Opnieuw helaas een aantal boeken die ik niet uitgelezen heb. Vandaag bespreek ik ze, en ik vertel je ook waarom ik deze boeken niet uitlas. Zodat jij zelf kan bepalen of jij het boek wel wil lezen. Want als ik een boek niet uitlees, wil dat niet zeggen dat jij het boek ook niet leuk gaat vinden, of dat jij dezelfde lees-ervaring gaat hebben (of hebt gehad) als ik. Dus: gebruik deze posts vooral om je eigen keuze te maken.

De puzzelman van Nadine Matheson. Ik weet niet wat het was met dit boek, maar het had gewoon geen sfeer. Alles was afstandelijk beschreven, zonder gevoel of emotie. Dat maakte dat dit boek gewoon niet lekker las. Het miste de snelheid van een Arlidge of Cavanagh, de sfeer van een Aspe, Baantjer of Lucy Foley en de puzzel van willekeurig welke detective. Nee, dit boek was het gewoon niet voor mij. Ik zat liever op mijn telefoon dan dat ik dit boek las, en dat is geen goed teken bij mij.

Het sanatorium van Sarah Pearse. Dit boek had wel sfeer, maar absoluut geen fijne sfeer. Er was een soort constante onderhuidse dreiging, en heel veel hints naar verschillende dingen die in het verleden waren gebeurd, maar die niet uitgelegd of uitgesproken werden. Dat vind ik altijd lastig, zowel in een boek als in het echte leven. Daarnaast merkte ik dat dit boek niet aan mijn verwachtingen voldeed: ik had een soort Agatha Christie-achtige thriller verwacht: fijn oord waar men afgesloten raakt van de buitenwereld en dan gebeurt er een misdaad. Maar hier kwam die misdaad maar niet, en het oord was niet fijn. En daardoor was de sfeer niet fijn. Ik ben erg gevoelig voor de sfeer in een boek, en dit boek heb ik dus weggelegd omdat het zo’n nare sfeer had.

Niemand zeggen van M. J. Arlidge. Dit had ik van te voren kunnen zien aankomen. Arlidge gebruikt in dit boek de actuele situatie (je weet wel, dat de wereld in de fik staat enzo) om de sfeer te scheppen. En eehm… ik gedij daar niet zo goed bij. Ik heb zelf veel last (gehad) van de crisis: baankansen gingen verloren, de kans om ooit een normaal inkomen te verdienen ging in rook op en ik ben heel eenzaam (geweest). Geen periode waar ik van geniet of waar ik graag op terugkijk, zeker niet op de zwaarmoedige kant. Ik denk dat het voor mij nog te vroeg is om een dergelijk boek te kunnen waarderen.

De knaap, de knecht, de meid, de moord van Mark Tijsmans. Jemig de pemig, wat was de stijl in dit boek gekunsteld. En zo veel uitroeptekens! Zo ongeveer iedere zin! (Pun intended). Het concept van dit boek, drie jongeren die een medewerker van het klooster helpen om een serie moorden en verdwijningen op te lossen, dat klinkt prima, maar de uitwerking is beroerd. Sorry, dit boek vond ik echt geen succes.

Wil je deze serie nog eens teruglezen?
Deel 1
Deel 2
Deel 3
Deel 4
Deel 5
Deel 6
Deel 7