Drie duistere koninginnen, een drieling, onschuldig en klein

Samen ter wereld gekomen, maar niet om vriendinnen te zijn.

Drie duistere zussen, alledrie beeldschoon.

Twee van hen zullen sneuvelen, slechts een verdient de troon.

Het verhaal

Drie zusjes, Mirabella, Katherine en Asrinoe, wonen op het eiland Fennbirn. Ze zijn de drie troonopvolgers, maar slechts een van hen kan op de troon zitten. Om dat te bereiken, moeten de andere twee zussen sterven…

Katherine is een gifmengster, en kan zonder dood te gaan hele grote hoeveelheden gif eten. Tenminste, als haar gave sterk zou zijn. Haar begeleidster Natalia doet er alles aan om Katherine sterker te maken, beter bestand tegen het gif dat ze moet eten op de Gave Noir. De vraag is of haar dat zal lukken.

Mirabella is elementaliste, en kan de wind laten waaien, stormen oproepen, vuur tevoorschijn toveren en de bliksem doen neerdalen. Ze heeft de steun van de Tempel lijkt de gedoodverfde koningin. Er is echter een probleem: Mirabella’s liefde voor haar zussen is net zo groot als haar gave.

Arsinoe is naturaliste, en kan de bomen in bloei zetten, dieren beheersen en fruit spontaan laten rijpen. Tenminste, dat is de bedoeling. Maar Arsinoe lijkt in het geheel geen gave te hebben. Hoe moet ze het tegen haar zussen opnemen zonder gave?

Alledrie de zussen willen de troon. Maar wie zal de kroon krijgen? Dat moet duidelijk worden na Belthane, een festival van meerdere dagen. Maar hoe bereid je je voor als je geen gave of talent hebt? En hoe kun je de zussen vermoorden waar je zielsveel van houdt?

Mijn mening

Het verhaal is in de tegenwoordige tijd geschreven, iets wat je de laatste tijd veel ziet bij nieuwe fantasyschrijvers. Ik meen dat het begonnen is bij ‘De Hongerspelen’. Voor onervaren lezers kan dit een pluspunt zijn, omdat het het inleven in het verhaal kan vergemakkelijken. Daar staat dan wel tegenover dat ieder hoofdstuk een andere zus centraal staat.

De hoofdstukken zijn relatief kort (zeker als je het vergelijkt met andere boeken in dit genre) en de auteur hanteert een vlotte schrijfstijl. Wel vind ik dat er verhoudingsgewijs veel aandacht gaat naar de periode voor het festival: van de 350 bladzijdes gaan slechts de laatste honderd over het festival. Ofwel de schrijfster moet veelvuldig naar deze periode gaan verwijzen in de volgende delen (het is een trilogie), ofwel dit had korter gekund. In dat laatste geval was misschien een tweeluik of een heel dik boek passender geweest.

Al met al heeft dit boek veel beloftes gedaan. Ik hoop van harte dat deze in de volgende delen ingelost worden, want dit smaakt naar meer.