Toen ik onlangs weer een aflevering publiceerde van ‘de kater van…’, wilden veel mensen weten om welk boek dat ging. Ik noem zo’n boek expres niet bij die serie, en dat heeft een goede reden. Maar omdat ik veelvuldig de vraag kreeg waarom ik het boek niet noemde (al verwees ik wel naar een serie ‘wat ik niet uitlas’, waar je, als je de twee beschrijvingen naast elkaar legt, kunt uitvogelen welk boek ik bedoelde), besloot ik om maar eens een blogpost te schrijven over waarom ik zelden tot nooit boeken in negatieve zin noem. Bij deze.

Ik heb ooit een blogpost schreven over wat me steeds ontzettend tegenviel aan de boeken van een bepaalde auteur. En hoewel die blogpost indertijd heel goed gelezen werd, kwamen er ook negatieve reacties. Mensen vonden dat ik de auteur aan het bashen was, oftewel: dat ik de auteur beledigde met mijn blogpost. Sterker nog: mijn post werd verwijderd bij een aantal Facebook-groepen. Ik was een beginnende blogger (nog geen jaar bezig) en trok me dat verwijt nogal aan. Ook trok ik het me nogal aan dat mijn post was verwijderd. Tegelijkertijd vlogen mijn views en bezoekersaantallen door het plafond. Nogal gemengde boodschappen dus, waar ik toen nog niet zo goed mee om kon gaan.

Inmiddels kan ik dat een stuk beter, want we zijn drie jaar verder en ik heb mezelf in die tijd ook ontwikkeld, zowel als blogger als op persoonlijk vlak. Toch blijf ik huiverig voor het noemen van een boek bij de serie ‘de kater van…’. Waarom? Omdat ik mezelf niet weer voor de leeuwen wil gooien. Mijn ervaring is ‘als ik noem dat ik het boek/de boeken van auteur x slecht vind, dan krijg ik veel negativiteit over me heen’. En daar bescherm ik mezelf liever tegen, want ik weet dat ik daar niet altijd mee kan dealen.

Ik doe dat overigens ook niet in andere blogposts. Een simpel voorbeeld: ik heb een auteur ooit een opname in een psychiatrische kliniek zien beschrijven als ‘vertroeteld worden’ en iets wat gewoon eens per jaar ingeplanned kon worden, als een soort vakantie. Afgezien van het feit dat beide dingen ver bezijden de waarheid zijn, vind ik het ook ontzettend denigrerend om zo te praten over mentale aandoeningen. Dat heb ik dus ook besproken in een blogpost, maar ik heb in die post de titel van het boek niet genoemd, noch de auteur. Aangezien het maar een klein onderdeeltje was in het betreffende boek, denk ik niet dat veel lezers de situatie zullen herkennen.

Tegelijkertijd ben ik inmiddels ook achter iets anders: negativiteit scoort. Als ik een blogpost schrijf met een negatieve titel, dan weet ik dat daar meer lezers op af komen dan op een neutrale of positieve titel. Mensen willen dus wel graag die negatieve dingen lezen, maar waarom? Ik vermoed dat dat iets heeft te maken met het feit dat ze dan boos kunnen zijn op mij, en zo een uitlaatklep hebben voor hun eigen negatieve emoties. En daar leen ik mezelf liever niet voor.

Toch heb ik 1 uitzondering op mijn blog: de (razend populaire) serie ‘wat ik niet uitlas…’. Woensdag kwam daar het zestiende deel van online. Ik merk dat ik bij deze posts niet beschuldigd word van bashen, maar dat men juist mijn eerlijkheid waardeert. Ik vermoed dat een deel van het verschil in de reacties zit in het feit dat ik altijd meerdere boeken (meestal drie of vier) noem, en in het feit dat ik daar heel duidelijk maak dat het feit dat ik het niet uitlees niet per definitie wil zeggen dat het een slecht boek is. Soms is het boek namelijk wel goed, maar ben ik er niet voor in de stemming. Bij ‘de kater van…’ is dat anders: dan ligt het in mijn ogen echt aan de auteur of de redactie op de uitgeverij, en niet aan mijn stemming. En dat verschil is (in mijn ervaring) precies het verschil waardoor het als ‘bashen’ wordt bestempeld, en niet als opbouwende kritiek of feedback. En dus noem ik bij die posts geen titels.