Let op: deze recensie bevat spoilers wat betreft de eerste twee delen van de Nevermoor-serie. Wil je die nog lezen, lees deze recensie dan niet. Tenzij je van spoilers houdt, natuurlijk.

Het verhaal

Zo’n zes weken nadat we Morrigan in deel 2 hebben verlaten, ontmoeten we haar weer. Het is vlak voor de kerstvakantie, en hoewel ze is toegelaten op de Academie voor Mysterieuze kunsten, heeft ze nog niet veel Wondersmid-lessen gehad en kan ze nog niet meer dan het beetje wat Ezra Windbuil haar (noodgedwongen) heeft geleerd. Maar voor ze de schoolmeesteres kan vragen naar haar Wondersmid-lessen, worden Morrigan en de rest van haar unit uitgenodigd voor I&A, een mysterieus vak wat de ware reden van het bestaan van het Wondergenootschap onthult…

Gelukkig is dat ook de laatste dag voor de kerstvakantie, en kan Morrigan samen met Jack, Jupiter, Fenestra, Dame Chanda en alle andere bewoners kerst gaan vieren in Hotel Decaleon. Na de Kerstshow op het Dapperplein mag ze van Jupiter met Haldorn, haar goede vriend, mee naar huis om daar nog een paar uur te blijven. Onderweg naar zijn huis gebeurt er iets raars: een luipaardwon (een luipaard met het verstand en gedrag van een mens) gedraagt zich opeens als een wild dier, en valt mensen aan in de Wondergrondse. Dat is abnormaal gedrag voor een Wondier, en de mensen in de Wondergrondse reageren dan ook alsof het een mens is die zich misdraagt.

Dit blijkt slechts het begin van een enorme virusuitbraak onder Wondieren. Bij gebrek aan beter noemen de mensen het de Spookpokken. Ook Morrigan raakt gewond, en (mede) daardoor is ze vastbesloten om een remedie te vinden tegen deze vreemde ziekte. Maar dat is niet zonder risico…

Ondertussen krijgt Morrigan gedurende het schooljaar een hoop lessen om haar Wondersmid-vaardigheden te verbeteren. Omdat er in Nevermoor niemand nog in leven is die haar deze vaardigheden bij kan brengen, moet ze gebruik maken van zogenaamde Spookuren: fragmenten van het verleden die ze kan bezoeken om zo (op afstand) mee te doen met de lessen die de Wondersmeden voor haar gekregen en gegeven hebben.

Morrigans vaardigheden groeien, maar is het genoeg om de Spookpokken te verslaan?

Mijn mening

Dit was echt zo’n boek waar ik al een tijdje naar uitkeek en waar ik enorm van genoten heb. Sterker nog: ik wilde helemaal niet dat het uit was. Het verhaal is serieus en verrassend actueel (al denk ik dat, gezien het feit dat dit boek in de planning stond voor januari 2020, die actualiteit onbedoeld is), maar er is ook ruimte voor humor en gezelligheid.

Ik weet dat veel mensen de Spookpokken zullen vergelijken met de huidige toestand in de wereld, maar ik zag zelf ook de nodige linkjes met de Black Lives Matter-beweging. Zo werden de Wondieren gemeden en kregen zij aparte regels opgelegd, en werd er gediscussieerd of Wondieren wel natuurlijk en normaal waren. Gelijk aan de (andere) mensen. Moesten ze niet eigenlijk in hun eigen reservaat gezet worden, zodat ze elkaar konden besmetten en de rest gewoon door kan leven? Al die discussies zie je ook voorbij komen bij de BLM-discussie, en iedere andere discussie over minderheden. Het boek biedt dan ook veel aanknopingspunten om over dit soort onderwerpen met kinderen in gesprek te gaan.

Morrigan is, zeker in het begin van het verhaal, een realistische 13-jarige. Een 13-jarige die opgaat in wat ze het liefste doet, jaloers is op Haldorn omdat hij thuis wel een fijn gezin heeft en geliefd is, en zich daar ook weer schuldig over voelt. Tegelijkertijd zie je ook dat ze zich ontwikkelt van een schuchter meisje dat steeds bang is dat zij iets fout doet naar een puber, inclusief impulsieve puber-acties.

Wat me opviel in dit boek, is dat hoe verder het verhaal zich ontwikkeld, hoe minder het een B-boek (8-10+) is. Sommige aspecten, zoals de driehoeksverhouding tussen publiek, politiek en de media, zou ik eerder in een D-boek (15+) verwachten. Ik zou dan ook aanraden om dit boek aan iedereen onder de 13 jaar voor te lezen, zodat je als ouders makkelijker in gesprek kunt gaan over de onderwerpen die worden aangekaart in dit boek (en uiteraard om samen te lachen om de grapjes en te genieten van het verhaal). De oudere lezers zullen mogelijk ook een paar elementen uit Harry Potter herkennen (wat de Spookpokken doen lijkt erg op de Kus van de Dementors, en de manier waarop Morrigan les krijgt doet sterk denken aan het gebruik van de Hersenpan), maar dit is niet storend.

Er is veel ruimte voor humor en voor sfeer. Dat maakt dat dit echt een boek is om van te genieten. Ik heb een aantal keer hardop zitten lachen en ik denk dat zowel kinderen als grote mensen de humor in dit boek zullen waarderen. Er zitten namelijk ook grapjes in waarvan ik niet zeker weet of kinderen ze begrijpen, maar volwassenen zullen er zeker om kunnen lachen.

Je kunt dit boek niet lezen zonder de vorige delen te hebben gelezen. Wat er in de vorige delen heeft plaatsgevonden wordt wel even aangehaald, maar net genoeg om je geheugen op te frissen. Je moet dus echt ook de rest van de serie lezen om dit boek (volledig) te kunnen waarderen.

Ik heb echt genoten van dit boek. Ik wilde niet dat het uit was, en gezien het feit dat er nog best wat vragen onbeantwoord zijn, verwacht ik dat er nog wel een deel aankomt. En dat is maar goed ook, want ik wil meer! Meer Nevermoor, meer Decaleon, meer stuiterende Jupiter en vooral meer Morrigan.

Dit boek is vertaald door Lia Belt