Het verhaal

De oud-burgemeester van New York is vermoord, en zijn twee dochters zeggen allebei dat de ander de dader is. De ene zus is Alexandra: geslaagd, succesvol, goed verzorgd en alle advocaten willen haar verdedigen. De andere zus is Sofia: psychische problemen, afhankelijk, labiel. Ze zeggen allebei dat ze onschuldig zijn. Maar toch heeft een van hen hun vader vermoord…

Je volgt in dit boek drie personages: Eddie, de advocaat die we uit ‘Dert13n‘ kennen, Kate, die voor de verdediging van de tegenpartij werkt en Zij, de dader. Zowel Eddie als Kate zijn ervan overtuigd dat hun cliënt onschuldig is, en dat de cliënt van de ander schuldig is. Kate werkt voor een grote firma, en heeft daar een klootzak van een baas (inclusief #metoo-gedrag). Eddie werkt nog steeds voor zichzelf, maar heeft nu wel meer steun van Harper en Harry.

Het Openbaar Ministerie wil graag een veroordeling uit deze zaak slepen, en bij voorkeur zo goedkoop mogelijk. Daarom worden de zussen tegelijkertijd berecht: dan is de kans het grootste dat de jury tenminste één zus schuldig verklaart. Eddie en Kate bevinden zich dus in de voor Amerikaanse advocate onnatuurlijke positie dat ze het tegen elkaar én tegen de openbaar aanklager (min of meer te vergelijken met de Officier van Justitie in Nederland) moeten opnemen. In theorie zijn er vier uitspraken mogelijk: beide zussen zijn schuldig, Alexandra is schuldig en Sofia is onschuldig, Alexandra is onschuldig en Sofia is schuldig en beide zussen zijn onschuldig. De openbaar aanklager (die net iets te goede vriendjes is met de rechter) wil dus graag dat tenminste een van de zussen (en liefst allebei) schuldig worden bevonden, en al het bewijs wijst ook in die richting. Toch blijven zowel Alexandra als Sofia volhouden dat ze onschuldig zijn en dat de ander de moord heeft gepleegd. Wie is de echte dader?

Mijn mening

Dit verhaal zit ontzettend goed in elkaar, en je blijft tot het einde toe gissen wie de werkelijke dader is. Juist doordat je de dader, Zij, ook volgt, verdenk je eerst de ene zus en daarna weer de ander. Dat komt omdat er steeds brokjes informatie worden gegeven, brokjes die soms bij de ene zus horen of lijken te horen, en dan krijg je weer een brokje informatie via Kate of Eddie, waardoor die informatie ook op de andere zus kan slaan. Zo blijf je tot het einde toe gissen, en wist ook ik (als ervaren thrillerlezer) pas op het einde wie de dader was.

Ik moest na het lezen van dit boek echt even ‘bijkomen’ en schakelen. Ik was namelijk een aantal avonden intensief aan het lezen geweest, en steeds had ik eerst de ene zus en dan weer de andere zus verdacht. Dit boek was zo goed dat ik er ook over nadacht terwijl ik met andere dingen bezig was, en maar bleef puzzelen hoe bepaalde informatie wel of niet bij Alexandra of Sofia kon passen. Wat dat betreft kun je dit met recht een meeslepende thriller noemen!

Er zit iets minder vaart in het verhaal dan in ‘Dert13n’, maar dat is niet storend. Sterker nog, Cavanagh gebruikt de ruimte die daardoor ontstaat om zowel een #metoo-verhaallijn uit te werken, als ook om zowel Eddie als Kate iets meer diepgang te geven waardoor we hen allebei wat beter leren kennen. Dat zorgt ervoor dat je nog meer heen en weer gaat met je gedachten over wie de dader is, en je gunt zowel Kate als Eddie dat ze de onschuldige zus verdedigen.

Cavanagh heeft de tijd en ruimte genomen om alle verhaallijnen mooi uit te werken, zonder dat er iets van de intensiteit van het verhaal verloren gaat. Met speciale complimenten voor hoe de #metoo-verhaallijn is uitgewerkt, dat is namelijk erg zorgvuldig, realistisch en met oog voor de positie van de vrouw gedaan. Tegelijkertijd overheerst deze verhaallijn de rest van het verhaal niet, maar het draagt wel bij aan de keuzes die Kate maakt.

Uiteraard komen er tijdens de rechtszaak een paar mooie trucjes uit Eddie’s mouw, net als tijdens de rechtszaak in Dert13n. Zonder iets te verklappen: je komt erachter dat een kantoorhond om meerdere redenen nuttig kan zijn 😉

Dit boek is vertaald door Betty Klaasse en Martin Jansen in de Wal