Als je gaat bloggen, kom je erachter dat er bepaalde trends zijn in boekenblog-land. Een van de trends is Friday Five, van NerdyGeekFanBoy. In eerste instantie was ik niet van plan om mee te doen met deze trend/tag, maar het thema van 15 februari moest ik zelf ook wat over zeggen. Waarom? Omdat het thema ‘mental health’ is (mentale gezondheid), en het mij opvalt hoe de diverse bloggers blijven kiezen voor een klein groepje boeken en problemen. Vooral OCD en angststoornissen. Er zijn meer boeken, en meer psychische aandoeningen. Dus bij deze: mijn ‘friday five’.

Als het over boeken rondom psychische problemen gaat, zijn er twee auteurs die me onmiddellijk te binnen schieten: Milou van der Horst en Marion Pauw. Milou van der Horst heeft 3 boeken geschreven over haar herstelproces van anorexia nervosa, een eetstoornis dus. Je krijgt in haar boeken een inkijkje in haar hoofd, en kunt bijna letterlijk meevoelen hoe moeilijk ze het eten vindt. In het eerste deel, Mijn allerliefste vijand, gaat het vooral over het aankomen zelf en de strijd die dat in het hoofd van de patiënt op kan leveren. Deel twee, Zwaartekracht, gaat over het opnieuw leren leven, en over EMDR, een behandeling voor de trauma’s die zijn ontstaan tijdens de behandeling van de eetstoornis. In het derde deel (Vrijheid) gaat het over volwassen worden na een eetstoornis, over vasthouden en loslaten, maar ook (zijdelings) over de effecten van de eetstoornis op de rest van het gezin.

Marion Pauw heeft Daglicht geschreven, een thriller met twee hoofdpersonen. De ene is Ray, een man met het Syndroom van Asperger, die in een TBS-kliniek zit voor de moord op zijn buurvrouw en buurmeisje. Hij beweert echter onschuldig te zijn. De andere hoofdpersoon is Iris, een jonge advocate en alleenstaande moeder van een jongetje wat, als ik zo vrij mag zijn, overduidelijk trekken van autisme heeft. De hoofdpersonen wisselen elkaar af, het ene hoofdstuk volg je het verhaal van Iris en het andere hoofdstuk voel je het verhaal van Ray. Hierdoor zie je ook hoe verschillend ze de wereld ervaren. Marion Pauw heeft zelf een zoon met Asperger, waardoor ze de belevingswereld van Ray heel realistisch kon beschrijven. Ook heeft ze kleine dingetjes die veel mensen met ASS doen, zoals stimuli, op weten te nemen in het verhaal. Ik vind het autisme in dit boek realistischer beschreven dan in ‘Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht’ van Mark Haddon.

Een derde boek wat ik toch even moet noemen is Optimisme is Dodelijk, van Susin Nielsen. Deze Canadese schrijfster is zou van mij veel meer aandacht mogen krijgen in Nederland, ze weet ingewikkelde onderwerpen te beschrijven zonder ze zwaar te maken. In Optimisme is Dodelijk zit de hoofdpersoon, Petula, bij Creatieve Therapie, als daar een nieuwe jongen binnen komt lopen. Hij mist een arm, en vertelt de groep dat dat komt door een auto-ongeluk, veroorzaakt door een dronken bestuurder. Het feit dat hij nog steeds kan lachen, dingen kan doen en min of meer verder kan gaan met zijn leven, maakt dat iedereen in de groep naar zichzelf gaat kijken, vooral Petula, die sinds een tragedie in haar gezin overal het gevaar in ziet. Een mooi verhaal over angsten, rouw, verdriet en, uiteraard, optimisme. Hoe kun je verder gaan als je iets heel ergs is overkomen? En: wanneer kun je jezelf vergeven?

Boek nummer vier is Lege Kamers van Suzanne Koster. Na de dood van haar zusje verhuizen Venita, haar ouders en haar broertje naar Amsterdam. Venita is eenzaam, totdat ze Camilla leert kennen. Met Camilla kan ze praten over haar zusje, Camilla begrijpt haar, Camilla weet alles van haar. Maar Camilla is niet echt, ze een waanbeeld in het hoofd van Venita. Venita heeft namelijk last van psychoses. Het boek beschrijft goed hoe een psychose kan werken, en is voor de naasten (de familie en vrienden van mensen met een of meerdere psychoses) zeer aan te raden. Dit ook omdat er niet alleen ingegaan wordt op de psychoses zelf, maar ook op de behandeling van psychoses. Daarnaast is dit boek een aanrader om bijvoorbeeld in een klas (middelbare school, dit boek is niet geschikt voor leerlingen van de basisschool) te gebruiken om het gesprek over psychische aandoeningen op gang te brengen.

De laatste is een inkopper, maar ben ik niet bij een van de andere bloggers tegengekomen. Paaz van Myrthe van der Meer. Het verhaal gaat over Emma. Emma heeft een burn-out, kan niet meer stoppen met huilen en wil dood. Daarom verwijst haar huisarts haar naar de Paaz, de Psychiatrische Afdeling van het Algemeen Ziekenhuis. In dit verhaal lees je niet alleen over Emma haar herstelproces, maar ook hoe het dagelijks leven in een opnamesetting eruit kan zien. De pillen, regeltjes en ‘afspraken’, maar ook hoe je geconfronteerd kan worden met je eigen en andermans gekte. Wat het met de patiënten doet als er opeens een andere behandelaar voor je neus zit of staat, en hoe je tussen de regels van het wollige taalgebruik door moet lezen. Het vervolg, UP, borduurt voort op de aanklacht tegen het systeem en vooral tegen de bezuinigingen in de GGZ die in het eerste boek ook al her en der te lezen valt. Voor wie weinig of niets van de psychiatrie weet, is dit boek een eye-opener en een goede eerste kennismaking.