Het verhaal

Cath en Wren zijn een tweeling, en ze zijn hun hele leven samen geweest. Maar als ze gaan studeren, kondigt Wren uit het niets aan dat ze geen kamer wil delen met Cath. Ook vindt Wren Simon Snow, de boekenserie waar ze allebei megafan van zijn, opeens niet meer leuk. Ze doet niet meer mee met het schrijven van fanfiction en maakt de serie tegenover Cath belachelijk. Cath voelt zich verraden en in de steek gelaten door haar zus. Terwijl Wren zich helemaal in het studentenleven stort, heeft Cath een plan om zo min mogelijk mensen te hoeven ontmoeten. Maar ze heeft geen rekening gehouden met haar kamergenoot, Reagan. Die heeft besloten dat ze Cath moet gaan helpen. Langzaamaan kruipt Cath uit haar schulp en maakt ze contact met anderen. Vooral bij Fictieschrijven, het vak voor derdejaars waar zij als eerstejaars al aan mag deelnemen. Daar zit namelijk een leuke jongen, Nick… Samen schrijven ze aan de opdrachten voor Fictieschrijven, en aan een verhaal wat daar los van staat. Maar als Nick keihard op het schrijvershart van Cath trapt, klapt ze in elkaar. En als kort daarna blijkt dat haar bipolaire vader een manie heeft gehad en opgenomen is in het ziekenhuis, twijfelt Cath eraan of ze wel door wil met studeren. Het enige wat haar nog interesseert is haar fanfiction-project over Simon Snow. Cath gaat hier helemaal in op, en wil per se haar project af hebben voor het laatste deel van de Simon Snow-serie uit komt.

Mijn mening

Ik vond dit een leuk en ontspannend verhaal. Je leest hoe de beide meiden omgaan met het uit-huis-gaan, studeren en onafhankelijkheid, maar ook met de zorgen rondom hun vader. Het idee van de Simon Snow-serie is duidelijk gebaseerd op de Harry Potter-serie, en het is een grappige twist dat Cath fanfiction schrijft waarin de goede jongen en de slechte jongen elkaar vinden en een liefdesrelatie beginnen (Drarry, anyone?). Wel vond ik de fragmenten die uit de Simon Snow-boeken zouden moeten komen ongeloofwaardig slecht, de fanfiction was veel beter. Al was het maar omdat Cath geen zinnen als ‘ze pakte voorzichtig zijn toverstafje’ gebruikte (en nee, ‘toverstafje’ was geen synoniem voor iets anders). Cath’s onzekerheid en introverte karakter vond ik over het algemeen overtuigend (al ging het plan om tot aan oktober op energierepen te leven me een beetje te ver). Wel vind ik het jammer dat Reagan geen ontwikkeling heeft doorgemaakt, of in elk geval niets zichtbaars. Alle andere belangrijke personages ontwikkelen zich, krijgen lik op stuk of verwijderen zich uit het verhaal. Ik vond de scene waarin Nick uiteindelijk zijn verdiende loon krijgt heel leuk. Sowieso heb ik regelmatig hardop zitten lachen om dit boek. Het tempo van het verhaal ligt niet heel hoog, maar dat is niet iets negatiefs. De auteur neemt gewoon rustig de tijd om het verhaal te vertellen. Aanrader voor wie wel een goed verhaal wil, maar even niet iets al te ingewikkelds wil lezen.

Ben je benieuwd naar dit boek? Er is een preview beschikbaar!