Het verhaal

De tieners uit de Hoe Overleef Ik…-serie zijn nu midden-twintig . Roza heeft in een moeilijke periode het contact met iedereen laten verwateren, en doet nu pogingen om haar oude vriendschappen weer nieuw leven in te blazen. Samen met Esther bedenkt ze het wilde plan om Joya spontaan op te gaan zoeken, die nu in Portugal woont en werkt.

Maar niet iedereen is enthousiast over dit plan. Roza’s halfbroer Abel heeft het gevoel dat Roza hem in de steek laat. Ook hij heeft geen makkelijke tijd achter de rug, en aangezien Roza hem half heeft opgevoed, reageert hij dat ook op haar af. Jonas, het oudste maatje van Roza, heeft ook nogal wat persoonlijke problemen en (mede daardoor) nogal wat aarzelingen bij het idee van een spontaan reisje.

En bij aankomst in Portugal blijkt dat ook Esther probeert te vluchten voor zichzelf. Komt het nog goed met deze quarterlife-crises?

Mijn mening

De sfeer en het tempo is die van een typisch Hoe Overleef Ik…-boek. Wel komt er een enorme veelheid aan problemen voorbij, meer dan bij de eerdere delen. Ook blijven er wat dingen ‘in de lucht hangen’: zo zou er nog contact zijn geweest tussen Esther en Roza na het laatste boek, en daar is wat in misgegaan, maar wat, dat blijft dus een beetje vaag. Roza en Esther weten het wel, maar wij niet. En voor een serie die ons alle mails, chats en voicemessages laat meelezen, voelt dat een beetje raar.

Het leest dus heel lekker weg, en je wordt meteen door het verhaal gegrepen. Niet in de laatste plaats omdat er nogal wat gebeurtenissen van de afgelopen jaren in rap tempo genoemd worden, plus de gevolgen die dat heeft gehad voor de Roza, Esther, Jonas en de rest.

Iets anders wat me opviel (en me ook een beetje stoorde…): de leeftijden kloppen qua tijdspad niet helemaal: Roza, Jonas, Esther en Joya zouden nu allemaal eind twintig/begin dertig moeten zijn, niet halverwege de twintig.

Het voelt een beetje alsof Oomen alle hedendaagse problemen in drie personages heeft proberen te proppen, en dat is een beetje… veel. En het voelt daardoor ook niet echt oprecht. Wat spreiding (bijvoorbeeld over meerder personages) of een paar keuzes was beter geweest. In de vorige boeken was er meestal 1 hoofdprobleem, en de andere problemen waren er ook wel, maar minder aanwezig. Nu is iedereen zo hard bezig met het uitschreeuwen van zijn eigen probleem, dat ze niet meer naar elkaar kunnen luisteren.

Ik heb ook wat moeite met het alles verklarende (bijna magisch!) einde. Ook daar had wat meer in uitgesmeerd mogen worden. Het is wat dat betreft een Hoe Overleef Ik…-boek in de overtreffende trap, maar ik vind de manier waarop iedereen tot inzicht komt niet iets om te propaganderen in een boek (middelengebruik dat leidt tot een trip). Dat er een boem-knal-alleskomtgoed-einde inzit, had ik wel verwacht (want dat is vrij typisch voor de Hoe Overleef Ik…-serie), maar deze manier vond ik niet passend. Ik had verwacht dat er een grote ruzie zou zijn en dat men daarna alles (al dan niet bij een kampvuurtje) zou uitpraten.

Het boek is een emotionele rollercoaster, en er zitten nogal wat triggers in. Ik denk dat je je dat wel moet realiseren voor je aan dit boek begint. Ook als fan kunnen sommige dingen je rauw op je dak vallen, vooral omdat het dus allemaal tegelijk en best veel is.

Tegelijkertijd zijn er ook nog een hoop losse eindjes. Ik heb begrepen dat Oomen nog een boek gaat schrijven, ik hoop dat die dan netjes afgehecht worden. Ik hoop ook dat we dan meer te weten komen over Sascha, Carmen en Noa, en misschien ook over Lidwien, dat meisje dat ook meeging naar de brugklas maar daarna snel uit beeld verdween.

Wil je weten hoe het de meest onwaarschijnlijke vriendengroep van je jeugd is vergaan en zit je er zelf redelijk goed bij? Dan is dit een fijn boek om te lezen. Heb je behoefte aan een emotionele rollercoaster, wil je begrijpen wat er bij de millenials speelt en/of toe aan een vorm van catharsis? Ook dan is dit een aanrader.