Op 12 mei van dit jaar kwam de VN Detective & Thrillergids weer uit. Ieder jaar neem ik die uitgebreid door. Wat vond ik van de gids van dit jaar, en (misschien nog wel belangrijker): hoe gebruik ik die gids en de recensies die daarin staan?

Mijn mening over de gids

Ik heb de indruk dat de recensenten nogal verdeeld waren dit jaar. Een aantal kan bepaalde genres (cozy crime bijvoorbeeld) best waarderen, anderen vinden het jammer dat het zelfs maar bestaat. Daarnaast heb ik het vermoeden dat men nogal verdeeld was over de thriller van het jaar, aangezien een van de kanshebbers (De beller op lijn vier) nogal vaak wordt aangehaald in de bespreking van de zeven thrillers die vijf sterren kregen (en dus kans maken op de titel VN Thriller van het Jaar, wat een enorme boost in de verkoop betekent).

Daarnaast valt het me op dat sommige recensenten hun recensie behoorlijk laten kleuren door hun eigen mening, voorkeur of opvattingen. Dat risico is er natuurlijk altijd, maar dit jaar vond ik het wel erg opvallend. Gemopper over dat er wel drie zwangerschappen meebeleefd moeten worden in een boek, of dat dit weliswaar aardig is voor de fans van die en die auteur, maar verder niet… Dat soort gechagrijn. Tegelijkertijd zijn er een groot aantal boeken die meer sterren kregen dan ik had verwacht, en een aantal ook die meer sterren kregen dan ik zelf zou geven. Tot slot merk je dat er duidelijk recensenten zijn die alleen maar adrenalinethrillers willen, en anderen die juist een goed gecreerde sfeer kunnen waarderen. Wat dat laatste betreft zou ik de redactie van de Gids toch echt eens willen aanraden om de boeken anders te gaan verdelen, zodat de liefhebbers van ‘hak-elkaar-de-pan-in’-thrillers niet de cozy crimes gaan zitten afkraken omdat er niet genoeg lichaamsdelen in het rondvliegen en er te weinig ontploffingen zijn.

De interviews vond ik aardig, en met name het interview met Natascha Harlequin vond ik erg boeiend. De reportages voelden voor mij een beetje als ‘we draaien nogmaals het true crime-podcast riedeltje af, daar merkt niemand iets van’. Dat vond ik jammer, want volgens mij kun je over meer schrijven dan over true crime-podcasts’. Om de redactie even aan een paar ideetjes te helpen: hoe verdelen ze de thrillers onder de recensenten en wat is hun achtergrond, wat maakt dat de Gids zich niet bezig houdt met YA-thrillers, waar ligt de grens tussen thriller en bijvoorbeeld horror of science fiction en mag je als recensent neerkijken op bepaalde boeken?

Ik merkte daarnaast dat ik het dit jaar met heel veel waarderingen niet eens was. Boeken die ik lager zou schatten kregen (veel) meer sterren dan ik ooit zou geven, en boeken die ik een ramp vond kregen juist enorm veel sterren. Daardoor nam ik de recensies vaak met een korreltje zout, en paste ik mijn manier waarop ik de Gids gebruik een beetje aan.

Hoe gebruik ik de gids?

Ik gebruik de VN Detective & Thrillergids op twee manieren: allereerst als manier om nieuwe thrillers en detectives te vinden, en daarnaast om te kijken of ik bepaalde trends kan signaleren in het detective- en thrillerlandschap.

Wat betreft het vinden van nieuwe thrillers en detectives: ik vaar niet blind op de recensies. Ik weet namelijk uit ervaring dat ik een boek wat hoog gewaardeerd wordt in de Gids niet per se leuk vind. Ik kijk dus vooral naar de thema’s en onderwerpen die in het boek besproken worden, naar de setting (sommige settingen vind ik nou eenmaal leuker dan andere) en wat voor soort thriller het is. Ik heb vaak een voorkeur voor politiedetectives zonder al te veel relationeel gedoe, voor goede rechtbankthrillers, cozy crime en voor Agatha Christie-achtige settingen. Daar zoek ik dus op. Vaak vind ik het ook interessant als men een bepaalde subcultuur erbij haalt, of een wereldje waar je anders niet snel een inkijkje in krijgt.

En dan de trends. Het eerste wat me opviel was dat de uitgevers dit jaar nogal dol zijn op ‘donkerblauw natuurbeeld met de titel in gele letters’. Dit is een van de trucjes om boeken op elkaar te laten lijken waardoor lezers denken dat als ze dat ene boek leuk vonden, dat andere boek ze ook wel gaat bevallen. Uiteraard kan deze truc ook tegen je werken, want als je een boek met blauwe-gele kaft stom vond, dan is de kans groot dat ze allemaal stom zijn, toch? Ten tweede zie je dat meer auteurs zich wagen aan de (nasleep van) de pandemie, maar dat de complottheorieën juist een stuk dunner gezaaid zijn. En tot slot viel mij op dat de cozy crime een stuk beter vertegenwoordigd was, en dat een aantal cozy crimes (onder andere het vierde deel van de Mitford Moorden) ook veel sterren scoorde. Dat vind ik goed nieuws, want ik lees zelf graag cozy crimes.

Heb jij de VN Detective & Thrillergids al in huis? Hoe gebruik jij de Gids?