Het verhaal

Maddy heeft altijd redelijk teruggetrokken geleefd, maar nu heeft ze voor een grote uitdaging gekozen: ze heeft zichzelf opgegeven voor een realityshow die zich afspeelt op een eiland voor de kust van Schotland. Samen met zeven andere kandidaten en twee camerajongens worden ze op een eiland gedropt, als ware zij de enige overlevenden na het einde van de wereld en moesten zij samen een nieuwe beschaving zien op te zetten.

Alle kandidaten hebben hun eigen expertise, en ook hebben ze allemaal een andere reden om deel te nemen aan dit experiment. Maddy weet precies welke planten er eetbaar zijn, en besteed dan ook veel tijd aan foerageren. In het begin loopt het redelijk soepel in de groep, maar na verloop van tijd ontstaan de eerste irritaties. Kliekjes worden gevormd, irritaties lopen op, en na verloop van tijd barst de bom.

Tegelijkertijd volgen we ook Maddy’s verhaal na afloop van de show, en al snel blijkt dat die show is uitgedraaid op een nachtmerrie voor diverse betrokkenen. Hoe en wat precies, dat wordt pas langzaamaan duidelijk. Maddy geeft namelijk, na de rechtszaak die is gevoerd over de show, een exclusief interview op live televisie. In dat interview vertelt ze, als een van de overlevenden, over wat er op dat eiland echt is gebeurd.

Mijn mening

Dit is een verhaal waar je meteen in wordt gezogen. Je begint met lezen en je stopt niet meer. Gewoon niet meer. Je wil weten wat er is gebeurd, wie het hebben overleefd. De terugblikken van Maddy maken het extra spannend, omdat je daarin al kleine stukjes te zien krijgt van de bom die in de loop van het verhaal tot ontploffing wordt gebracht.

Wat ik achteraf jammer vond, was dat er niet in de loop van het verhaal wat meer verdenking werd gezaaid. Het was wel heel erg de visie van Maddy en alleen maar van Maddy, en aangezien Maddy zich door het foerageren vaak buiten de groep begaf, miste je een aantal stukjes van de ontknoping. Die werden later wel toegevoegd, maar ik vond het jammer dat je als lezer niet al eerder af en toe een botje om op te kauwen kreeg toegeworpen.

De auteur heeft zich duidelijk laten inspireren door onder andere De Hungergames, en ik vermoed ook door het boek De laatste deelnemer van Alexandra Olivia. Verder deed de sfeer me ook wel een beetje denken aan de boeken van Ruth Ware, maar niet, zoals de achterflap aangeeft, aan de boeken van Lucy Foley. Kenmerkend voor de stijl van Foley is namelijk dat ze een verhaal door verschillende personages laat vertellen, en niet, zoals in Gestrand het geval is, maar door een personage.

Wat me daarnaast opviel is dat de achterflap je als lezer nogal op het verkeerde been zet. De tekst op de achterflap doet namelijk vermoeden dat het verhaal min of meer opent bij het feit dat de groep niet na afloop van hun afgesproken periode op het eiland wordt opgehaald, terwijl je in feite met Maddy mee reist naar het eiland toe, met terugblikken op het interview dat de productie met haar gehouden heeft en dus af en toe een stukje uit het live interview dat Maddy na de rechtszaak geeft.

Het verhaal leest als een trein, heeft veel sfeer en is heel spannend. Je wil alleen maar doorlezen, weten hoe het verder gaat. Het is geen heel dik boek, dus dit zou je makkelijk in een dag of paar dagen uit kunnen lezen. Het is overigens ook een goed boek tegen een leesdip, zonder dat het fastfood-leesvoer is. Al met al zou ik zeggen dat dit boek heel geschikt is om je vakantie mee te beginnen – zolang je niet met zeven anderen naar een onbewoond eiland gaat om daar een nieuwe beschaving op te zetten 😉

Dit boek is vertaald door Els van Son.