Onlangs ging ik samen met Naomi van Hoofdtaal naar een evenement van de bibliotheek in mijn woonplaats. En net als wanneer je naar de ‘gewone’ bieb gaat, zijn er ook bij evenementen van de bibliotheek altijd een paar type mensen die je er zo uit kunt pikken. En ik dacht: dat levert vast een leuke blogpost op, net als mijn beschrijvingen van de verschillende types bibliotheekbezoekers (deel 1, deel 2 en deel 3).

(Deze blogpost is geschreven om te lezen met een knipoog)

De gespreksleider die een ‘o zo originele’ metafoor heeft bedacht. Weet je nog dat je op de basisschool zat en bij je spreekbeurt een heel slimme uitleg had, met voorbeeldjes en attributen, die maakte dat je klasgenootjes goed snapten hoe knap jouw uitleg was? Nou, doe dat, en dat dan als volwassenen tijdens een soort spreekbeurt voor volwassenen. En dan eigenlijk een niet zo heel erg slimme metafoor, maar zo een waaruit blijkt dat je je publiek gigantisch onderschat, zodat dat publiek weer het gevoel heeft dat het op de kleuterschool zit. En dan ook nog heel trots zijn op die metafoor. Ja, sorry, maar dan zijn er voor mij twee scenario’s: of ik kruip onder mijn stoel van plaatsvervangende schaamte, of ik schrijf er een blogpost over.

De bezoekers die dachten dat ze ook wel even door de bieb konden lopen. Het is een event van de bieb, dus waarom zou je niet ook even door de bieb kunnen lopen? Nou, omdat de bieb gesloten bleek te zijn. Stel je toch eens voor dat twee zeer brave bezoekers dan toch even door de bieb zouden gaan lopen, dat kan toch niet! Daar moet je natuurlijk meteen een bewaker op af sturen, die die brave bezoekers terug dirigeert naar de drukke massa van het event. Nogmaals onze excuses, en een tip: als we ergens niet mogen komen, vermeld dat dan, plak het af met linten of zet de roltrap uit. Oftewel: communiceer even, in plaats van verontwaardigd te doen.

De auteur die er vooral zit om eigen boeken te promoten. Deze auteur geeft geen antwoord op de gestelde vragen, maar grijpt iedere vraag aan om al zijn eigen boeken te noemen. Daarbij neemt hij zo veel tijd in beslag dat de andere twee auteurs van het panel eigenlijk niet meer aan bod komen, het gesprek gigantisch uitloopt en mensen moeten gaan kiezen tussen of de laatste trein missen of een van de andere auteurs beledigen door weg te lopen. Ik zal geen namen noemen, maar deze auteur heeft mijn sympathie verloren voor hij het kon verdienen. Tip voor de volgende keer: andere auteur uitnodigen (en de gespreksleider eerder laten ingrijpen).

De bescheiden winnaar van een grote prijs. Dit was echt oprecht leuk: de winnaar van een van de grote prijzen van die avond bleek een ontzettend bescheiden en aimabele man te zijn, die zo goedhartig en vriendelijk was dat ik alleen daarom al zijn boek een kans wil geven – ook al ben ik niet zo dol op thrillers vol bloed. Een naam noemen lijkt me hier wel passend: het betrof Gerrit Barendrecht die voor zijn boek ‘De ripper connectie’ de Hebban Thrillerprijs in ontvangst mocht nemen. Hij kon eigenlijk amper geloven dat hij die prijs had gewonnen en vond het bijna onterecht, want zijn collega’s waren toch ook heel goed? Ik ben door zijn voorkomen oprecht van plan om zijn ‘connectie-serie’ een kans te geven, gewoon omdat hij zo ontzettend aardig en bescheiden was.

De wannabe-auteurs. Deze mensen komen niet naar zo’n event om een leuk (en betaalbaar) uitje te hebben, maar omdat ze zelf graag een boek willen schrijven en/of dat uitgegeven willen zien. Je herkent deze mensen aan uitspraken als ‘ja ik heb een manuscript liggen’. Ze kijken naar de uitgenodigde auteurs met een mengeling van bewondering en afgunst, want zelf zouden ze ook wel al zo ver willen zijn. Behoor jij niet tot deze groep? Ga dan snel weg, zoek dekking en kom niet meer terug. Ontwijk deze mensen, zeker als je blogger of recensent bent – want anders loop je het risico dat je of tot praatpaal, of tot ‘potentiële ingang tot boekenland/uitgeverij’ wordt bestempeld, en daar heb je geen zin in.

De bezoekers die vluchtten voor de massa. Hoi! Wij houden niet van drukte. Wel van praatjes over boeken maar niet van veel mensen en vooral niet van veel mensen die alcohol drinken. Dus eehm… We zijn maar door de bieb gaan lopen. Was niet de bedoeling, maar dat had niemand ons verteld. Kennelijk was het enorm de bedoeling dat we ergens overprikkeld zouden raken, en daar hadden wij even totaal geen zin in. Sorry not sorry.