Het verhaal

Vijf jongeren gaan een nacht kamperen in het bos. De volgende ochtend komen er vier terug. Een van hen is vermist. Maylee is midden in de nacht verdwenen en ze kunnen haar nergens vinden. Petra denkt dat Maylee verdwaald is, Nolan weet zeker dat ze is opgegeten door bigfoot, Abigail zegt dat John Maylee vermoord heeft. John wil een advocaat.

Petra is de beste vriendin van Maylee. Ze kennen elkaar al sinds de kleuterschool. Ze weet zeker dat Maylee verdwaald is, dus of die stomme agenten nu even als de sodemieter op willen houden met haar te ondervragen en haar beste vriendin willen opsporen, oke? Er moet NU een speciaal team komen, en haar vader moet erbij komen, want die werkt bij de politie, dus Petra weet precies hoe het werkt, en waarom zitten ze hier eigenlijk hun tijd te verdoen terwijl haar talenten veel beter ingezet kunnen worden voor het helpen zoeken naar Maylee?

Nolan is ervan overtuigd dat Maylee is opgegeten door bigfoot. Hij ging namelijk mee kamperen om de bigfoot-activiteit in Salvation Creek vast te leggen. Nolan zit bij een online groep, NACRO, waar ze alles weten over bigfoot en andere activiteiten waar de overheid over zwijgt. Je moet niet spotten met bigfoot, je moet bigfoot zo snel mogelijk doodschieten. Nolan heeft bigfoot gezien, hij weet het zeker. En bigfoot at Maylee op, dus waarom luistert niemand naar hem? Maylee is dood en verloren, en Nolan is allang blij dat hij het overleefd heeft.

Abigail weet heel zeker dat ze een schot heeft gehoord, en dat de handen van John onder het bloed zaten. Het kan dus niet anders dan dat John Maylee heeft vermoord. Daarbij komt dat ze allemaal hebben gehoord hoe John en Maylee ruzie maakten in de tent. Abigail is ervan overtuigd dat John Maylee heeft doodgeschoten, en dat zegt ze dus ook tegen de politie.

John wil een advocaat. Dat is niet voor niets, want hij heeft geen goede ervaringen met de politie. Hij wil niets zeggen zonder advocaat. Wat hij wel weet: hij houdt van Maylee.

Mijn mening

Dit is een verhaal dat onder je huid gaat zitten. Het is niet bloederig, maar wel spannend en heeft veel sfeer. Daarnaast heeft de auteur gekozen voor een bijzondere vertelvorm: je leest enkel wat de jongeren vertellen in het verhoor met de politie. En dan nog alleen wat zij zeggen, niet wat de politie vraagt, wat er om hen heen gebeurt, niet hoe ze eruit zien. Je leest enkel wat zij vertellen. Daardoor krijg je eerst een beeld van de jongere, zonder dat deze gekleurd wordt door details als huidskleur of afkomst. Indirect is het dus ook een verhaal dat je laat spelen met je eigen vooroordelen, vooral omdat de jongeren die niet afkomstig zijn uit de rijke witte gezinnen geen namen hebben waar je dat aan kan zien, en hun uiterlijke kenmerken worden dus niet vermeld.

Dit verhaal draait om vriendschap en geheimen. Langzaam maar zeker kom je er namelijk achter dat alle vijf de jongeren iets verbergen. Soms voor elkaar, soms voor zichzelf. Dat maakt dit een heel intrigerend verhaal, wat zich langzaam en geleidelijk ontvouwt. Het doet wat betreft plotwendingen ook niet onder voor een volwassen thriller, en het voornaamste verschil tussen deze tieners en volwassenen is dat ze tieners zijn, en geen volwassenen.

Wat me wel een beetje begint tegen te staan: de perfecte dwarsdoorsnede van Amerika. We hebben een perfect Amerikaans meisje, een regeltante die alles wel even zal fiksen als iedereen maar naar haar en haar grote gelijk luistert, iemand van kleur, iemand van een minder rijke komaf en een complotdenker. Een van de ouders is jager, een van de andere ouders werkt zelf bij de politie. Een van de tieners is atletisch en zit in allerlei commissies, een van de jongeren is gay. Goh wat toevallig allemaal. Ik vind dat steeds gekunstelder overkomen. Ik snap dat het handig is als er in boeken voor iedereen een personage zit waarin hij/zij/hen zich kan herkennen, maar het voelt niet meer oprecht.

Petra zou eigenlijk Karen moeten heten. Want echt, mozes kriebel, ik kreeg de pip van haar. Ze is bazig, denkt alles wel te kunnen regelen en een enorme controlfreak. Als volwassene kan ik begrijpen dat Petra’s gedrag voortkomt uit een behoefte om grip te houden op de situatie in het nu en om te compenseren waar ze voor haar gevoel tekort schiet, maar ik weet niet of iedere tiener die link ook kan leggen, en dan is Petra gewoon een ontzettend irritant personage.

Maylee komt over als het typische luie Amerikaanse meisje dat altijd haar zin krijgt omdat ze zo mooi is. Het valt me op dat ze, net als Petra, niet per se een sympathiek personage is. Ik vind het een dappere keuze dat de auteur twee vrouwelijke personages zo onsympathiek heeft neergezet. Maylee is overigens ook de enige die je niet leert kennen vanuit haarzelf, maar door de ogen van de anderen, omdat Maylee, als vermiste, niet aan het woord is bij de politie.

Door de vertelvorm krijg je heel veel informatie niet, maar je leest wel heel veel over hoe de groep over elkaar denkt en de onderlinge verhoudingen tussen de tieners. Dat maakt dit wel een boek voor gevorderden, voor jongeren die wat meer uitdaging aankunnen dan bij een doorsnee thriller. Dit verhaal vraagt wat van je deductief vermogen en je psychologisch inzicht. Sowieso is dit een originele vertelvorm voor een jeugdboek.

Ik was even bang dat het verhaal een slap einde zou hebben, of een soort deus ex machina. Dat is gelukkig niet het geval. Dit verhaal heeft een mooi afgerond einde, zonder dat het kracht verliest in het verhaal. Ik vind dat, gezien de vertelvorm en de bigfoot-verhaallijn, behoorlijk knap.

Dit verhaal is niet zo zeer bloedstollend, wel heel onderhoudend. Het is een mooie puzzel, die volledig verteld wordt door vier tieners die in gesprek zijn met de politie over de vermissing van het vijfde lid van hun kampeergroepje: Maylee. Ze verbergen allemaal wat, soms voor zichzelf, soms voor elkaar. Dit boek is een aanrader voor tieners die wel eens iets anders willen lezen dan Moordgids voor Lieve Meisjes en Mel Wallis de Vries.

Dit boek is vertaald door Mariella Manfré