Sommige mensen vinden het heerlijk om te lezen met achtergrondmuziek, andere mensen haten het. Ik merk zelf dat ik het soms fijn vind, maar meestal niet. Vandaag neem ik je mee in mijn afwegingen, en ik deel welke achtergrondmuziek ik fijn vind tijdens het lezen.

Lezen met achtergrondmuziek

Zoals ik al zei: soms vind ik het fijn om te lezen met achtergrondmuziek. Ik merk dat dat vaak voor komt als mijn hoofd ondertussen ook met iets anders bezig is (en dan bedoel ik niet ‘wat ga ik vanavond eten’, maar de wat diepere vraagstukken). Ik vermoed dat dit te maken heeft met iets wat ‘floating attention’ heet: dat deel van onze aandacht dat we vroeger nodig hadden om te voorkomen dat we tijdens het jagen, vissen en verzamelen niet werden verpletterd door een mammoet. Best een nuttige taak, maar niet een taak die zeg maar echt heel erg nodig is als ik rustig met een kopje thee op de bank zit te lezen. Toch gaan mijn hersenen dan vaak juist de taken uitvoeren die zij nuttig vinden, waardoor er niets komt van mijn heerlijke middagje lezen. En dat vind ik dan weer een stuk minder. Dus geef ik die floating attention iets om op te letten: achtergrondmuziek. Mijn voorkeur gaat uit naar Harry Potter-achtige muziek (ik weet het, dit is een enorme verrassing). Ambient Worlds heeft op YouTube hele fijne video’s, met muziek uit de Harry Potter-films en afbeeldingen die bij de muziek passen.

Lezen met achtergrondgeluid

Wat ik vaker doe, is lezen met achtergrondgeluid. Ik zet dan de tv aan, op een zender die op zich wel leuke programma’s heeft, maar waarvan ik ook weet dat ik ze niet wil kijken als mijn boek leuk genoeg is. Vervolgens nestel ik me op de bank en pak een boek. Meestal is dit een nieuw boek of een boek waar ik een beetje over twijfel. Merk ik dat ik het boek wil lezen en de tv uit zet? Dan is het boek leuk genoeg. Pak ik het wel, maar kijk ik liever tv? Waarschijnlijk ben ik of te moe om te lezen, of komt dit boek niet op het goede moment voorbij. En pak ik het boek helemaal niet? Dan is dit boek niet wat ik nu zoek. Als ik een duwtje in de rug nodig heb om het boek te gaan lezen, dan spreek ik altijd met mezelf af dat ik lees in de reclamebreaks (zie hier waarom het de tv is, en geen Netflix oid).

Een andere variant van lezen met achtergrondgeluid: lezen op het balkon of in de trein. Dat eerste doe ik niet zo vaak want op mijn balkon is het de laatste tijd erg warm. Maar lezen in de trein vind ik wel heel fijn, en dat is voor mij een heel aangename manier van reizen (zeker met een kop thee erbij). Nee, niet op die acht minuten tussen het station vlak bij mijn huis en het stadscentrum, wel als ik langer onderweg ben (bijvoorbeeld naar het strand). Wel probeer ik er bij plekken buitenshuis op te letten dat de mensen die om mij heen zitten niet ondertussen een stampende houseparty proberen te houden, want dat leest niet zo lekker. Ook mensen die heel erg nodig in de trein moeten vergaderen of hun teamuitje bij voorkeur in de stiltecoupe voortzetten vermijd ik graag.

Lezen zonder achtergrondmuziek of achtergrondgeluid

Dit blijf ik toch de fijnste vorm van lezen vinden, vooral omdat het ook betekent dat ik rustig genoeg ben om zonder achtergrondgeluid te kunnen lezen. Vaak heb ik daardoor ook ruimte in mijn hoofd, wat weer maakt dat ik meer nieuwe en onbekende boeken aan kan, en ze beter kan analyseren voor recensies… Kortom: als ik kan lezen zonder achtergrondgeluid of achtergrondmuziek, zegt dat iets over hoe goed ik in mijn vel zit. Hoe minder ruis ik ‘nodig heb’, des te minder ruis zit er in mijn hoofd.

Lees jij wel eens met achtergrondmuziek of achtergrondgeluid?