Het verhaal

Felix en zijn moeder Astrid leven in een busje. Het zou maar tijdelijk zijn, zei Astrid, maar op het punt waarop het verhaal begint duurt het al 4 maanden. Het verhaal opent namelijk op een nacht eind november, en op dat moment zit Felix tegenover een politieagente en blijkt dat het busje waar hij en zijn moeder al die maanden in gewoond hebben is opgegeven als gestolen.

Felix besluit om de agente het hele verhaal te vertellen. En jij leest mee. Felix vertelt waar hij allemaal gewoond heeft, en hoe het komt dat hij en zijn moeder in het busje wonen. Hij vertelt over zijn moeder, die, zo kom je langzaamaan te weten, niet goed is in het vinden en behouden van een baan, en die duidelijk wat psychische problemen heeft. Maar Felix vertelt ook over zijn vrienden, Winnie en Dylan, over school, over zijn gerbil Horatius en over zijn favoriete TV-show Who, What, Where and When.

Felix mag van zijn moeder niemand vertellen over hun woonsituatie. Zijn vrienden niet, zijn mentor op school niet en zijn vader niet. Astrid is namelijk bang dat, als de kinderbescherming erachter komt dat Felix en zij in een busje leven, Felix bij haar weggehaald wordt. In de loop van het verhaal kom je erachter dat die angst niet uit de lucht komt vallen, en dat zowel Felix als zijn moeder al het nodige hebben meegemaakt. Ondertussen wordt de situatie steeds nijpender: Felix valt regelmatig in slaap op school, kan vaak geen lunch meenemen en moet zich in allerlei bochten wringen om te voorkomen dat zijn vrienden erachter komen waar hij precies (niet) woont.

Als Felix op een dag de kans krijgt om mee te doen aan de junior-versie van zijn favoriete TV-show, grijpt hij die kans met twee handen aan. Helemaal als hij ontdekt dat hij er een flink geldbedrag mee kan winnen. Felix denkt dat hij alle problemen in zijn eentje op kan lossen, net als zijn moeder. Maar zijn vrienden denken daar anders over…

Mijn mening

De vaste lezers van mijn blog weten wel dat ik een enorme fan ben van Susin Nielsen. Ik stond dan ook te springen om aan dit boek te beginnen. Het verhaal heeft een pakkende schrijfstijl en doordat het boek middenin een situatie opent, zit je ook meteen midden in het verhaal. De letters zijn groot en het lettertype is prettig, waardoor dit boek ook geschikt is voor mensen met bijvoorbeeld dyslexie.

Het verhaal is dus erg goed, en Nielsen heeft zich duidelijk verdiept in de kleine dingen die het leven lastig maken als je dakloos bent. Denk bijvoorbeeld aan het gebrek aan een wc, of wat het met je slaap doet als je in feite steeds op de vlucht bent. Of hoe irritant het is om continue geen privacy te hebben, of hoe lastig het is om te herstellen van een griep als je, midden november, geen verwarming hebt en alleen een paar vochtige slaapzakken om je op te warmen. En wat je allemaal moet doen om dat te verbergen als je niet wil dat je bij je moeder wordt weggehaald.

Ook blijkt in de loop van het verhaal dat Astrid, de moeder van Felix, een hoop heeft meegemaakt in haar leven. Ze wil koste wat kost voorkomen dat instanties erachter komen wat de situatie is, maar wil ook Felix zo normaal mogelijk op laten groeien. Tegelijkertijd heeft ze zelf dus ook de nodige problemen, en die helpen de situatie absoluut niet vooruit. Zo is ze brutaal tegen de klanten op haar werk, omdat ze vindt dat het niet haar taak is om aardig te doen tegen chagrijnige mensen. Dat komt uit, waardoor ze haar baan kwijtraakt en zij en Felix hun kans op een huis in rook zien opgaan. Ze wil pertinent niet naar de daklozenopvang of naar de voedselbank, maar het eten wordt steeds schaarser en eenzijdiger. En dus gaat ze stelen. Felix ziet dat en wijst haar erop, waarop zijn moeder duidelijk maakt dat ze vindt dat ze recht heeft op die spullen. Felix komt daardoor met de originele oplossing om zelf een kasboekje bij te houden van alles wat zijn moeder steelt, zodat hij later de schuld kan afbetalen.

Wat ik mooi vond om te lezen was de strijd van Felix, die aan de ene kant echt gelooft dat zijn moeder het beste voor hem wil en tegelijkertijd gewoon heel graag in een normaal huis wil wonen, met een wc en een douche en een eigen kamertje voor wat privacy. Hij doorziet soms zijn moeders leugens (die hij heeft ingedeeld in categorieën, van ‘laat maar waaien-leugen’ tot aan ‘hier kunnen wel eens slachtoffers bij vallen-leugen’), maar ziet het vooral niet wanneer ze tegen hem liegt. Langzaamaan, des te hoger zijn frustratie over hun situatie oploopt, ziet hij ook in welke leugens zijn moeder hem allemaal verteld heeft. Hij wordt boos op haar en (denk ik) ook boos op zichzelf, en wil daarom dolgraag de TV-show winnen. Met het geldbedrag kan hij immers alles goedmaken.

Het enige wat ik jammer vond, was dat de explosie tussen Felix en zijn vrienden niet meer ruimte kreeg in het verhaal. Felix vertelt zijn vrienden op een gegeven moment over zijn situatie, zeer tegen de wens van zijn moeder in. Hij laat ze beloven niets te zullen vertellen, maar als Felix ziek wordt en de mentor aan zijn vrienden vraagt wat er aan de hand is, vertellen ze genoeg om de mentor te alarmeren. Deze clash had beter uitgewerkt mogen worden, met ook wat aandacht voor de kant van Winnie en Dylan (die in mijn ogen goed gehandeld hebben). Een goed gesprek hierover was mooi geweest.

Ondanks dit kleine minpuntje heb ik genoten van het verhaal. Het leest vlot, is heel pakkend geschreven en ik vergat gewoon de tijd tijdens het lezen. Eigenlijk wilde ik dit boek niet wegleggen, zo ontzettend werd ik in het verhaal gezogen. En ik baal dat het nu al uit is. Wanneer komt het volgende boek van Nielsen uit? 😉

Bron afbeelding: Lemniscaat.nl