Het verhaal

Eens in de vier jaar komt De Schoolmeester naar het dorp Gavaldon, waar hij twee jongeren tussen de 12 en de 18 jaar meeneemt. Het verhaal gaat dat hij ze meeneemt naar De School van Goed en Kwaad, om ze daar op te leiden tot sprookjesfiguren. Soms zien de kinderen uit het dorp dan ook bekende gezichten in hun sprookjesboeken…

Sophie is de enige in het dorp die uitkijkt naar deze nacht. Zij is van plan de beste sprookjesprinses ooit te worden! Ze is dan ook dolgelukkig als zij een van de ontvoerde jongeren blijkt te zijn. Maar met haar fantastische uiterlijk en onmetelijke goedheid zou ze toch op De School van Goed moeten zitten om opgeleid te worden tot prinses? Waarom heeft De Schoolmeester haar dan op De School van Kwaad geplaatst?

Agatha probeerde te voorkomen dat Sophie meegenomen zou worden door De Schoolmeester, en is daardoor zelf ook ontvoerd. Zij komt op De School van Goed terecht, waar niemand iets van snapt, inclusief zijzelf niet. Haar kamergenoten zijn doodsbang voor haar, want ze ziet er ‘ontzettend kwaadaardig uit’.

Terwijl Sophie woest is vanwege haar verkeerde plaatsing en er alles aan doet om op De School van Goed terecht te komen, wil Agatha maar één ding: naar huis. Maar de enige manier om te vertrekken van De School van Goed en Kwaad is door aan je eigen sprookje te beginnen…

Mijn mening

Ik zal eerlijk zijn: ik had meer van dit boek verwacht. Ik had verwacht dat er meer ingegaan zou worden op wat nou eigenlijk een personage in een sprookje goed of slecht maakt. Niet op een belerende toon, maar juist in de ontwikkeling van Agatha en Sophie. Dat vind ik echt een gemiste kans, dat dat er niet in zit. Het onderscheid is vooral op uiterlijk en vooroordelen, niet op karakter.

Een tweede ding wat me ontzettend stoorde was het opzichtige jatwerk. Ik denk dat zowel J. K. Rowling als Jessica Townsend een rechtszaak kunnen aanspannen wegens het stelen van intellectueel eigendom. Even een kleine greep uit het plagiaat: een van de docenten heeft twee hoofden, het ene hoofd geeft les op de School van Goed, het ander op de School van Kwaad (Murgatroyd & Liefgeboren uit Nevermoor), in het kleine stukje van het Bos waar de leerlingen wel mogen komen (Verboden Bos, Harry Potter) wordt Agatha tijdens de finale van het boek (en ja, de timing doet hier er ook toe) aangevallen door doornige planten die zich om haar heen wikkelen (Duivelsstrik, Harry Potter). Toveren doe je door een opgloeiende vingertop (W-symbooltjes, Nevermoor), en men transporteert zichzelf met behulp van de Bloemenmetro, een transportmiddel dat verdacht veel op de Plulijn uit Nevermoor lijkt.

En dat vind ik jammer, want sprookjes zelf bieden enorm veel inspiratie om zelf iets te verzinnen. Je hoeft met zo’n rijke schat aan verhalen geen gebruik te maken van wat twee succesvolle auteurs voor jou al geschreven hebben, enkel en alleen omdat hun concepten aansloegen. Het sprookjesaandeel is ontzettend marginaal, terwijl dat veel rijker had kunnen zijn.

Daarnaast miste ik ook de diepere laag die fantasy kan hebben: een verhaal over goed en kwaad en de nuances daarin, de gelaagde personages en het aanvaarden van jouw lot/je rol in deze wereld. Dat zijn thema’s die echt prima uitgewerkt hadden kunnen worden in dit verhaal, en die ook heel passend zijn voor de doelgroep (12+). Ik vond dit echt een gemiste kans.

Al met al vond ik dit een boek dat de verwachtingen niet waar maakt, en vooral blijft hangen in clichés en de dingen die andere auteurs al eens bedacht hebben. Geen boek waar fantasyliefhebbers blij van worden, hooguit een tussendoortje. Maar heel eerlijk: er is genoeg leuke fantasy die wel de verwachtingen waar maakt, dus ik zou je aanraden om een van die boeken te lezen en dit boek te laten schieten.