In mijn hoofd heb ik allemaal losse kleine boekenfeitjes verzameld. Ieder voor zich bij lange na niet genoeg voor een blogpost, maar allemaal samen genoeg voor een hele leuke blogpost. Vandaag deel ik 18 bijzondere boekenfeitjes met je!

Roald Dahl’s Sjakie en de chocoladefabriek had eerst 15 kinderen. Dahl had zijn neefje gevraagd om het te lezen (als proeflezer, zeg maar), en zijn neefje was niet enthousiast:’ Oom Roald, het is knudde. Ik vond er niets aan.’. Dahl heeft het boek toen herschreven tot er vijf kinderen in zaten, en dat beviel beter.

Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht was niet geschreven met een ASS’er in gedachten. Haddon wilde vooral eens een boek schrijven wat hij zelf interessant vond om te lezen. Pas bij de tweede druk heeft de uitgeverij het woord ‘autisme’ op de cover gezet.

The Help, de gigantische bestseller van een aantal jaar terug, werd door 60 uitgeverijen afgewezen. Veel uitgeverijen durfden het thema namelijk niet aan.

Daardoor waren de filmrechten waren al verkocht voor het boek was uitgegeven, omdat de producer van de film vond dat dit verhaal hoe dan ook verteld moest worden.

De films The Parent Trap (1961) en Dubbel en Dwars/The Parent Trap (1998) (ja, dit zijn twee afzonderlijke films zijn (losjes) gebaseerd op een Duits boek van Erich Kästner, ‘Das doppelte Lottchen’. Dit boek is uit 1949.

Sophie uit De Grote Vriendelijke Reus is vernoemd naar een van de dochters van Roald Dahl.

Annie M G Schmidt was dol op katten, en ze had ook veel katten, zeker na het overlijden van haar levenspartner. Daarom zitten in bijna al haar kinderboeken wel een of meerdere katten.

Love, Simon was een standalone, maar de fans vroegen om een vervolg met Leah in de hoofdrol, en dat kregen ze.

J. K. Rowling gebruikte haar voornaam niet op haar boeken, omdat de uitgeverij bang was dat jongens eind basisschool (de beoogde doelgroep) geen boek wilden lezen dat was geschreven door een vrouw.

Rowling diende haar manuscript overigens in bij de uitgeverij met het dubbele aantal woorden dan ‘wenselijk’ was voor een kinderboek. Ze gebruikte daarom enkele regelafstand in de hoop dat het niet op zou vallen. De uitgeverij trapte er niet in, en ze moest haar manuscript nogmaals indienen – deze keer met de juiste layout.

Francine Oomen was niet van plan om van de boeken over Roza en Jonas zo’n enorme serie te maken. Het idee was een standalone met echte survivaltips, waarin Jonas en Roza een paar dagen overleven in de heuvels van Corsica. Toen kwam het jaar 2000 en ging iedereen aan het panieken en schreef ze daar een deel 2 over, ook met echte survivaltips. Pas vanaf deel 3 (Hoe overleef ik de brugklas) werden het meer tips over het leven op en alle veranderingen van de middelbare school en de puberteit. Dat is ook het eerste deel waarin Jonas slechts een rolletje op afstand heeft.

Susin Nielsen doet niet aan vervolgen, maar in veel van haar boeken hebben hoofdpersonages uit een ander boek een cameo. Hierdoor kun je er toch achter komen hoe het ‘verder is gegaan’ met een aantal zeer geliefde personages.

Jennifer Donnelly stond toen ze De Theeroos schreef iedere dag om 5 uur op en zette een pot sterke thee, om die op te drinken terwijl ze een paar uur aan haar boek schreef voor ze naar haar werk vertrok.

The Da Vinci Code is plagiaat, en dat is wetenschappelijk aan te tonen.

Koning van Katoren is een spannende vertelling van het partijprogramma van D66 anno 1971. Laten we wel wezen: dit is wel een van de betere verkiezingsstunts 😉

Prinses Beatrix heeft toen ze nog koningin was gezegd dat Hella Haasse haar favoriete auteur is. Als er in haar vakantiekoffer een boek van Haasse zat/zit, las/leest ze dat als eerste.

De meeste gevestigde uitgeverijen hebben ruimte voor 1 debutant bij de boeken voor volwassenen en 4 voor de jeugd. Die ruimte bij de jeugd komt onder andere omdat deze uitgeverijen allemaal een auteur ‘in huis’ hebben die nog altijd goed verkoopt. Vaak is dit een auteur die al overleden is (Annie M. G. Schmidt, Roald Dahl, Eric Carle). In de uitgeverswereld wordt vaak gegrapt dat zij de salarissen van de medewerkers betalen.

De glazen troon van Sarah J Maas is al eens eerder uitgegeven in het Nederlands, maar de uitgeverij stopte er na het vierde boek mee omdat de verkoopcijfers tegen vielen. Nu gaan haar boeken als warme broodjes over de toonbank, wat mij hoop geeft voor andere series waarvan ik hoop dat ze (verder) vertaald worden.