O, ja, dat had ik nog niet echt verteld volgens mij: ik ben dyslectisch. Ja, echt. Met dyslexieverklaring en alles. Ik vermoed overigens dat als men mij ooit eens helemaal zou doortesten ze erachter zouden komen dat mijn dyslexie comorbide is aan mijn ASS, maar goed, ik heb beide diagnoses en daarmee kan ik prima uit de voeten. Ik heb geleerd om met beide labels rekening te houden, en weet inmiddels best aardig hoe mijn brein werkt.

Toch is er regelmatig een moment waarop ik merk dat ik dyslectisch ben en dat de letters in mijn hoofd verschuiven…

Tijdens het lezen!

Jep, tijdens het lezen merk ik dat ik dyslectisch ben. En dan met name bij fantasy lezen. Daarin zitten namelijk vaak veel verzonnen namen of namen die je niet vaak tegenkomt in het dagelijks leven. Mijn hersenen herkennen dat woordbeeld dan niet, en verhuizen de letters tot er iets staat wat ze wel herkennen. Vaak kom ik er pas halverwege een serie achter dat er een andere naam staat. In de serie Fourth Wing maakt mijn hoofd van Tairn Tarin en van Andarma Andrama, om maar eens een voorbeeld te noemen. Iets waar ik me ergens wel bewust van ben (ik hou niet voor niets het boek naast me als ik een recensie schrijf) maar ook weer niet zo bewust dat ik het tijdens het lezen van het eerste boek heb gemerkt. Ik ben ten tijde van het schrijven van deze blogpost op ongeveer tweederde van het tweede deel en het viel me toen pas op. Zo gaat dat vaker.

Ik vermoed dat mijn dyslexie ook meespeelt in mijn tegenzin om boeken in een (midden-)oosterse setting te lezen: daar zitten wel heel veel namen en woorden in die ik niet (her)ken, waardoor ik heel veel aan het puzzelen ben tijdens het lezen en mijn hoofd wel heel veel woorden gaat verbouwen. En dan ben ik drukker met de verhuizingen en verbouwingen dan met het verhaal, en dat komt mijn leesplezier niet ten goede.

Heb ik er last van?

Nee, in alle eerlijkheid heb ik hier in mijn dagelijks leven geen last van. Ik lees net zo lief Tarin als Tairn, dus dat maakt niet heel veel uit. Dat ik geen boeken uit het (midden)oosten kan lezen is misschien jammer, maar in de westerse cultuur zitten gelukkig genoeg boeken om toch minstens nog tot mijn dood toe te kunnen. Ik heb meer last van mijn dyslexie als ik Engels lees of moet schrijven (zie hier waarom mijn boeken en mijn blog in het Nederlands zijn), en bij mijn school en studie heb ik extra tijd gehad (al wilde mijn eerste middelbare school dat graag ontmoedigen (‘ja, we zien dat veel leerlingen er geen gebruik van maken omdat ze het niet eerlijk vinden dat zij extra tijd krijgen en de anderen niet…’ geloof je het zelf?), en kon dat zogenaamd alleen als er na de toets een pauze was). Bij sommige vakken was het harder nodig dan bij andere vakken, en ik merkte vooral dat het me rust gaf als ik extra tijd kreeg. Vaak had ik het niet nodig omdat ik extra tijd kreeg: ik wist dat ik mijn toets in mijn tempo kon maken, en daardoor lukte het me om het op tijd af te krijgen. Heel paradoxaal, maar het werkte wel.

Heel soms merk ik het wel bij het bloggen: ik check de spelling vaak een keer extra en ik vermijd bepaalde zinsconstructies omdat ik dan vastloop in de spelling van bepaalde woorden. Daarnaast merk ik soms dat ik een woord oversla in mijn zinnen, als mijn hoofd sneller typt dan mijn vingers (een betere uitleg heb ik niet). Soms zie ik dat nog als ik de post daarna nog een keer doorlees, maar vaak ook niet, dan zie ik het pas na publicatie. Maar in het dagelijks leven heb ik verder weinig last van mijn dyslexie.

En ja, ik heb ook Nederlands gestudeerd met mijn dyslexie. Dat gaat veel minder over spelling dan je zou denken. Waar het dan wel over gaat? Daar heb ik een blogpost over geschreven. En hier heb ik nog een praktijkvoorbeeld van afgelopen zomer.