Vroeger las ik veelvuldig de boekjes van De Babysittersclub. Inmiddels is er een Netflix-serie gemaakt van deze boekenserie. Hoogste tijd dus voor een vergelijkend onderzoek. De boekjes stammen uit de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw, de Netflix-serie is vrij recent.

Let op: deze bespreking bevat spoilers van zowel de boekjes als de serie!

De boekjes

Voor wie deze boekjes niet kent zal ik even een korte introductie geven: vier meiden van 13 jaar richten samen een clubje op. Dit clubje vergadert drie keer per week op de kamer van een van de meisjes, omdat zij een eigen telefoonaansluiting en een eigen nummer heeft (ik breng maar even in herinnering dat de mobieltjes nog niet bestonden 😉 ). Later in de serie komen daar nog 3 meisjes bij: twee van 11 en nog een van 13. De elfjarigen nemen de ‘middagbaantjes’, zodat de dertienjarigen tijd hebben voor de ‘avondbaantjes’. Alle 13-jarigen hebben een vaste rol in de club, de 11-jarigen hebben alleen een titel: juniorlid.

Het groepje meiden was (voor die tijd!!) al redelijk divers: er zat een Japans meisje in de groep en een van de juniorleden was zwart. Daarnaast zaten er drie leden in van wie de ouders gescheiden waren een van een meisje was de moeder overleden. Er was een lid met suikerziekte (tegenwoordig noemen we dat diabetes) en aan het einde van de serie waren er twee samengestelde gezinnen, waarvan een gezin ook nog een meisje uit Vietnam adopteerde. Ook kwamen er best heftige onderwerpen aan bod: eetstoornissen, discriminatie, arm vs rijk, probleemkinderen, milieuactivisme, kinderen die doof of zwaar autistisch waren, overlijden van een grootouder…

In ieder deeltje keek je mee met het leven van een van de meisjes, en soms keek je ook mee met de oppasbaantjes van de andere meisjes. Er zaten altijd een paar clubvergaderingen in en uiteraard werden daar de ‘clubzaken’ besproken, maar het was ook een moment dat de meiden (die onderling ook vriendinnen waren) elkaar weer zagen en onder het genot van wat te snoepen lekker konden bijkletsen. Uiteraard werden problemen in de groep of datgene waar het meisje waar je bij meekeek op dat moment mee worstelde ook besproken, en vaak konden de meisjes elkaar helpen. De vriendschap tussen deze meiden overwon alles.

De serie

In eerste instantie was ik positief verrast over de serie. De groep meiden was ontzettend goed gecast, al was er wel wat meer diversiteit aan de groep toegevoegd, maar niet op een storende manier. Kristy (Gertie in de Nederlandse boekjes) is nog steeds een tomboy met stoere kleding en een no-nonsense-houding. Claudia (Joke) is nog steeds Japans, is creatief en een enorme stuiterbal die overal in haar kamer zoetigheid verstopt heeft. Stacey (Petra) heeft nog steeds blond haar en suikerziekte, al kleed ze zich een stuk netter dan in de boekjes (al kan dat ook aan de hedendaagse mode liggen). Ze hoeft niet meer te prikken, maar heeft nu een pomp en een app op haar telefoon. Mary Ann (Inge) heeft nog steeds bruine krullen, maar haar overleden moeder was ‘van kleur’ en haar vader niet. Mary Ann is daardoor mixed race. Dawn (Betty) heeft de grootste metamorfose gehad: zij heeft nu een licht getint uiterlijk en donker haar (in de boekjes was dat lang en heel erg blond). Haar moeder doet aan hekserij (als in: sterke vrouwen die elkaar steunen en kracht halen uit de natuur) en haar ouders zijn uit elkaar gegaan omdat haar vader op mannen valt. Ook heeft Dawn geen broertje meer. De groep meiden paste duidelijk bij elkaar, en je kon zien dat ze het onderling ook leuk hadden.

