Het verhaal

Ruby runt sinds drie jaar de antiekzaak in Valerie Lane. Daarnaast zorgt ze ook voor haar vader. De antiekzaak was van haar moeder, en toen zij drie jaar geleden stierf heeft Ruby haar studie afgebroken en de antiekzaak overgenomen. Maar de zaak loopt eigenlijk al jaren slecht, en Ruby en haar vader kunnen hun hoofd nauwelijks boven water houden. Diep in haar hart weet Ruby dat ze niet gelukkig wordt van een antiekzaak. Kan ze de winkel van haar moeder omzetten in iets van haarzelf, iets wat wel bij haar past?

Dan is er ook nog de zorg voor haar vader. Sinds Ruby’s moeder overleden is, is er iets geblokkeerd in zijn hoofd. Daardoor kan hij niet meer werken en wil hij de hele week, ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds, hetzelfde eten. Bananenweek, wortelweek, witte-bonen-in-tomatensaus-week, chips-week, eieren-week… Ruby leert ermee leven, maar het is niet altijd makkelijk. Zeker omdat haar vader nauwelijks nog het huis uit kan komen en niet langer dan een werkdag alleen gelaten kan/wil worden.

Soms droomt Ruby van een ander leven: een winkel die bij haar past, een leuke man aan haar zijde (Gary, de dakloze schrijver zou een goede kandidaat zijn) en een vader die wat minder afhankelijk is van haar, zodat ze een eigen leven kan leiden, als een gewone 24-jarige. Zullen al haar dromen uitkomen, al dan niet met wat hulp van de dames uit Valerie Lane?

Mijn mening

Ik krijg de indruk dat de serie per boek iets meer inhoud krijgt. Begrijp me niet verkeerd, dit verhaal is nog steeds suikerzoet en heerlijk luchtig, leest snel en al die dingen meer, maar per boek krijgen de personages iets meer historie mee. In dit verhaal speelt duidelijk mee hoe de moeder van Ruby haar de winkel heeft nagelaten, en waarom het zo belangrijk is dat die winkel in Valerie Lane staat. Er zitten een aantal flashbacks naar Ruby’s jeugd in, waardoor Ruby als personage wat completer wordt, minder vlak en eentonig.

Daarnaast is Ruby, in tegenstelling tot Laurie en Keira, heel erg introvert, en past het dus niet bij haar om alle dingen te vertellen aan mensen. Door de flashbacks krijgt het verhaal meer diepgang, en voelt Ruby als personage veel geloofwaardiger aan. Ik merkte daarnaast dat het bezinningsproces van Ruby, waarin ze bedenkt wat ze met haar winkel wil, ook heel natuurlijk beschreven is, wat zowel bijdraagt aan de geloofwaardigheid van Ruby’s personage als aan de diepgang van het verhaal.

Wel is er iets wat me opviel, namelijk dat de auteur niet op de hoogte is van het bestaan van de NHS, de National Health Service. Dit systeem geeft iedereen in de UK toegang tot gratis gezondheidszorg. Dat maakt dus dat Ruby zich financieel geen zorgen hoeft te maken over ‘wat als haar vader ziek wordt’. Ik begrijp dat het wat extra dynamiek aan het verhaal geeft, maar dit is voor mensen in de UK dus geen zorgenpunt, omdat de NHS alle medische kosten draagt (dat men daar ook een enorme berg belasting door betaalt is een ander verhaal).

Ruby heeft een speciale band met de naamgeefster van het straatje, Valerie. Van alle winkeleigenaressen weet zij het meeste over Valerie, en hoe dat komt, daar kom je in dit boek achter. Ruby heeft namelijk een geheim, en dat heeft ze zelfs niet met haar vriendinnen uit het straatje gedeeld…

Ook in dit deel zitten weer wat hintjes naar de volgende delen (ik vermoed dat ik op basis van dit boek en het vorige deel wel een beetje kan voorspellen waar het vijfde boek over zal gaan…), maar ik ben erg benieuwd naar het verhaal van Susan, de eigenaresse van de wolwinkel. Daar worden wat hints voor gegeven, maar iets wat echt uitsluitsel geeft. Waar je bij de vorige delen steeds wel een beetje wist wat je kon verwachten van de personages, is Susan nog steeds een groot raadsel. Ik ben daarom ook erg benieuwd naar dat boek (en ik kom uit een handwerkfamilie, dus een boek met de titel ‘het wonderbaarlijke wolparadijs’ spreekt me sowieso aan).

Zonder te spoilen kan ik zeggen dat ik het heel mooi vind wat Ruby uiteindelijk besluit, en het paste zo goed bij haar en ze was er met zo veel liefde en enthousiasme mee bezig, dat ik zelf ook begon te fantaseren over wat voor winkel bij mij zou passen en hoe ik die in zou richten. Ik heb als tiener een tijdje in een boekwinkel gewerkt, dus ik kan me wel iets voorstellen bij het runnen van een winkeltje. En in het romantische licht van deze serie (waarbij alles goed komt en iedereen gelukkig is, er uiteindelijk geen zorgen meer bestaan en meer van dat soort zoetigheid) was het best fijn om daarover te dromen.

De serie Valerie Lane is heerlijk als tussendoortje of om uit je leesdip te komen. De verhalen krijgen meer diepgang zonder echt zwaar te worden, en de personages krijgen per boek meer inhoud. Dat, plus het ‘alles komt goed met wat extra sprinkels en een kersje erop’-aspect maken deze serie heerlijk om te lezen. Verwacht geen diepgaand verhaal, wel een paar fijne uurtjes in het het liefste (fictieve) straatje van heel Oxford.

Dit boek is vertaald door Marion Hardoar.