voor kinderen kan ik ook Nevermoor van Jessica Townsend aanraden.
Detectives: De Nieuwe Collega van Tammy Cohen, de serie ‘De Vallei’ van Krystyna Kuhn of Truth or Dance van Chinouk Thijssen. Ik hou bij detectives vooral van de puzzel, en er moet als ik wil verdwijnen een beetje vaart in het verhaal zitten.
Simpele boeken: De boeken van Jill Mansell zijn lekker voorspelbaar, net als veel boeken van Kerstin Gier. Genoeg verhaal om je te vermaken, maar nergens wordt het verhaal heel complex of ingewikkeld.
Dystopische fantasie: Mijn favoriet is toch echt de trilogie De Test van Joelle Charbonneau.
Wat is jouw favoriete verdwijnboek?
BookSomeTea 
Mijn favoriete verdwijnboek is meestal een thriller. Maar vorige week ben ik nog even helemaal verdwenen in ‘Moord op de moestuin’. Vooral ook door de heerlijke schrijfstijl. Verdwijnboeken zijn mijn favorieten. Zo heerlijk!
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien staan hier nog tips tussen voor nieuwe verdwijnthrillers? 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben zwaar fan van fantasy als verdwijnboek. Mijn go to is Robin Hobb, die stelt echt nooit teleur en daarna moet ik altijd weer een beetje aarden. Nu ben ik me aan het smijten op Franse fantasy, iets totaal nieuws voor mij. Ik heb een paar aanbevelingen gevonden en ben ze nu aan het luisteren in de auto – heerlijk (mij hoor je niet meer klagen over file).
LikeGeliked door 1 persoon
Fantasy is inderdaad fijn, maar ik merk wel dat ik niet goed verschillende fantasyboeken naast elkaar kan lezen/luisteren.
LikeLike
nee, dat is waar. Momenteel heb ik fantasy in audio, jonas jonasson als ebook en bart moeyaert om in mijn handen te houden. het moet voldoende uit elkaar liggen qua genre en één alternatieve wereld per keer vind ik zelf ook wel genoeg 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Ik verdwijn graag in een Donald Duck of Asterix… maar dat zijn natuurlijk eigenlijk geen boeken….
LikeLike
Wie zegt dat dat geen boeken zijn?
LikeLike
Verdwijnboeken. Leuk bedacht en oh zo waar.
Ik ben een lezer. Ik lees alles waar ook maar een beetje verhaal in zit. En als ’t verhaal mij pakt, dan kan de hele wereld instorten zonder dat ik iets in de gaten heb.
Mijn favoriete verdwijnboeken:
* De 6-delige serie De Aardkinderen van Jean Auel. Magistraal geschreven pre-historische romans die mij al minstens een keer of 25 heeft doen verdwijnen.
* De 11-delige serie Kinderen van de Dageraad van William Sarabande (synoniem van Joan Kline). Hiervoor geldt hetzelfde als voor De Aardkinderen, al heb ik ze minder vaak gelezen (omdat ik ze minder lang in bezit heb 😉 )
* De boeken van De Cock (met Cee-Oo-Cee-Ka) van Appie Baantjer. Bijzonder herkenbare mensen en omgeving die mij nog altijd erg blijven fascineren. Voor de kortere verdwijnmomenten.
* Donald Duck. Naar mijn mening, in tegenstelling wat hierboven is beweerd, wel degelijk boeken. Vooral de verhalen van Carl Barks zijn geweldig in hun eenvoud van tekenen en hun sterke verhaallijn.
* Dan Brown. Moet ik die nog toelichten?
* Het volk van de Blauwe kralen, Tecumseh en Het dal der beloften van James Alexander Thom. Historische romans, deels gebaseerd op ware gebeurtenissen, die zich afspelen in Amerika. Ruim 35 jaar geleden “per ongeluk” in bezit gekregen en helemaal verslaafd geraakt.
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Bovenstaande zijn wel mijn favorieten, maar ik heb kasten vol boeken die ik graag en keer op keer lees. Overigens lees ik bij voorkeur ’t klassieke papieren boek. Met name in de winter:Houtkachel aan, in de loveseat er voor, knabbeltjes en een goed glas whiskey binnen handbereik en ik ben vertrokken.
Wat ik wel een probleem vind: Na 450 – 500 pagina’s neemt mijn geest niets meer op en moet ik noodgedwongen stoppen. Terwijl ik wel nog helemaal in ’t verhaal zit en heel graag door WIL lezen. Maar dat lukt gewoon niet meer. Herkenbaar?
LikeLike
Vooral fantasy dus! Dat is inderdaad heerlijk verdwijnen. Ken je De Glazen Troon al? High Fantasy, de boeken hebben een mooie opbouw en een wervelend slot.
Wat betreft het niets meer opnemen: misschien een boek verdelen over meerdere dagen? 😉 Hier ook een liefhebber van het papieren boek. Ik heb zelfs een uitgebreide blogpost over waarom ik geen ereader heb en die ook niet wil.
LikeLike
Ik vind ’t meeste niet echt fantasy. Uiteraard zijn de verhalen in beide pre-historische romanseries bedacht, maar beide series blinken uit in zeer realistische beschrijvingen van ’t leven van zo’n 25 à 30.000 jaar geleden. Ik weet bijvoorbeeld dat Jean Auel maandenlang op die manier geleefd heeft om uit eigen ervaring de verhalen zo realistisch te schrijven. Ik heb meerdere pre-historische romans waarin bijvoorbeeld tijd in uren worden geschreven en afstanden in kilometers. Dat is bij deze 2 series niet ’t geval en dat is precies wat ze in mijn optiek zo ontzettend goed maakt.
Appie Baantjer is 35 jaar rechercheur geweest aan de Warmoesstraat en heeft zijn ervaringen uit die periode verwerkt in zijn boeken.
James Alexander Thom heeft zijn boeken deels geschreven vanuit legendes van de Indianen waarbij Tecumseh en Mary Ingles (Dal der beloften) mensen zijn die de beschreven verhalen daadwerkelijk hebben meegemaakt. Uiteraard wel geromantiseerd, maar toch.
Zelfs de Donald Duck verhalen van Carl Barks is deels gebaseerd op eigen levenservaringen. Die man had in zijn jonge jaren ook 12 ambachten, 13 ongelukken beleefd.
Dan Brown is daarentegen wel volledig fantasy.
Overigens ben ik er één vergeten te vermelden, omdat ik die serie nog geen jaar heb: Harry Potter! 🙂 Inmiddels al wel een keer of 3 gelezen en de films meerdere keren gezien. Heerlijk!
Uiteraard moet ik meestal ’t lezen verdelen over meerdere dagen, maar als ik een leesdag heb (of een verdwijndag), dan kan ik een boek gewoon niet wegleggen. Tot ’t moment dat ik niets meer kan opnemen, dan moet ik wel stoppen.
LikeGeliked door 1 persoon