Niet alleen maak je in de bibliotheek soms hele leuke dingen mee, je komt er ook hele interessante mensen tegen. Vandaag deel drie in mijn amateur-cultureel-antropologische observaties van verschillende types bibliotheekbezoekers!

De ‘ik snap het niet’-bezoeker. De ‘ik snap het niet’-bezoeker staat ergens heel verloren te zijn, want deze bezoeker snapt iets niet. Misschien de catalogus, misschien staat het boek wat ze zoeken niet op de plek waar het zou moeten staan, misschien snappen ze uberhaubt niet hoe een bibliotheek werkt of zijn ze volledig verdwaald door de nieuwe indeling van de kasten. Zorg dat je deze bezoeker vermijd, want als je hulp aanbiedt, klampen ze zich aan je vast alsof je een reddingsboei bent en ze in een tornado op zee zitten. Wees verstandig, en vraag een medewerker van de bibliotheek om zich over deze bezoeker te ontfermen.

Het studie-/huiswerkclubje. Dit is een groepje jongeren of adolescenten dat zich een tafel in de bibliotheek heeft ‘toegeëigend’. Die tafel is ‘hun vaste tafel’. Het is niet wenselijk dat jij aan deze tafel gaat zitten of er zelfs maar even bij gaat staan om je boeken opnieuw te organiseren, je biebpas te zoeken of je oortjes in je telefoon te pluggen. Deze groep heeft namelijk een vaste tafel en een plan. Ze werken samen aan een project, of zijn elkaars ‘accountablity buddy/body doubles’ (lees: ze studeren samen zodat ze tot studeren komen en niet constant afdwalen). Deze groep heeft geen kwaad in de zin, maar kan wel een beetje vastlopen als je hun routine verstoord. Wees aardig (want ze veroorzaken geen overlast) en kies een andere plek uit om te zitten en/of je spullen te reorganiseren. Variaties op dit clubje zijn onder andere het ‘wij leren Nederlands’-groepje (die doorgaans op zachte toon oefenen) en het ‘hulp bij instanties’-rijtje. Deze laatste groep kan wat luidruchtiger zijn, maar meestal is er al iemand bij. Loop met een grote boog om het rijtje heen, anders denken ze dat jij hun nieuwe maatschappelijk werker bent in plaats van een bibliotheekbezoeker 😉

De ‘ha er is hier wifi’-bezoeker. Heel eerlijk: deze bezoeker komt niet voor de boeken, maar voor het gratis/goedkope internet. Ze zijn te herkennen aan twee dingen: een laptop (variërend van stokoud tot hypermodern) en het feit dat ze zich aan een tafeltje installeren op zo’n manier dat je zeker weet dat ze de aankomende uren alleen van hun plek zullen gaan om het toilet te bezoeken. Eventueel heeft deze bezoeker ook oortjes in of een koptelefoon op en een herbruikbare fles bij zich (de jongere generatie) of een snoer om hun (vaak oude) laptop op te laden (je weet wel, omdat dat ding zo oud is dat de accu het alleen doet als’ie permanent aan een heilzaam stroominfuus hangt). De oudere generatie heeft daarnaast vaak een wat excentrieke kledingsmaak, zodat je je even afvraagt of je in een stukje live theater terecht bent gekomen (waarin deze persoon een typetje of karikatuur speelt) of dat deze persoon echt bestaat.

De ‘even snel een rondje en dan weer door’-bezoeker. Deze bezoeker weet waarvoor hij/zij/hen komt. Dat ene boek uit die ene kast. Snel nog even langs de andere kasten lopen ‘voor het geval dat’, maar niet te lang, want deze bezoeker heeft ofwel boodschappen bij zich ofwel moet nog boodschappen gaan doen (of iets ophalen, een pakketje wegbrengen…) of heeft een afspraak en gaat onderweg van of naar die afspraak even langs de bieb om een boek uit de kast te trekken waarvan ze weten dat het er staat of pakken hun reservering even snel uit de kast, werpen nog snel even een blik op de uitgestalde boeken en gaan weer door.

