Het verhaal

Vijf vrienden uit een asielzoekerscentrum. Een van hen telt niet meer mee. Amina (uit Somalië) krijgt op een dag post: een foto. Verder niets. Die foto kent Amina: hij komt uit een sneeuwbol die de vijf vrienden als een soort tijdcapsule hebben begraven bij het AZC waar ze toen woonden. Vlak voor de sluiting hebben ze de foto in de sneeuwbol en nog wat dingen begraven in een holle boom.

Amina trommelt haar oude vrienden op, ook al wonen ze nu verspreid door het land. Sam (Koerdisch), Walid en Hama (Irak) en Leila (Afghanistan). Ze reageren allemaal. Op 1 na. Leila, de beste vriendin van Amina, toen in het AZC. Hoort zij er niet meer bij? En waarom dan?

In ieder hoofdstuk volg je een van de vijf. Vier zijn op zoek, een is op de vlucht. Maar voor wie of wat? En waarom hoort diegene er niet meer bij?

Mijn mening

Dit is een mooi verhaal om een gesprek over aan te gaan in de klas: wat is vriendschap, ben je nog vrienden als je al een poosje geen contact meer hebt? Maar ook: hoe is het om te vluchten, om in een asielzoekerscentrum te wonen, om je leven helemaal opnieuw te moeten opbouwen? Dit boek biedt veel mogelijkheden om daarover in gesprek te gaan. Ik kan me ook voorstellen dat je dit zou kunnen uitspelen met een aantal leerlingen, of dat dit een mooi toneelstuk kan worden wat langs de scholen toert.

Wel vind ik dat de verschillende culturen van de jongeren (ze zijn allemaal uit een ander land gevlucht) beter uitgewerkt had kunnen worden, net als de sfeer/situatie in het AZC. Daar is hun hechte vriendschap ontstaan, maar hoe die is ontstaan en waardoor hun vriendschap zo hecht is, daar krijg je geen antwoorden op in dit verhaal. Dat vind ik jammer, en een gemiste kans.

Het verhaal van met name Leila gaat nogal van de hak op de tak. Bij de anderen uit de vriendengroep is dat ook wel zo, maar omdat het verhaal van Leila minder samenhang heeft met de rest, voelt het nogal ongefundeerd. Soms mist dit verhaal ook wat diepgang. Met 100 bladzijdes extra was het net zo spannend geweest, maar waren het verhaal zelf en de achtergronden van de verschillende jongeren wel veel beter uit de verf gekomen.

Voor volwassenen is het snel duidelijk wat er speelt, voor kinderen denk ik dat er meer context en uitleg nodig is. Zeker als je dit zou voorlezen in een groep 8. Het boek is ingedeeld bij de C-boeken, maar ik denk dat je het ook kunt voorlezen in een groep 8, zeker als er leerlingen zijn die uit een AZC komen of gevlucht zijn. Zelf lezen zou ik echt pas doen vanaf 13 jaar, en dan zou ik ook zorgen dat je als ouder met je zoon of dochter in gesprek gaat over deze onderwerpen.

Ik vind dit boek een prachtig idee, maar de uitvoering doet te kort aan het mooie plan. Ik had het alle kinderen en jongeren uit een AZC gegund dat dit verhaal beter uit de verf was gekomen. Voor wederzijds begrip, om makkelijker in gesprek te kunnen gaan, om te begrijpen waar ze vandaan komen en wat ze hebben meegemaakt in het AZC, daar had dit boek heel veel in kunnen doen, maar helaas schiet het verhaal te kort. Het is een prachtig idee, maar ik had gehoopt dat de uitvoering beter was.