De afleveringen in het eerste seizoen volgden de hoofdverhaallijn uit de boekjes, al werd aan sommige dingen een moderne twist gegeven. Zo gaat Mary Ann inderdaad met een kindje naar het ziekenhuis, maar is het kindje transgender en spreekt zij (zonder dat ze weet dat haar vader het ziet) het personeel van het ziekenhuis aan op hun ongevoelige gedrag naar dit meisje toe (met ‘hij’ aan blijven spreken bijvoorbeeld). En de oma van Claudia krijgt inderdaad een beroerte, waarna ze moeilijker praat, maar Claudia kan wel met haar vriendinnen blijven appen (want de mobieltjes hebben hun intrede gedaan in de Babysittersclub). En er is nog steeds een algemene kalender en waarin alles wordt bijgehouden, maar die is nu digitaal in plaats van in een multomap. Daarnaast zie je dat de groep goed op elkaar is ingespeeld, zeker in de latere afleveringen, en dat ze de essentie van de personages en de sfeer uit de boekjes hebben behouden.

De afleveringen uit het tweede seizoen… vond ik minder. Ten eerste omdat ik de nieuwe Dawn niet goed in bij het personage en niet goed in de groep vind passen. Ten tweede omdat ik de toevoeging van de twee jongere meiden (Jessie en Mallory/Tine) niet echt iets vind toevoegen. Van Jessie is het duidelijk dat ze geen elf is (haar lichaam is te ver ontwikkeld voor een meisje van elf) en Mallory heeft in de boekjes een heel rustig en dromerig karakter, terwijl ze in de serie veel te graag bij de groep wil horen en te hard haar best doet. Er is ook niet echt een aflevering waar daarop ingegaan wordt (en ik vermoed dat dit is omdat ze voor een aflevering meer uren moet draaien dan je wettelijk gezien mag met elf jaar). Hierdoor blijft haar personage wat vlak, en dat vind ik jammer. Daarnaast hebben ze de verhaallijnen van de boeken veel meer losgelaten (ik denk dat er 2 afleveringen zijn die overeen komen met de boekjes) en is vrij veel afgezwakt. Zo is er een aflevering waarin het mis gaat met Stacey’s suiker. In het gelijknamige boekje komt ze dan best een poos in het ziekenhuis te liggen. In de serie voelt ze zich niet goed en schommelt haar suiker, maar er is niet eens een ambulance bij betrokken. Ook de aflevering waarin het gaat over de rijke kinderen uit Kristy’s nieuwe buurt stipt het onderwerp maar net aan, terwijl de boekjes er veel dieper op ingaan. Ik vind dat jammer, want de serie verliest daardoor aan kracht en sfeer.

Wat ik wel heel goed vind aan de serie in het algemeen is dat er voor bepaalde processen meer tijd wordt genomen. Zo trouwt Kristy’s moeder niet al in aflevering zes, maar in aflevering acht, en is Kristy niet per definitie blij voor haar moeder, maar schopt ze ook tegen het idee dat alles gaat veranderen. Ook moet ze nog best een poos wennen aan haar stiefvader, en dat is ook iets wat in de boeken ontbreekt. Er is sowieso meer aandacht voor individuele emoties en processen, dat vind ik goed. Wat ik jammer vind is dat het oppassen een beetje ondergesneeuwd raakt, terwijl daar vaak dingen duidelijk werden voor de meiden. De kinderen waar ze op pasten hielden de meisjes onbewust een spiegel voor, en dat is iets wat ik nu mis, zeker in de afleveringen in het tweede seizoen.

Wat ik ook leuk vond aan het eerste seizoen en miste in het tweede seizoen: dat je aan het einde van de aflevering al een idee kreeg van het thema en de hoofdpersoon van de volgende aflevering. Dat zat niet in de boekjes, en hebben ze er bij het tweede seizoen uit gehaald. Ik snap wel dat het niet in de boekjes zat, want een van de voordelen van de serie was dat je ook alleen de boekjes kon lezen van de personages die je aanspraken, of waarin thema’s zaten die je leuk vond. Dat is bij een serie lastiger. Daarom vond ik die sneak peek in de volgende aflevering erg leuk bedacht, en dat was echt iets wat ik miste in het tweede seizoen.

Ik vind het jammer dat de serie de grote onderwerpen in het tweede seizoen lijkt te schuwen. Een van de onderwerpen die ik bijvoorbeeld had verwacht, was dat ene boekje waarin racisme besproken werd. Juist omdat de groep voor meer dan de helft uit meiden met een niet-westers uiterlijk bestaat en dit een razend actueel thema is, leek dit me een heel mooi onderwerp om een aflevering over te maken. Misschien dat het in een volgend seizoen nog aan bod komt. Maar ik hoop vooral dat ze het derde seizoen (als dat er komt) meer teruggaan naar de formule van het eerste seizoen, want die vond ik veel prettiger en trouwer aan de boekjes.