Net zoals ik eerder beschreef wat voor mij de ingrediënten zijn die maken dat ik een thriller sowieso wil lezen, deel ik vandaag die dingen die maken dat ik een detective sowieso wil lezen. Wat maakt dat ik ik een detective sowieso wil lezen, wat maakt een detective extra fijn en wat wil ik absoluut niet in mijn detective hebben?

Voor de duidelijkheid: het onderscheid tussen een detective en een thriller is dat er bij een detective altijd sprake is van een (semi)professionele speurder, bij een thriller is iedereen verdacht.

De basis-ingrediënten

Dus, welke dingen zorgen ervoor dat ik een detective sowieso wil lezen?

Integere speurder. Ik heb het niet zo op speurders die al te flexibel of creatief met de regels omgaan, of die vroeger niet zulke nette dingen hebben gedaan en daar nu in het verhaal last van krijgen. Ik vind het fijn als een speurder integer is, niet alleen in de methode van onderzoek, maar ook als mens. Niet ‘per ongeluk’ informatie lekken naar de pers, netjes omgaan met mensen, en verder ook graag een beetje fatsoenlijk gedragen.

Een klassieke/traditionele verdeling van het verhaal: lijk, mensen ondervragen, mogelijke verdachte, plotwending, weer mensen ondervragen, onderzoek lijkt vast te zitten, het ontbrekende puzzelstukje komt tevoorschijn en dan de ontknoping, bij voorkeur met uitleg van de speurder. Ik vind het gewoon fijn om te weten waar ik aan toe ben.

Een auteur die het onderzoeksproces realistisch probeert te omschrijven. Nog iets wat ik enorm waardeer: als het onderzoeksproces realistisch beschreven is. Bijvoorbeeld omdat de auteur het boek heeft laten proeflezen aan iemand uit het werkveld, en ook duidelijk wat gedaan heeft met de feedback van deze proeflezer. Sowieso waardeer ik het als iemand onderzoek heeft gedaan naar de in het boek beschreven situatie.

De extraatjes

Dan gaan we weer over op de discodip, de warme chocoladesaus en de versgeroosterde pijnboompitjes 😉

Lezen wat iemand eet. Zeker als dat lekker eten is of een (lokale) delicatesse is. Dit klinkt misschien gek, maar ik vind het fijn om te lezen wat mensen eten. Ik ben wat dat betreft best een foodie, en vind het altijd leuk als er beschreven wordt wat mensen eten. In een detective vind ik het extra fijn omdat het de speurders menselijk maakt en je ze wat beter leert kennen (en daarmee indirect ook de auteur).

Een speurder die een gesloten of bijzonder wereldje moet zien te doorgronden. Ik schreef vorige week al dat ik het ook heel interessant vind als mijn thriller in zo’n gesloten wereldje gesitueerd is. Ik vind het ook heel boeiend om te lezen hoe een speurder een dergelijk gesloten wereldje moet zien te doorgronden, bij voorkeur voor er nog meer doden vallen. Ik ben zelf niet zo goed om me in een dergelijke wereld binnen te dringen, maar ik ben wel heel goed in observeren, en dat is precies wat zo’n speurder dan doet.

Een klein grapje of wat huiselijkheid tussendoor. Van mij hoeft de boog niet altijd gespannen te zijn. Ik vind het fijn als er wat aandacht is voor een grapje, een lolletje of bijvoorbeeld de tijd om de kat even te aaien, met een kop thee op de bank te zitten of bijvoorbeeld wat boodschappen te doen. Niet alleen omdat het speurders, net als bij het punt over eten, menselijk maakt, maar ook omdat het een klein rustpunt in het verhaal betekent. Ik hoef niet altijd een boek te lezen waarin je alleen maar bezig bent om van explosie naar brand naar lijk naar explosie te vliegen. Een klein beetje rust in het verhaal vind ik soms erg fijn.

Wat wil ik absoluut niet in mijn detective

Gekonkel in het team of in de persoonlijke relatie van de speurder. Ik lees een boek voor de puzzel, niet voor het gekonkel. Vaak is dat gekonkel namelijk enorm afleidend van de puzzel, dus hou dat gekonkel alsjeblieft buiten mijn boek. Het wekt bij mij alleen maar frustraties op, en ik lees niet om gefrustreerd te raken maar om lekker te lezen.

Teamleden of familieleden die sterven. Ja, ik weet dat er mensen doodgaan, en o wat is het spannend als er een teamlid of familielid van de speurder in gevaar is. Nou, ik vind dat niet fijn, want a) het zorgt bijna altijd voor een onbevredigend einde en b) je verstoort de relatief veilige setting die een detective is voor mij. Dus nee, ik vind het niet ‘iets toevoegen aan het verhaal’ als die setting wordt verstoord. Voor mij is dat juist iets wat een detective minder fijn maakt om te lezen.

Pogingen om mij te bekeren of een politieke overtuiging op te dringen. Sommige auteurs dringen via hun detective hun persoonlijke mening over religie of politiek op aan de lezer. Ik heb het daar niet zo op. Prima als je een stukje uitleg gebruikt om het motief van iemand te verklaren, maar ik lees dat boek niet om bekeerd te worden of om mijn politieke voorkeuren te gaan herzien, dus laat je mening hierover maar buiten je detective, oké? Bedankt.