Let op: deze recensie bevat spoilers met betrekking tot de eerdere delen van deze serie.

Het verhaal

Louisa Cannon trouwt met haar geliefde Guy, maar nog voor ze de bruidstaart aan kunnen snijden wordt Guy weggeroepen. Er is een grote mensenmenigte op de been vanwege een bijeenkomst van de British Union of Facsists, en omdat men een oproer verwacht zijn alle verloven per direct ingetrokken. Guy moet dus weg van zijn eigen bruiloft. Gelukkig komt het niet tot een oproer, maar de sfeer is wel grimmig.

Louisa volgt ondertussen een opleiding tot stenograaf, en wil later bij de rechtbank gaan werken. Nancy Mitford heeft haar benaderd, en vraagt of Louisa Nancy’s moeder en haar twee zussen wil vergezellen op een cruise, als kamermeisje. Louisa bedankt, maar kort daarna ontmoet ze Iain. Iain vraagt haar de betrekking toch te accepteren, zodat ze Diana en Unity, de twee zussen die meegaan op de cruise, kan bespioneren. Diana en Unity hebben namelijk allebei openlijk geuit dat ze het fascisme steunen en pro-Hitler zijn. Diana heeft zelfs, terwijl haar scheiding nog niet rond is, al contact met sir Oswald Mosley, de leider van de British Union of Facsists.

Louisa stemt in met het verzoek van Iain, en gaat met de Mitfords mee op een cruise door de Middelandse zee. Maar al snel verandert de cruise in een nachtmerrie: een van de passagiers wordt neergeslagen en voor dood achtergelaten. Wie zit er achter deze brute aanslag?

Mijn mening

Ik heb een beetje gemengde gevoelens bij dit boek, en dat komt vooral door het feit dat het boek amper over Unity gaat. Net zoals het boek over Pamela eigenlijk beter Nancy: deel 2 had kunnen heten, had dit boek beter Diana: deel 2 kunnen heten. Unity wordt neergezet als een nukkige pruilende puber die af en toe dweept met het fascisme, maar het waarom is niet duidelijk. Uit verzet tegen haar ouders? Om bij haar zus Diana in de gunst te komen? We weten het niet. Juist dat had dit boek heel interessant kunnen maken, en ik zie dit dan ook als een gemiste kans voor de auteur.

Daarnaast vond ik het ingewikkeld dat de auteur stijlbreuk pleegde: de vorige boeken waren lekker rechttoe rechtaan lezen, met een opbouw, een moord en vervolgens het speurwerk naar de dader, vermengd met wat gezelligheid en wat huiselijke beslommeringen. In dit boek volg je niet alleen het speurwerk naar de dader, maar wordt het verhaal een aantal keer onderbroken om verslag te doen van de rechtszaak die twee jaar later plaatsvindt. Je weet dus al wie er als getuigen naar voren worden geroepen, en wie wat heeft verklaard.

Een derde ding wat me stoorde was dat ik het juist heel sterk vond van Louisa om geen bediende meer te willen zijn. Dat was een heel bewuste en weloverwogen keuze van haar. En dan komt er even een vent, Iain, die niet eens zijn echte naam wil vertellen, en die besluit even dat het ‘in het landsbelang is’ dat Louisa dat baantje toch aanneemt. Jemig, over neerbuigend en antifeministisch gesproken zeg! En ja, natuurlijk, dit speelt in de jaren ’30 van de vorige eeuw dus het was allemaal anders, met name de positie van vrouwen, maar toch… Was daar geen elegantere oplossing voor te vinden? Dat vond ik echt jammer.

Door het spionagewerk was dit boek ook een stuk minder cozy crime dan het vorige deel, en dat was nou juist waar ik me zo op had verheugd: een fijne cozy crime. Dat heb ik echt gemist in dit deel.

Het verhaal op zich is niet slecht, het zit alleen allemaal een beetje gekunsteld in elkaar. Het feit dat het nauwelijks over Unity gaat, het spionagestuk wat niet echt goed van de grond komt en vooral het feit dat Diana eigenlijk een interessanter personage is in dit boek dan Unity zelf, maken dat dit boek weliswaar een mooi onderdeel vormt van de serie, maar als boek an sich niet veel voorstelt. Dat vond ik echt jammer aan dit verhaal, en volgens mij had dat ook beter gekund. Ik kan me namelijk voorstellen dat je van Unity een veel interessanter personage had kunnen maken als ze een paar jaar ouder was geweest, of als ze wat meer ruimte had gekregen om uit te leggen waarom ze zo dweept met het fascisme. Dat is namelijk wel een verhaallijn die langzaamaan steeds meer ruimte krijgt (ook Diana was een aanhanger van het fascisme, en is later zelfs getrouwd met Mosley in het huis van het echtpaar Goebbels met Hitler zelf als getuige en eregast). Unity is een persoonlijke vriendin van Hitler geweest, was het niet veel interessanter om het verhaal te situeren in de periode dat ze die vriendschap opbouwde?

Al met al is dit een verhaal dat veel meer had kunnen zijn, maar waar de auteur (vermoed ik) iets te vast zat in de patronen die ze zichzelf heeft opgelegd. Daar waar het haar gelukt is die te doorbreken, ontstaat een mogelijkheid voor een bijzonder verhaal, maar die mogelijkheden worden maar zelden echt gebruikt. Het is een verhaal dat veel meer had kunnen zijn, maar dat niet is. En dat is jammer.

Als je de hele serie leest, lees dan dit deel vooral ook, want iets zegt me dat de verschillende politieke overtuigingen in het gezin nog voor wat vuurwerk kunnen gaan zorgen. Maar lees dit boek niet als een standalone, want dan word je teleurgesteld.

Dit boek is vertaald door Alexandra van Raab van Canstein