Het verhaal

Wilbur zit in de bovenbouw van de middelbare school, en hij heeft het niet makkelijk. Omdat er op de eerste dag van de middelbare school een vertrouwelijke brief is uitgelekt, is hij het pispaaltje van de groep. Hij had een goede vriend, Alex, maar Alex heeft nu verkering en daardoor heeft hij minder tijd voor Wilbur. Eigenlijk heeft Wilbur maar 1 goede vriend: zijn buurman Sal, van 85.

Maar dan wordt er een uitwisseling voor het schoolorkest georganiseerd, en zijn uitwisselmaatje is voor Wilbur een droom die uitkomt. Alleen: hoe laat je aan je maatje weten dat je eigenlijk wel meer wil zijn dan maatjes? En hoe voorkom je dat je medeleerlingen het voor jou verpesten? Nou, onder andere met hulp van je vrienden, en een beetje meer zelfvertrouwen. O, en een uitwisseling naar Parijs, de stad van de liefde, wil ook wel eens helpen 😉

Mijn mening

Ik ben fan van de boeken van Susin Nielsen. Daarom begon ik heel positief aan dit boek, maar in het begin dacht ik dat dit boek een misser zou zijn. Ik miste die echte Susin Nielsen-sfeer (waarbij er ook af en toe personages uit andere boeken een cameo hebben) en het leek erop dat het gewoon een heel simpel rechttoe rechtaan verhaal zou zijn.

Maar dat had ik (gelukkig) verkeerd. Hoewel er geen cameo’s voor andere personages in dit boek zaten, kreeg het boek na 100 bladzijdes opeens een natuurlijke diepgang. Daarnaast begon ik ook een aantal patronen te zien. Zo bestaat het orkest waar Wilbur in speelt grotendeels uit jongeren die tot de minderheden horen (Wilbur is kind van twee moeders, er zit en homo-stelletje bij, een transgender, een paar ethische minderheden), en is er een jongen, Tyler, de personificatie van de blanke hetero sportieve jongen. De jongen die later zal uitgroeien tot de man met de zeven groene vinkjes. In het begin accepteert het hele orkest zijn beledigingen, maar langzaamaan, tegelijkertijd met Wilbur’s groeiende zelfvertrouwen, groeit ook in het orkest het besef dat ze Tyler niet overal mee hoeven laten weg te komen.

Daarnaast wordt het proces van Wilbur’s groeiende zelfvertrouwen heel mooi en realistisch beschreven. Dat dat niet zonder slag of stoot gaat, en dat hij daar de onvoorwaardelijke vriendschap van Alex en Sal voor nodig heeft. Sal, de buurman van 85, windt er geen doekjes om: Wilbur is een geweldige jongen, maar als hij dat zelf niet ziet, zal geen enkele make-over hem helpen. Daarnaast is Wilbur in nog iets niet zo goed: voor zichzelf opkomen. Wat ik heel sterk vind in dit verhaal, is dat de eerste keer dat Wilbur wel voor zichzelf opkomt, geen succeservaring is. Dat is namelijk vaak het geval: dat de eerste keren dat iemand die altijd met zich liet sollen/ja en amen zei/met alle winden mee woei voor zichzelf opkomt, geen succes is, maar resulteert in een boze ‘ander’. Want die ander vind het niet leuk dat jij voor jezelf opkomt. Dat zie je in dit boek ook heel sterk, en dat vind ik realistisch. Het is namelijk niet zo dat die ander altijd trots en blij is als jij voor jezelf opkomt, meestal vindt die ander dat maar lastig.

Sal, Alex en Fabrizio (de verkering van Alex) helpen Wilbur waar ze kunnen en zolang dat nodig is. Met name dit ‘zolang dat nodig is’, is op een hele mooie symbolische wijze uitgewerkt in dit verhaal. Zonder te veel te willen verklappen kan ik zeggen dat hoe meer ruimte Alex en Fabrizio in het leven van Wilbur innemen, hoe minder ruimte Sal inneemt. Dit gaat op een hele mooie, natuurlijke manier, passend bij het verhaal.

De uitwisselingsstudent, Charlie, is degene die het balletje aan het rollen brengt, maar de ontwikkeling die Wilbur doormaakt is veel groter dan wat een persoon teweeg kan brengen. Ik zie Charlie dan ook niet zo zeer als de oorzaak van de ontwikkeling, maar eerder als degene die op Domino Day de eerste steen omtikt. Het is een eervolle rol, maar geen rol die niet door iemand anders gespeeld had kunnen worden.

Wat me wel opviel: ten eerste dat je wel wat Frans moet kunnen om dit verhaal volledig te begrijpen. Er zitten namelijk wat Franse zinnetjes in die niet of niet correct vertaald worden. Op zich kun je het verhaal volgen zonder deze zinnetjes, maar als je Frans kunt scheelt dat wel in je verhaalbegrip. Daarnaast dat er weliswaar sprake is van een uitwisseling, maar dat het aan de Franssprekende mensen is om goed Engels te kunnen, want de meeste jongeren in dit boek spreken weinig Frans (en dat terwijl Frans toch een van de officiële talen van Canada is…). Ik vind het boek wat dat betreft erg anglocentrisch.

Tot slot nog een bijzondere noot: in het boek wordt regelmatig verwezen naar het boek Charlottes Web, een boek wat ook (in vertaalde versie) is uitgegeven bij Lemniscaat (de uitgever van dit boek). De vertalers noemen even dat ze dankbaar gebruik hebben gemaakt van deze vertaling.

Dit boek is een aanrader voor iedereen die wil zien hoe je een heel gewoon verhaal schrijft met hele bijzondere mensen. Dat maakt dit boek Iets heel bijzonders.

Dit boek is vertaald door Lydia Meeder en Barbara Zuurbier