Het ‘kom we zoeken samen even een paar boeken voor school’-duo. Dit duo bestaat doorgaans uit een moeder/moederfiguur en een kind, maar er zijn ook vaders/vaderfiguren die dit samen met hun kind doen. Dit duo is te herkennen aan het feit dat een van de twee (meestal de ouder) tamelijk rechtlijnige ideeën heeft over wat er gelezen moet worden, en de ander (meestal het kind) probeert om een zo dun mogelijk/makkelijk mogelijk boek te kiezen binnen die strakke kaders. Dit duo kun je helpen (vaak vinden ze dat ook wel fijn, want de ouder heeft door dat het kind van hem/haar niet gaat aannemen dat dit een gaaf boek is) door boeken van eigen bodem aan te raden die passen bij het kind (vaak moeten ze namelijk auteurs van eigen bodem lezen, en zit daar de grote uitdaging omdat ze online vooral veel boeken van buitenlandse auteurs zien).

De ‘ik wil graag een stapel boeken voor de vakantie’-bezoeker. Deze bezoeker is er in twee varianten. De ene rent gehaast door de bieb (want morgen vertrekken ze op vakantie en de koffer moet nog ingepakt, er moeten nog zes wassen worden gedraaid en het hele huis moet nog gepoetst worden en o ja we moeten ook nog een stapel boeken meenemen) en trekt links en rechts boeken uit de kast om die na het scannen van de achterflap snel op de stapel te gooien. Vaak doen ze dit ook voor hun kinderen, die dan dus de vakantie moeten uitzitten met 7 stomme boeken/boeken die ze al kennen want ouder had geen tijd om echt te kijken of het boek leuk was of al gelezen was. Mijd deze bezoeker, dat is fijner voor jullie allebei. De andere variant van deze bezoeker neemt juist enorm de tijd om een stapel boeken uit te zoeken, kiest op zijn/haar/diens gemak een stapel boeken uit en gunt eventuele kinderen ook dat plezier. Zij maken van het bibliotheekbezoek echt een uitstapje, en zien dit als voorpret voor de vakantie. Soms moeten ze hun kinderen een beetje pushen om het ook zo te zien (met name als het tieners zijn), maar vaak hebben deze ouders kinderen die zelf ook van lezen houden en dus blij zijn dat ze een enorme stapel boeken mogen uitzoeken.

De ‘reservering ophalen en weer weg’-bezoeker. Dit zie je vaak bij kleine vestigingen van de bibliotheek, of bij bibliotheken die hun boeken nogal onlogisch ingedeeld hebben. Bezoekers halen snel hun reservering op en gaan, zonder een blik op de etalagetafels te werpen of een rondje te lopen, meteen weer naar huis. Bij de kleine vestigingen is dat vaak omdat de bezoeker al weet dat er zeer waarschijnlijk geen nieuwe/interessante boeken in de kast staan, bij vestigingen die onlogisch zijn ingedeeld heeft de bezoeker in kwestie meestal geen zin om te gaan verdwalen en vervolgens onverrichter zake weer naar huis te gaan. Dus reserveren ze wat ze willen lezen, halen dat op en gaan daarna weer naar huis.

Het ‘mam/pap, waar zijn de leuke boeken?’-kind. Dit is vaak een kind in een overgangsfase, een fase tussen twee boekenkasten of tussen twee afdelingen. Te groot voor het servet, te klein voor het tafellaken. Ze vinden de boeken uit de oude kast of van de oude afdeling kinderachtig (of hebben ze allemaal al gelezen) maar zijn nog niet helemaal toe aan de boeken uit de nieuwe kast of van de nieuwe afdeling. Wat kan helpen is om deze kinderen ‘meegroeiboeken’ aan te bieden (waarin de hoofdpersoon bij ieder boek een half jaar of een jaar ouder wordt) of om boeken van de nieuwe afdeling aan te bieden, maar dan van een auteur die ze kennen of een genre wat ze leuk vinden. Ook het kind zelf een boek (bijvoorbeeld een nieuw deel uit een bekende serie) uit de nieuwe kast laten zoeken (waarvan je weet dat het er staat!) kan helpen.

Deze serie nog eens teruglezen?
Deel 1
Deel 2