Ik lees veel, heel veel. Op het moment van schrijven zit ik op meer dan 80 boeken dit jaar. Maar ik lees niet alle boeken uit. Regelmatig blog ik daarover in de serie ‘wat ik niet uitlas’, een serie die overigens mateloos populair is. Ik vertel dan welke boeken ik niet uit heb gelezen, en waarom. Vaak krijg ik op die posts ook reacties in de trant van ‘ja maar de auteur heeft er toch zijn best op gedaan, dus dan moet je het ook uitlezen’, of vertellen mensen dat zij zich wel verplicht voelen om een boek uit te lezen. Ik had dat vroeger ook, maar nu niet meer. Vandaag vertel ik je hoe ik de omslag heb gemaakt.

Hoe mijn blog mij hielp

Zoals ik al zei, vroeger had ik er meer moeite mee. Vaak zat ik dan dagen tegen een boek aan te hikken, omdat het stom was, en kwam niet aan de andere boeken op mijn stapel toe. Daar kwam meestal pas een eind aan als het boek ‘helaas’ terug moest naar de bibliotheek. Mijn moeder hanteert een 50-pagina’s-regel (als een boek na 50 pagina’s nog niet boeit, legt ze het weg). Dat hielp vaak wel om nieuwe boeken te proberen, maar dat wegleggen vond ik nog steeds lastig en deed ik alleen in extreme gevallen.

Toen kwam er een boek waar ik een mega-kater van kreeg. Daar baalde ik enorm van, want het boek zag er best prima uit, helemaal niet als een boek om een kater van te krijgen. Toch gebeurde dat, en ik besloot het boek nog voor de 50 pagina’s om waren weg te leggen. Een unicum, waar ik dan ook een blogpost over schreef.

Daarna werd het iets makkelijker. Voor mijn blog probeerde ik steeds vaker boeken uit, en ik besloot dat ik eens bij zou gaan houden wat ik niet uitlas, en waarom. Die blogpost was erg populair, en ook de vervolgdelen vielen goed in de smaak. Doordat ik meer boeken probeerde (wat makkelijker was omdat ik dus iets kon met eventuele onvrede over het boek), ontdekte ik nog beter wat ik leuk vind en wanneer ik behoefte heb aan wat voor soort boeken. Dat helpt enorm in de selectie van nieuwe boeken en auteurs.

Waarom ik niet alle boeken uitlees

Inmiddels zijn we bij deel 8 van de serie ‘wat ik niet uitlas’, en het komt dus nog steeds regelmatig voor dat ik een boek niet uitlees. Soms is dat omdat een boek bij mij gevoelens oproept waar ik liever niet mee bezig ben. Dat was bijvoorbeeld het geval bij de nieuwste Arlidge en Quotum van Marlous Morshuis. Of de sfeer in een boek is niet fijn, zoals bij Het Sanatorium of De Puzzelman. Soms is een boek niet wat ik ervan verwacht, bijvoorbeeld omdat het een kopie is van het vorige deel (zoals het tweede deel in de serie over De Kleine Bakkerij aan het Strand) of omdat het wel een fantasyboek is, maar dan een vol politiek gekonkel (dat was bij De Spiegelpassante het probleem).

De reden waarom ik een boek niet uitlees kan dus enorm verschillen, maar het is wel negen van de tien keer iets waar ik goed over nadenk. Ik wil boeken namelijk echt wel een kans geven, en ik vind het vaak ook leuk om nieuwe auteurs te proberen. Maar soms zijn een boek en ik gewoon geen match. Dat wil niet zeggen dat jij het boek ook stom gaat vinden, en zelfs niet dat het niet jouw nieuwe lievelingsboek kan worden. Smaken verschillen, en smaken kunnen ook veranderen in de loop van de tijd. Soms neem ik me daarom ook voor om een boek nog een tweede kans te geven, bijvoorbeeld als ik een boek heb afgewezen omdat het niet paste bij de stemming waar ik op dat moment in was. Dan heb ik bijvoorbeeld een lekker vlot geschreven boek nodig, maar is het verhaal juist een soort kabbelend beekje. Dan is het verhaal geen match met mij op dat moment, maar kan het later (bijvoorbeeld in een vakantie) wel een match zijn. In dat geval zeg ik het er ook eerlijk bij.

Dankzij mijn blog probeer ik meer boeken, en als je meer dingen probeert, kun je ook meer dingen ontdekken die je niet leuk vindt. Ik heb besloten dat ik een boek wat ik stom vind niet hoef uit te lezen. Dat is een keuze die ik maak, en ieder ander mag voor zichzelf beslissen wat hij/zij/hen doet met een stom boek. Iedere keuze is prima, zolang je er zelf maar achter staat.