Laat een ding duidelijk zijn: ik ben dol op de bieb. Maar ook als je ergens dol op bent, kunnen er nog steeds dingen zijn die je een beetje irriteren. Die een beetje dwars zitten. Die net niet helemaal lekker lopen. Of waarvan je denkt: ‘dit kan toch anders, beter, handiger, waarom doen ze dat niet?’. Dat zijn dan kleine irritatiefactortjes*. En gelukkig kunnen we die met wat humor bekijken en er met elkaar om lachen.

Oke, laten we beginnen met wat volgens mij de grootste irritatiefactor is die we allemaal wel eens hebben bij de bieb: het boek dat jij wil lezen is er niet. Of het zou er moeten zijn, maar het staat niet in de kast en het ligt ook niet op die thema-tafels (je weet wel, die tafels waar ze steeds binnen een thema boeken bij elkaar leggen). “Ja, misschien heeft iemand anders het net gepakt” krijg je dan te horen. En echt, bij een grote bibliotheek snap ik dat dat kan gebeuren, maar bij mijn biebje zijn er zelden meer dan 10 bezoekers tegelijk, en we praten eerder over maximaal 3-5 dan die 10. Hoe kan het dan dat van de 5 boeken die ik zoek (en die ‘aanwezig’ zouden moeten zijn) ik er maar 2 kan vinden?

Ik heb er overigens geen problemen mee als er ook andere mensen in de bibliotheek zijn. Ik heb er ook geen problemen mee als die ook tussen de kasten struinen, of hun kinderen lekker laten spelen. Wat voor mij wel een irritatiefactortje is: als mensen de sociale code van de bieb in het algemeen of die zaal in het bijzonder niet snappen. Je gaat niet lopen bellen (en al helemaal niet op de speaker!), apekooien doen kinderen maar ergens anders en roepen/gillen/schreeuwen is geen fijne manier van communiceren voor de andere bezoekers. Dus gedraag je gewoon, oke?

Die eerder genoemde thematafels: waarom staat een boek in de catalogus nooit aangegeven als ‘ligt op thematafel’ als het daar ligt? Dat scheelt mij namelijk enorm veel zoeken. Want mensenlief, wat is het onhandig dat ik iedere keer niet alleen de kasten, maar ook de thematafels moet afzoeken. En de boeken die ‘in de etalage’ staan, en de boeken die wel in de kast staan maar dan op een ander plankje… Kan ik misschien een keer een duidelijke aanduiding krijgen waar ik mijn boek kan vinden?

Een ander irritatiefactortje zit bij de boeken die ik thuis heb. Ik heb op de een of andere manier regelmatig boeken te pakken waarvan de bibliotheek maar 1 of 2 exemplaren heeft, en die dan vervolgens ook door een ander gereserveerd is. Meestal is dat niet meteen het geval, maar zeg maar net op dat punt dat ik dacht ‘o, weet je wat, ik lees eerst dat andere boek nog even uit en dan heb ik daarna, als ik dat ene boek verleng, rustig de tijd om het uit te lezen’. En dan gaat iemand anders hem reserveren, waardoor ik ofwel moet race-lezen, ofwel het boek ongelezen terug moet brengen ofwel de boete moet riskeren. Dat leest niet lekker, kan ik je vertellen.

Omgekeerd vind ik het overigens ook irritant als ik heel lang moet wachten op een reservering. Ja, heel dubbel, ik weet het, maar het is wel waar. Zeker als je een paar maanden zit te wachten is dat behoorlijk irritant. En ik weet heus wel dat de bibliotheek geen honderd exemplaren van alle boeken aan kan schaffen, maar als er meer dan 20 wachtenden voor je zijn en de bieb heeft maar 2 exemplaren, dan is een extra exemplaar wellicht geen overbodige luxe. Want 30-40 weken wachten op een boek is ook wel erg lang, nietwaar?

En tot slot een waarbij er echt stoom uit mijn oren kan komen: heb ik zitten race-lezen omdat het boek echt echt echt gereserveerd was en ik het dus niet kon verlengen, is het boek uit (ergens midden in de nacht, iets met deadline) en wat gebeurt er? Het boek is niet meer gereserveerd… HAD DAT DAN EERDER GEZEGD!!!

En dat waren ze, mijn irritatiefactortjes in de bieb. Nogmaals: ik ben echt dol op de bieb, maar net als in een relatie zijn er soms dingen die je een beetje irritant vindt. Dit zijn de rondslingerende sokken, de open tandpastatubes en de stoppels in de wasbak van mijn relatie met de bieb 😉

Wat is jouw irritatiefactortje in de bieb?

*Disclaimer: de term ‘irritatiefactortje’ komt niet van mij, maar van Jochem Meyer. Ik zet hieronder het bijbehorende liedje neer.